↩️ نوشتن در استوره‌شناسی زرتشتی؛ امری اهورایی یا اهریمنی؟ 💠 در بنمایه‌های کهن زرتشتی، دبیره (خط) و نوشتن از چنان جایگاه بالایی برخوردار است که از دید استوره‌ای، آشکار شدنش مقارن با شکست اهریمن از تهمورث است و تهمورث به چرایی این دستاورد اهورایی ستوده می‌شود. چنان که در یکی از این بنمایه‌ها چنین آمده است: «از تهمورث زیبا این سود بود که گنای بدکار ملعون را (= اهرمن) سی سال باره‌ی خود کرد. و هفت گونه خط دبیری را که آن بدکار پنهان داشته بود، آشکار کرد.» [1] 💠 با این همه، مشتی ایرانستیز، با وارونه‌نمایی این بخش از متن ارزشمند "مینوی خرد" -که آن را در بالا خواندید- مدتی‌ست که با بی‌شرمی تمام، مدعی شدند که دبیره در ایران باستان و دین زرتشتی، امری اهریمنی و حتی ساخته‌ی اهریمن خوانده شده است. 💠 چند پرسش در پاسخ این ادعای مضحک:👇 1⃣ دبیره در کجای این متن ساخته‌ی اهریمن دانسته شده است؟ 2⃣ اگر دبیره اهریمنی‌ست، پس چرا اهریمن می‌بایست از مردم پنهانش می‌کرد؟ 3⃣ همچنین چرا آشکار شدن دبیره توسط تهمورث به عنوان یکی از برجسته‌ترین سودهای او ستوده شده است؟ 4⃣ نیز چرا زرتشتیان باورمند ایران باستان -از داریوش بزرگ تا موبدان‌موبد کرتیر- سنگ‌نبشته‌های پرشماری را به جا نهادند؟ 💠 بگذریم از آنکه در دینکرد چهارم، "خواندن و نوشتن" به عنوان راه فراگیری آراستگی در گیتی سپارش شده است و درباره‌اش چنین آمده است: «(این) آراستگی (در کائنات) باید از طریق خواندن و نوشتن (و علم‌آموزی) فراگرفته شود.» [2] 🗯 پی‌نوشت‌ها: (1) مینوی خرد _ برگردان احمد تفضلی _ انتشارات بنیاد فرهنگ ایران، 1354 _ برگه‌ی 43 (2) دینکرد چهارم _ پژوهش مریم رضایی، زیر نظر سعید عریان _ نشر علمی _ چاپ یکم، 1393 _ برگه‌ی 70 ✍ بهدین تیرداد نیک اندیش 🔥 @AshemVohu2581 🔥