انتهاے خیالات، آن سوے امیـد. گمان میکردم سادهاست، گذر از آدمے و دست یا؋ـتن بـہ دیگری. من مانـدـہ بودم میان یک دوراهے کـہ بیتردیـد هردو جهنمے بیش نبودنـد. اما در میان تمام آن دردها یکے از آنها برجانم نشست، آگاـہ از بیرحمیاش بودم اما باز دلبستم. در آن هیاهوے عظیم عشقے ناـ؋ـرجام دوتن را در محبسے تاریک گر؋ـتار کردـہ بود، حقیقتے تلخ حضورِ من در خلوت و انزوایے بیپایان، اغاز آن بیمیلیِ من بـہ عاشقے کـہ مرا دوست داشت و پایانش دیوانگیِ من بـہ کسے کـہ میلے بـہ من نـداشت..
