لطفا قوی نباشین، لطفا ادای قوی بودن در نیارین. احساساتتون رو بروز بدین و خودتون رو با «ضعیف بودن‌» بپذیرید و دوست داشته باشین. وقتی نقش «قوی‌بودن» رو می‌گیرین، مجبور می‌شین خودتون و احساسات‌تون رو سرکوب کنین، مجبور می‌شین بگین «نه اصلاً درد نداشت». ولی درد داشت، اونجا تو تنها بودی، نیاز به آغوش امنی داشتی، نیاز داشتی خیلی راحت گریه کنی و بگی دردم اومد. ولی نگفتی، خودت رو سفت گرفتی و گفتی من قوی‌ام. این ادای قوی بودن، یه روزی از یه جا می‌زنه بیرون، یه روزی که شاید خیلی دیر باشه.