«نگاه میهنم پیرم کرده است چراغ ماتم است گلایل کسی توازن انسان و خاک را می‌خواهد برهم زند صدای زنجره می‌گیرد و کرم لای خط و گندم و شناسنامه وول می‌خورد شمایل کدر مرگ و هاله‌ای که گرداگردش بسته‌اند نگاه نیم بسته بر دوایر فرا رونده گلوی آفتاب و شیشه‌ای شکسته که برق می‌زند و خون روز و رودخانه در غبار و پلک‌های خسته گم می‌شود نمک دهان و زخم را فرو می‌بندد و گاه‌گاه خش‌خشِ مدادی بر کاغذی که مهره‌های پشت را می‌لرزاند غبار جای گام‌های تند نشسته است و گام‌ها که باد را مهار کرده بودند مساحت کویری حیات را اندازه می‌گیرند ...» #کانون_شعروادب #محمد_مختاری 🌱 🕊@uma_poem🕊