الوارثین(تخریب لشگر ۱۰)

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌹🌹🌹
🌹🌹
🌹


32سال قبل
یک همچین شبی
شب 14 فروردین که مصادف شده بود با #شب_نیمه_ی_ماه_شعبان
#ولادت_حضرت_مهدی_علیه_السلام
✍️✍️✍️ راوی #جعفر_طهماسبی

روز 13 فروردین سال 67 ، یکساعت به غروب بود که ما از خط برگشتیم و مواجه شدیم با مقری که هدف #بمب_شیمیایی قرار گرفته بود و گاز شیمیایی همه جا را آلوده کرده بود.
قبل از غروب آفتاب یه تعداد بچه های تخریب که حالشون مکصاعد نبود و مدام سرفه میکردند و بالا می آوردن با مینی بوس از #شهر_بیاره_عراق به سمت نوسود رفتند تا در مسیر به بهداری مراجعه کنند تا خدمات عملیات ضد ش.م.ر دریافت کنند . و یه تعداد بچه ها هم که شیمیایی خورده بودند اما حالشون مساعد بود داخل مقر ماندند.
نماز مغرب و عشاء رو خوندیم خیلی دمق بودیم. #شب_نیمه_ی_شعبان بود و اصلا حال و حوصله جشن و شادی نداشتیم .
بعد از نماز رفتیم تا تدارکات لشگر که در شهر بیاره بود تا برگردیم یک ساعتی کشید و ما در منطقه ای که چند بمب شیمیایی خورده بود بالا و پایین میرفتیم.
توی #شهر_بیاره کنار رودخونه بودیم که یکی از رزمندگان ، یه بمب خوشه ای به ما نشون داد که کنار چادرشون خورده بود و عمل نکرده بود.
توقع داشت که ما خنثی اش کنیم
از ترابری دوتا مینی بوس درخواست کردیم که یک تعداد بچه ها باهاش به خط بروند و یه تعداد بچه ها هم به عقب برگردند.
مجددا به مقر تخریب برگشتیم.
بچه ها داشتند سوسیس کالباس سرخ میکردند
من با تعجب فریاد زدم
این همان سوسیس کالباسایی نیست که توی چادر تدارکات بود و بمب شیمیایی کنارش اصابت کرد؟؟
حاج احمد خسروبابایی گفت خب که چی؟؟؟؟
ما پلاستیک های دورش رو کندیم و اگر آلودگی هم بوده با کندن پلاستیک ها رفع شده..
هرچی ما گفتیم اونها گوش ندادند و با ولع خاصی کالباس سوسیس های سرخ شده رو لای نون گذاشتند و خوردند. من ویه تعداد بچه ها هم نون و ماست خوردیم.
بعد از شام مختصری که خوردیم یواش یواش خارش ها شروع شد و آب ریزش از چشم و در نهایت بسته شدن پلک ها هم دنبالش بود.
خارش پوست رو میشد تحمل کرد اما درد سوزش چشم و تاریکی دید عذاب آور بود.
حدود 20 نفر از بچه ها دچار این وضعیت شدند.
حاج آقای مطعیان که #فرمانده_تخریب بود فرمودند که یه مینی بوس رو بردارید و برید بهداری تا وضعیت بدتر نشده. چاره ای نبود نمیشد خارش و درد چشم رو تحمل کرد
بچه ها وسایل شخصی شون رو برداشتند و سوار مینی بوس شدند و تعداد زیاد بود و من و یه تعداد هم کف مینی بوس نشستیم و از بیاره به سمت پاوه حرکت کردیم.
مسیر طولانی بود ..
هم سردمون شده بود و هم درد امان همه رو بریده بود.
عمده بچه هایی که داخل مینی بوس بودند اون هایی بودند که تازه از جنوب اومده بودند برای کمک بچه هایی که عملیات رفته بودندجوان و نوجوان بودند و خیلی هاشون اولین باری بود که وارد چنین شرایط سختی میشد.
توی مینی بوس صدای ناله بعضی میومد.
چشمان بچه ها از شدت درد و سوزش بسته شده بود و تقریبا کسی از درد جرات نداشت چشمش رو باز کنه...
قاسم غلامرضایی جلوی من کف مینی بوس نشسته بود
از درد به خودش میپیچید و ناله میکرد.
با نوک پوتین بهش زدم و گفتم اوس غلام(اسم مستعار قاسم غلامرضایی) تو دیگه ولوم رو پایین بیار.
تو توی جنگ با سابقه ای و از این تلخی ها زیاد دیدی.
در جوابم با ناله گفت: این با همه فرق میکنه.
راضی بودم ترکش بخورم اما اینجوری مصدوم نشم
اوضاع بدی بود
ساعت های سختی گذشت تا به پست امداد #شهر_پاوه رسیدیم.
اونجا همه رو لخت کردند و لباس ها رو کنار ریختند .
به همه گفتند دوش بگیرید و بدنتون را با صابون شستشو بدید.
آب سرد از دوش روی سر بچه ها میریخت و یه درد دیگه هم به دردهامون اضافه شد و اون هم سرما بود.
بعد از حمام گرفتن دو تا تیکه پارچه سفید به ما دادند تا یکی رو بصورت لنگ دور خودمون ببندیم و یکی هم بالاپوش ما باشد.
بچه هایی که زودتر حموم کردند رفتند تا سوار اتوبوس شوند و ما هم ایثارکردیم تا دیگران حموم کنند.
یه پیرمرد مهربونی اونجا بود که هی قربون صدقه ی بچه ها میرفت.
اون رو کنار کشیدم و بعد از کلی توجیه و تفسیر ازش خواستم که اگر ممکن است دوتا شلوار گرم کن برای ما پیدا کن.
دو تا شلوار گرم کن با زحمت پیدا کرد که یکی رو خودم پوشیدم و یکی دیگه رو به حاج ابراهیم قاسمی دادم.
اتوبوس های بی صندلی اونجا بود که صندلی هاش رو جمع کرده و کفش تشک ابری انداخته بودند و همه ی ما رو سوار کردند و به سمت باختران حرکت کرد.اون روزها به کرمانشاه ، باختران میگفتند.

ادامه دارد....................
@alvaresinchannel