📍چرا در ایران، قربانیان خشونت جنسی سکوتشان را نمیشکنند؟
محمدرضا زمانی درمزاری (فرهنگ) حقوقدان و وكیل دادگستری در اين باره ميگويد:
🔻هیس دختران فریاد نمیزنند، نشاندهنده تابوهای عرفی، فرهنگی و اجتماعی خانوادهها و جامعه ایرانی است. در يك كشور ديگر یك نفر این موضوع را بیان میكند و قهرمان میشود ولی در كشور ما نسبت به این موضوع حرف زده میشود و شخص ممنوعالكار میشود یا مورد تعقیب از حیث افتراء، نشر اکاذیب، قذف و مانند آنها ممکن است قرار گیرد. در آنجا حتی مردان هم با این كمپین همراه شدند اما كدام مردی را در ایران میشناسید كه از این تابوها عبور كند و بگوید كه مورد
#تعرض جنسی قرار گرفته یا این كه خودش به دیگران تعرض كرده است؟
🔻خلاء قانونی موجود نسبت به آزار جنسی زنان و فقدان ضمانت اجرای موثر در
قوانین موجود، یکی از عوامل اصلی افزایش خشونت علیه زنان از حیث حقوقی به شمار میرود و به همین جهت است که این
قوانین فاقد بازدارندگی و اثربخشی لازم هستند. علاوه بر این، متاسفانه، در
#قوانین موجود، تعریف مشخص و کاملی از خشونت علیه زنان و مصادیق مختلف خشونت كلامی، جسمی، روانی، اجتماعی، اقتصادی و مانند آن وجود ندارد و جرمانگاری نشدهاند!
🔻یکی دیگر از مشکلات جامعه زنان در کشورمان این است که متولی خاصی ندارند، جای تاسف دارد که در کشوری مثل افغانستان با آن همه مشكلات، وزارت امور زنان داریم اما در کشورمان چنین چیزی نداریم و حتی با ورود زنان به کابینه هم مخالفت میشود! موضوع " رجل سیاسی" هم كه حکایت دیگری است! بنابراین به نظر میرسد نیاز به یک مرکز مختص زنان داشته باشیم که بتواند اقدامات اجرایی را انجام دهد و پیشنهاد من در این باره، تاسیس "بنیاد ملی زنان" است كه به عنوان متولی "طرح ملی مبارزه با
#خشونت علیه زنان" و انسجام امور مربوط به زنان و مبارزه با خشونت علیه آنها فعاليت كند.
گزارش كامل را اينجا بخوانيد:
http://www.khabaronline.ir/detail/738182/society/social-damage@womenwatcher