↩️ راستگویی و چهار پیشنیاز آن

💠 از روزگاران دور تا امروز، ویژگی‌ای که زرتشتیان همواره به آن پرآوازه بودند و در جهان با آن شناخته می‌شدند، راستگویی بوده است. چه، اَشا -خواست اهورامزدا- در گفتار مردمان به گونه‌ی راستگویی نمود می‌یابد. این جایگاه برجسته‌ی راست‌گفتاری در دین مَزدَیَسنا بیگمان از آن روست که چنانچه در‌ کرده‌ی 262 از دینکرد سوم آمده: «ویرایش (اصلاح) کار کشور و مردم بر راست‌گویشی استوار است.» اما همان سان که از آموزه‌های هوشمندانه و ژرف‌نگرانه‌ی مغان گرانمایه در ادامه‌ی همین سخن برمی‌آید، به میوه نشستن راست‌گفتاری در کشور، خود استوار بر چهار پیشنیاز می‌باشد.

💠 پیشنیاز نخست بیگمان راست‌کامگی (تمایل به راستی) یا راستی‌خواهی‌ست؛ بدین چَم (معنی) که مردم نخست می‌باید خود از دل و جان، به راستگویی گرایش داشته و خواستار آن باشند که سخن راست بر زبان آورند و در گفتار خویش از راستی سر مپیچند.

💠 با این همه، برای گسترش راستگویی در میان مردم، تنها این بسنده نیست؛ چه، راستگویی افزون بر خواستاری (اراده)، به شجاعت نیز نیازمند است. زیرا اگر یک تن هر اندازه خواستار راستی باشد اما از بر زبان آوردن راستین‌ها بهراسد، هرگز‌ به مرحله‌ی راستگویی نخواهد رسید. پس دومین پیشنیاز راستگویی، دلیری و شجاعت راستگویی‌ست.

💠 افزون بر‌ این دو، راستگویی زمانی در یک همبودگاه (جامعه) نیرو می‌گیرد که سخن راست در زمانی درخور و از روی دانایی بر زبان آورده شود. چه، سخنی که نابه‌هنگام گفته شود یا از روی داناییِ بسنده گفته نشود، هر چند که راست باشد، آن سخن را سست می‌نماید و جایگاه راست‌گفتاری در همبودگاه را دچار سستی می‌کند. پس به‌هنگام و دانایانه سخن گفتن، پیشنیاز سوم به شمار می‌رود.

💠 پیشنیاز چهارم نیز پذیرش و مقبولیت راستی در میان مردم است؛ بدین چم که مردم، سخن راست یکدیگر را شنوا و پذیرا باشند. به سخنی دیگر، مردم می‌باید افزون بر توانایی راستگویی، توانایی راست‌شنوی نیز داشته باشند و سخنان راست را، چه اگر در ستایش آنها باشد و چه در نکوهش، بپذیرند و آیینه‌ای را که راستین‌ها را نشان می‌دهد، ایواز (صرفا) به چرایی آنکه خوشایندشان نیست، نشکنند؛ بلکه بکوشند کژی‌ها و کاستی‌های خود را که در آن آیینه نمایان شده است، بِویرایَند (اصلاح کنند). زیرا ناتوانی ما در راست‌شنوی و راستی‌پذیری، گاه دیگران را وادار به پرهیز از راستگویی می‌کند.

💠 پس بر پایه‌ی آنچه گفته شد، بر هر زرتشتی‌ست که با همه‌ی توان بکوشد چهار ویژگی یادشده را در خود نهادینه و نیرومند نماید. آن چهار ویژگی به گونه‌ی چکیده چنین اند: خواستار راستگویی بودن، شجاعت راستگویی داشتن، سخنان را به‌هنگام و دانایانه گفتن، و سخن راست دیگران را پذیرا بودن. با گسترش راستگویی از راه نهادینه‌سازی این چهار ویژگی‌ست که اعتماد میان اَندامان (اعضای) یک همبودگاه پراکنده شده و با پراکنده شدن اعتماد میان آنان، پیوند و هَمازوری (اتحاد) آنها با یکدیگر نیز نیرومندتر، ژرف‌تر و دوستانه‌تر می‌شود. اینک،‌ به‌راستی چه چیز بیشتر از این رویداد می‌تواند به ویرایش مردم بیانجامد تا هر شهروند در بستر همبودگاه بکوشد خویشکاری (وظیفه) های خود در برابر دیگران را به بهترین شیوه به انجام رساند و بدین سان مایه‌ی شکوفایی کشورش شود؟

✍ بهدین تیرداد نیک اندیش

🔥 @AshemVohu2581 🔥