فیلم ‌Conclave، واقعا مستحق جایزه‌ی بهترین فیلمنامه بود. قصه از جایی شروع میشه که با مرگ پاپ، کاردینال لارنس مسئول اداره‌ی یکی از مخفی‌ترین مراسمات تاریخی برای انتخاب پاپ جدید در قرنطینه‌ی کامل میشه. انتخابی که با توطئه‌‌های زیادی همراهه. از هر جهت این فیلم بی‌نقصه. ریتم تندی نداره اما برای من توی دسته‌ی فیلم‌هایی که ریتم کندی دارن هم قرار نمی‌گیره چون پر از اتفاق و اشارات مهم هست که ضمن همین ریتم آهسته قابلیت و فرصت ابرازشون رو داره. فیلمنامه واقعا درخشان و تاثیرگذاره و تا انتها غیرقابل حدس باقی می‌مونه؛ با مفاهیم و دیالوگ‌های بسیار عمیق و مهم. بازی‌ها عالیه خصوصا رالف فاینز که با هر نگاه احساسات متعددی رو بروز میده. سینماتوگرافی یک شاهکاره! استفاده از لوکیشن‌ها و بنا‌ها و قاب‌های نمادین بی‌نقص و چشم‌نواره. موسیقی بسیار درستی داره و هیجان و التهاب موقعیت‌ها رو به خوبی القا می‌کنه.‌ من درباره‌ی این فیلم همه‌چیز رو دوست داشتم، همه‌چیز.