مردم مینویسند چون کسی به آنها گوش نمیدهد ، نقاشی میکنند چون کسی به احساسات آنها توجه نمیکند ، آواز میخوانند چون میخواهند شنیده شوند و کتاب میخوانند چون میخواهند از واقعیت فرار کنند.
غرق شدن در آرامشِ چشمانِ او همانند غرق شدن در دنیایی بدون افکار پوسیده بود. غرق شدن در آغوش جبران ناپذیرِ او همانند عاری شدن از بدی ها و ناقصی های دنیا بود. غرق شدن در اقیانوسی از با او بودن همانند در آغوش پیچیدن دو پروانه در هم زیبا بود؛ عزیزکم چه میشد اگر تو خوابی بیش نبودی و مرا در این مسیر رسیدن به جهنم همراهی میکردی؟