افرادی که در مسیر زندگی به بلوغ عاطفی و فکری و شخصیتی می‌رسند، خود‌به‌خود، در سکوتی خاص قرار می‌گیرند که لبریز از محبت و مهربانی است. برای این افراد، قضاوت شدن توسط دیگران، اهمیتی ندارد، زیرا که آنان، نگران تصویر ذهنی دیگران در مورد خودشان نیستند. این افراد از میدان مسابقه، خارج شده‌اند، و خود را با دیگران  مقایسه نمی‌کنند، حتی اگر دیگران، آن‌ها را بازنده بدانند، برایشان، اهمیتی ندارد. افراد بالغ، به نقطه‌ای رسیده‌اند که فهمیده‌اند، زندگی، مثل یک بازی، برای آمدن و نماندن است. آنها فهمیده‌اند که بهترین مواجهه با زندگی، مهربانی است. افراد بالغ، در مواجهه با دیگران، به خوبی و زیبایی افراد، اشاره می‌کنند و دیگران، در مقابل افراد بالغ، نسبت به خودشان، احساس خوبی پیدا می‌کنند. افراد بالغ، اگر انتقادی هم می‌کنند، یک انتقاد عقلانی است و انتقادشان، بر اساس تنش و تخریب نیست. افراد بالغ، در صورت نیاز، نظرشان را اعلام می‌کنند و سعی بر به کرسی نشاندن نظرشان ندارند. می‌گویند و عبور می‌کنند و اینکه طرف مقابل، بپذیرد یا نپذیرد، برایشان اهمیتی ندارد. افراد بالغ، از چسبیدن به سیستم‌های فکری و فلسفی و عرفانی، فارغند، آنها، مطالعه می‌کنند و با دقت، به نظر دیگران توجه می‌کنند، اما بنده‌ی یک شخص یا یک مکتب نمیشوند. افراد بالغ، از کسی، بت نمی‌سازند. با عدم جدیتی خاص، زندگی می‌کنند که از ژرفای وجودشان آشکار می‌شود، که همان وارستگی است. افراد بالغ، هم در زندگی هستند هم جدا از زندگی، و به افکار و اشیا و اشخاص، نمی‌چسبند. افراد بالغ، به رنج‌هایشان، لبخند می‌زنند و می‌دانند که زندگی، در گذر است. *مهربانی، نشانه بلوغ است.* 🌿 @sazotabiat 🌿