افکـار زنـده

من فکر می کنم زمانهایی که احساس ناامیدی می کنی و حس می کنی هستی تو را نادیده گرفته همان زمانهایی است که در واقع به تو دعوت نامه ای برای خلق کردن داده شده است. اینکه از الگوهای قدیمی خسته شوی اتفاق بسیار خوبی است زیرا نشان می دهد که برای رها کردن روایت های قدیمی زندگی و خلق کردن زندگی ای هماهنگ با آن چیزی که اکنون هستی، آمادگی داری.


#توکوپا_ترنر
#ترجمه: #مریم_طهماسبی

🍂🍃


تفاوت مهمی میان “درمان” و “شفا” وجود دارد. در زبان معاصر ما، درمان به معنی حذف یک بیماری یا زخم است اما شفا معنای دوباره کامل شدن دارد. برخی اندوه ها را نمی‌توان و نباید درمان کرد، اما می توان اجازه داد در زندگی ما حضور داشته باشند و بخشی از شیوه زیست ما در جهان شوند. همچون غلافی که باید بشکند تا گل شکوفا شود، بعضی غم ها هم دعوتی هستند به شکوفایی


#توکوپا_ترنر
#ترجمه: #مریم_طهماسبی


🍂🌹 @Afkarezendeh

معتقدم بخش مهمی از احساس پوچی جمعی ما به خاطر این مرحله بسیار خودمحور در پروسه تکاملی بشر است که فکر می کنیم همه چیز از «من» آغاز می شود: من چیزی را می خواهم، من می خواهم موفق شوم، من‌ می خواهم پیشرفت کنم و حتی اینکه من می خواهم تعلق داشته باشم.
خوشبختی واقعی وابسته به رابطه متقابل با محیطی است که در آن پرورش یافته ایم. همانگونه که میتوکوندری کار می کند و ذرات غذایی را تبدیل به انرژی کرده و به سلولهای بدن می رساند، ما هم اجزای کوچک زیست کره ای بسیار بزرگتر از خودمان هستیم که هیچ‌تفاوتی بین ما و عقاب و درخت و کرم خاکی قائل نیست. اگر بتوانیم شبکه رازآلود در پس پرده ظاهری چیزها را ببینیم، متوجه می شویم که ما تنها بدن هایی خلاق تولید کننده در شبکه هستی هستیم و زندگی مان باید در خدمت این زیست کره باشد.


#توکوپا_ترنر

سوگ، نشانه ای از حرکت به سوی بهبودی است. در همان حالی که به نظر می رسد داریم به دره ای بی انتها سقوط می کنیم، کمک کننده است که بدانیم این سوگ واری همه آن برون ریزی است که روح شما به آن نیاز داشته است. مشکلی که برای مدتی طولانی در کنه روان مخفی بوده تغییری نمی کند. تنها در جای خود منجمد می شود و اغلب با شرم پوشانده شده و در طول زمان دست نخورده باقی می ماند. اما وقتی بالاخره زمان گشایش این مشکل فرا می رسد، یخ اش کم کم آب می شود و به گلوله های نمکین اشک تبدیل می شود که گاهی با آوازی از هق هق بر سرازیری گونه ها جاری می شوند و خاک وجودمان را مرطوب کرده و ما را برای رشدی تازه آماده می کنند.


#توکوپا_ترنر

برای کسی که عمری را در عادتِ واپس کشیدن خود از محبت سپری کرده، یک محبت ماهرانه و از دل برآمده می تواند نقابِ قلب را فرو بریزد و سوگی را آزاد کند. سوگی که از سالهای سپری شده بدون «دیده شدن» بر می آید. این غمی است اما که نشان از بهبودی می دهد زیرا وجوهی از روح را می گشاید که برای مدتی بسیار طولانی دست رد بر سینه عشق زده بودند. بن بستی را در قلب می گشاید که به خاطر رنجِ بیش از حد ایجاد شده بود. وقتی موقعیتی در زندگی بیش از اندازه دردناک می شود، ممکن است سعی کنیم با شوخ طبعی ظاهری اثر آن را حداقلی جلوه دهیم و مثلا بگوییم «اوه این که چیز جدیدی نیست» ولی در گذر زمان، این مکانیزم دفاعی روان می تواند منجر به احساس یخ زدگی شود. خروج از این بی حسی و بازیابی احساس زنده بودن می تواند ابتدا به ساکن بسیار دردناک و زخم زننده باشد ولی این گزگز روحی نشان بازگشتِ زندگی است. این اشکهای بی امان به قول گیبنز «رنجِ عوطفت بیش از حد» است. و من می‌گویم این رنجی است که خاکِ روح و روان آدمی را دوباره حاصلخیز می کند.


#توکوپا_ترنر
#ترجمه_مریم‌طهماسبی