پدرے با پسرے گفت بہ قهر
ڪہ تو آدم نشوے جان پدر
حيف از آن عمر ڪہ اے بے سروپا
در پے تربيتت ڪردم سر
دل فرزند از اين حرف شڪست
بے خبر از پدرش ڪرد سفر
رنج بسيار ڪشيد و پس از آن
زندگے گشت بہ ڪامش چو شڪر
عاقبت شوڪت والايے يافت
حاڪم شهر شد و صاحب زر
چند روزے بگذشت و پس از آن
امر فرمود بہ احضار پدر
پدرش آمد از راہ دراز
نزد حاڪم شد و بشناخت پسر
پسر از غايت خودخواهے و ڪبر
نظر افگند بہ سراپاے پدر
گفت، گفتے ڪہ تو آدم نشوی
تو ڪنون حشمت و جاهم بنگر
پير خنديد و سرش داد تڪان
گفت اين نڪتہ برون شد از در
« من نگفتم ڪہ تو حاڪم نشوی
گفتم آدم نشوے، جان پدر »
حضرت مولاناعبدالرحمان جامی.هراتی...🦅🦅
