تابش دردناک تاریکی، در خانه حضور داشت به صرف چای دعوتش کردم او را بوسیدم؛ با بوسه اش، وارد خواب منحوسی شدم‌ خوابی که، چراغ تاریکی در آن جریان داشت و شراب ها، در دل مردمانش، ته نشین و غم ها و درد هایشان سرازیر شده بود، اما من با نوازشی از تابش دردناک تاریکی، به زندگی کوچک و دردناک خود برگشتم اما منتظر من ماندن، و مراقب من بودن؛ گشنه اش کرده بود! بالا سر‌ جسد سردش، و چشم های نیمه باز رنجورش، خیمه زنان، درحال خوردن روح کوچکش بود و با چشم های نیمه بازش، درحال کمک خواستن بود؛ انگار که لحظه پاره شدن قلبش، کسی را میخواست که تسلی بخشش باشد آن روز صبح، آواز مرگ را شنیدم.