ستارگان آسمان استان سمنان- منوچهری دامغانی
ابوالنجم احمد بن قوص بن احمد دامغانی شاعر نیمهٔ اول قرن پنجم هجری قمری است. وی پس از تحصیل علوم و فضایل به خدمت امیر منوچهر فلک المعالی پسر شمس المعالی امیرقابوس وشمگیر والی گرگان رسید و به همین جهت تخلص منوچهری را اختیار کرد.
وی بر ادب عربی و اشعار شاعران عرب و بر احوال و آثار شاعران پارسی احاطه داشت و نیز بر علوم دینی واقف بود و در دربار سلطان محمود غزنوی منزلتی والا داشت. وی ظاهراً مبتکر مسمط است. دیوان او مکرر به طبع رسیده و قریب به سه هزار بیت دارد. وفات او به سال ۴۳۲ هجری قمری اتفاق افتاده است و گویا در جوانی وفات یافته است.
دولتشاه در تذکره الشعراء و هدایت در مجمع الفصحا و میر محمدتقی کاشانی در خلاصه الافکار نوشته اند که منوچهری شاگرد ابوالفرج سگزی، شاعر معروف اواخر قرن چهارم (پیرو و مداح ابو علی سیم جور) بوده است. ابوالفرج سگزی را استاد عنصری هم دانسته اند.
بیشتر شعرهای او دربارهٔ طبیعت است. منوچهری علاوه بر آشنایی به زبان عربی، از دانش هایی چون نحو، پزشکی، ستارهشناسی، و موسیقی آگاهی داشت، و در شعر خود از واژه های خاص این دانش ها بهره می برد.
در شعر منوچهری نوعی موسيقی آهنگين خاصی وجود دارد چنانكه هنگام خواندن اشعار او، خواننده با آهنگی از موسيقی سرگرم است. اين موسيقی خوش آيند، روانی، سادگی فكر و صراحت اين استاد در سخن و جوانی و شادابی روح شاعر مشعر او را بی اندازه طرب ناک و دل انگيز ساخته است. دیوان اشعار او شامل ۲۸۱۷ بیت با تصحیح عزیزالله علیزاده در قالبهای قصیده، قطعه، مسمط، رباعی، دوبیتی و ابیات دیگر در انتشارات فردوس در تهران در سال۱۳۹۰ در ۳۳۶ صفحه منتشر شده است.
درگذشت او به سال 432 ه.ق. نوشته شده است. در اشعار او تا حوادث سال 430 و 431 دیده می شود ولی از آن پس اثری از وقایع تاریخی در دیوان او مشهود نیست.
@semnan_history_and_culture