شورای بازنشستگان ایران

برای #جعفرابراهیمی
✍مراد روحی/معلم

جعفر این روزها مدرسە نیست!

بی خوابی بە سرم زدەاست. چشمهایم را روی هم میگذارم و میروم میدان آزادی، اتوبوسهای شهریار را سوار میشوم. سعید
آباد را کە رد کرد، توی دە مویز سر خادم آباد روبروی شرکت کالە پیادە میشوم، دقیقا جلوی دبیرستان "سرداران". دانش آموزان این مدرسە "دوزخیان روی زمین"، خود خود "جمعیت مازاد" هستند: افغان های هزارە، کردهای هرسین، لرهای خرم آباد، لک های نورآباد و اکثریتی از ترکهای دشتهای خشکیدەی بیجار و زنجان و همدان. وارد حیات مدرسە میشوم، یکراست میروم سراغ برنامە کلاسها. از معاون نمیپرسم، ترکیب تە ریش و شکم گندە و شلنگ دستش از یک سلام زورکی هم بازم میدارد. برنامەی جعفر را نگاە میکنم. قبل از اینکە اسمش را پیدا کنم، متوجە میشوم کە کلاس حسین اینهاست؛ از صدای قهە قهە ی بچەها متوجە میشوم. میروم جلوی در کلاس، صدای حسین را میشنوم کە مانند همیشە قسم حضرت عباس میخورد و با لهجەی لکی خیالپردازیهایش را بلند بلند برای کلاس تعریف میکند. در میزنم، جعفر بیرون میاید. بغلش میکنم، دوست دارم ساعتها هق هق گریە کنم. بە او میگویم رفیق! تو خستەایی، میدانم کە داروهایت را هم نخوردەایی، من کلاس ندارم امروز، بە جای تو سر کلاس میمانم. راضی نمیشود، هیچ وقت راضی نمیشد. حسین بیتعارف ابروهایش را در هم میکشد و بلند میگوید کە "آقا بە حضرت عبببباس ما اجاە نمیدیم کە یە معلم دیگە جای آقاابراهیمی سر کلاس ما بیاد". جعفر را هم اگر راضی کنم، حسین و قسمهای حضرت عباسش را نمیتوانم کاری بکنم. میدانم کە معلم دیگری نخواهد توانست جای جعفر را پر بکند، حسین هم اگر پای حضرت عباسش را بە میان نیاوردە بود باز هم متوجە میشدم... میدانم کە جای جعفر چقدر چقدر و چقدر دردناک خالی است این روزها در مدرسە!
#جای_معلم_زندان_نیست
#جعفرابراهيمي‌راآزادکنید.
🔺🔻🔺
t.center/edalatxah