نسل تظاهر و نسل تزویز نسل اغراق های ابلهانه نسل تقلید کورکورانه نسل آرزوهای حقیر نسل امیدهای بی سرانجام نسل هیچ و پوچ نسل هولناکی که عکس تو را در "ماه" دیده بودند و تو مات و مبهوت نگاهشان می کردی. نسل ترسناکی که می خواستند به تو بقبولانند که تو همان امام زمان هستی و به روی خودت نمی آوری. داد می زدی سرشان که لالمونی بگیرند و نمی گرفتند. دلت خوش بود به سربازان توی گهواره ها که حالا از تو و دین و ایمان _ یکجا_ برگشته اند. راستی عکس نوه ها و نتیجه هایت یکی یکی مثل میخ فرود می رود توی قلب امت نالان و چه لعنت و نفرین هایی که از زمین به آسمان نمی رود. نوه ات کنار تخت طلا و نتیجه ات در باشگاه اسبدوانی و نتایج دیگرت در ونکوور کانادا و لوزان سوییس و نبیره دردانه ات که در زایشگاه "تکزاس" به دنیا می آید. نسل ما هنوز نسل دروغ است. نسل تظاهر است. نسل تقلیدهای کورکورانه و تکرار شعارهای ابلهانه و بدتر از همه نسلی که باورش شده برای "سرباز بودن" به دنیا آمده است. چه سرنوشت بدی داشتیم ما که روی خط اضطراب جهان به دنیا آمدیم و روی بشکه باروت زندگی کردیم.
پ.ن= حتی نوشتن بعضی از کلمات هم آدم را تلخ می کند. دلم نمی خواست از نسل خودم چیزی بنویسم اما نشد. شک ندارم نسل های بعدی تقاص اینهمه ناکامی ما را پس می گیرند.