🔷🔸«ارزش هرکس به زیباورزی کار اوست»
🔹🔸بهمناسبتِ روزِ پدر
🖋احسان شریعتی
🔸... در روز دراویش درویشی در زندان میمیرد. در روز «پدر» معنوی، امام علی، خبر درخواست انحلال جمعیت دانشجویی امام علی منتشر میشود! کشور ما سرزمین ناسازوارههای متناقضنما(پارادکسیکال)است.
🔹موج ارسال پیامهای تبریک «روز پدر» در ایران، در میلاد مولای موحدان و نماد «آزادگی،
عدالتخواهی، و معنویت»، این پرسش را دیگربار برمیانگیخت که نظر به منزلت والای امام اول در میهن ما و معیار و مُدلی که یاد و ذکر او برای قیاس و داوری پیش روی شیعیان مینهد، این فاصلهی عظیم میان وضع و نظم موجود و موعود از کجا برمیخیزد؟
ما، «علیِ» شریعتی را ارج میشناسیم که «انسانی مافوق بود و نه مافوقِ انسان». چه، در عمل، نمود و نمادِ سه بُعد وجودی و ساحتِ آرمانیِ «آدمیّت» بود:
• «آزادیخواهی»(با محکِ تحمل آزادی مخالف در زمانِ زمامداری تا مرزِ برداشتن اسلحه)؛
• «
عدالتطلبی» (برابری حقوقی شهروندان در برابر قانون، مساواتطلبی اقتصادی، و دفاع از مصالحِ اکثریتِ جامعه در برابرِ فساد قدرت و ثروت)؛
• و «معنویتمداری»(که با آزادگی اخلاقی آغاز میشد و به استعلایِ عرفانی و رستگاری معنوی فرامیرویید).
🔸این چهره از «امامِ انسان» را همچنین با دوستانش میشد بازشناخت، و البته بیشتر با دشمنانش: «قاسطین»(ستمگرانِ سلطه و سرکوب)، «ناکثین»(پیمانِ شکنانِ
عدالت، استثمارگران)، و «مارقین»(واپسگرایانِ بنیادگرا).
در برابر این سیمای آرمانی، علیِ تشیعِ صفوی در تاریخ برساخته شد که در لوا و قبای اسلام، برتری و فضیلتاش بر انگارهی سلاطینِ جبّار، در جنگ و سلاخی معاندان بود و بازتولیدِ نظامِ طبقاتیِ باستان (سلسلهمراتبِ « اشراف، امیران و موبدان»)، و جزمیّت، قشریگری، و عدمِ مدارای کلامی، شرعی و فقاهتی.
🔹و طبیعی است که ما این تصویر دوم را (بهرسمیّت) نشناسیم، برغم قدرتِ تاریخیِ راویانِ متکی به انحصارِ تفسیر و بسیجِ عوام. زیرا از روزِ نخست، «پدرانِ» آموزگارِ ما، با الفبایِ دیگری زبان و واژگانِ دینی و مذهبی را به ما آموخته بودند:
🔸«نیست بر لوحِ دلم جز الفِ قامتِ دوست، چکنم حرفِ دگر یاد نداد استادم!»
«دوست» (ولی) برین، نزدیک عاشق (قریب و حبیب)، مقتدرترین «پدر» (قادرِ قاهر و..) یا مهربانترین «مادر» (ارحم الراحمین) آسمانی نیست (بهخلاف نظریهی فرویدی خدا-«پدرِ دگرچهر»). ربّ، فراجنسیتی است و نقش او آفرینندگی (خلق) و آموزگاری(تعلیم). چنانکه معنای «دین»، در قاموس جهانبینی توحید، همان «
عدالتِ» جهانروا ست (و مگر «ندیدهای چه کسی دین را تکذیب میکند؟ آن کو رسیدن طعام به گرسنگان را مانع میگردد!»، قرآن)، و معنای مذهب «راه»یابی و معنای «شریعت»، یافتن مسیر رود بسوی سرچشمه، و معنای «عبودیتِ ربوبیّت»، هموارسازی آنگونه رفتن که در آن «راه و رهرو و مقصد» یکی شوند، و پیآمدِ این یکتایی نیلِ به «یکتویی» باشد، و محصول اجتماعی جهانبینی را برابری جهانیان در برابر یگانگی عالمِ وجود بداند و جامعهای بسازد مبتنی بر «کتاب(آگاهی)، ترازو(عدل حقوقی و قسط اقتصادی)، و آهن(توسعه)».
🔹و در برابرِ این دین البته، باز آن دینِ دیگرِ تاریخی قرار دارد که با انسدادِ جوشش نخست، تصلبِ پویشِ بعدی، انحراف راستکیشی، حقیقت آیین را با واقعیت و بهمصلحتِ خویش میپوشاند (دینِ کفر)، و نظام شرک را اینبار در پوشِ توحید باز برمیسازد؛ دین پدرسالاری و نرینهمداری و...
روز «پدر» را به جوانمردان «آزاده،
عدالتجو، و عارفی» تبریک میگوییم که نیک میدانند:
» شناخت علی «ذهنیت» است، و حبّ علی، «احساس»، تشیعِ علی اما، «عمل» است!«
(ش.م.ع.، م.آ.۲۶/۱۹۷)
***
* «قيمةُ كلِّ إمرئٍ ما يُحْسِنُ» (نهج، حکمت۷۳، در ت.: د. م.م. جعفری. تهران:ذکر، چ.6، 1394، ص503؛ «ارزش هرکس به چیزی است که نیک انجام میدهد(یا نیک میداند).»؛ «قيمةُ كلِّ إمرئٍ ما يُحْسِنُه»، فیض، خ. ۷۸، ص۱۱۲۲؛ «ارزش هر مرد چیزی(هنری)است که آنرا نیکو میداند»؛ + در نسخههاى د.صبحىصالح، س.ج.شهيدى، و )
#جمعیت_امام_علی#روز_پدر#آزادی#عدالت #معنویت#یادداشت #احسان_شریعتی ✅ @Dr_ehsanshariati📌متن در لینک در وبسایت احسان شریعتی
http://www.ehsanshariati.org/PostView?Action=Post&ID=1081