ديده‌بانِ زنان

📍بخشی از متن و امضا کنندگان #مانیفست۳۴۳، از مشهورترین بیانیه های #تاریخ_زنان درباره #سقط_جنین :
« #منهم_یکی_از_آنها_هستم...»

🔻مانیفست ۳۴۳
( le manifeste des 343)
بیانیه ای بود که در سال ۱۹۷۱ میلادی ۳۴۳ زن فرانسوی امضا کرده و به انجام سقط جنین در زندگی خویش اقرار کردند و در نتیجه، خود را در معرض خطر پی گرد قضایی قرار دادند. متن مانیفست را #سیمون_دوبووار نوشته شده بود و زنان سرشناسی نیز آن را امضا کرده بودند. بیانیه درنشریه فرانسوی نوول ابسرواتور در تاریخ ۵ آوریل ۱۹۷۱ منتشر شد.

🔻متن بیانیه این طور آغاز می شد: «یک میلیون زن هر ساله در فرانسه سقط جنین انجام می دهند. محکوم به نهان کاری، خود را در شرایط خطرناک قرار می دهند، در حالی که این عمل تحت نظارت پزشکی یکی از ساده ترین عمل ها است. این زنان در حجاب سکوت فرو می روند.‌من هم اعلام می کنم که یکی از آنها هستم. من سقط جنین انجام داده ام. ما همانطور که خواستار دسترسی آزاد به کنترل موالید هستیم، خواستار آزادیِ سقط جنین هستیم».

🔻در پایین بیانیه، امضای ۳۴۳ نفر از زنان دیده می شد، از جمله افراد سرشناسی همچون: فرانسواز دوبون، سیمون #دوبووار، کریستین #دلفی، کاترین دُنووْ، مارگریت #دوراس، فرانسواز فابیان، بریژیت فونتن، گیزل حلیمی، برنادت #لافون، ویولت لودوک، آریان منوشکین، کلودین مونتی، ژن مورو، ماری پیله، ماری-فرانس پیزیر، میشلن پرسل، مارت روبر، ایوت رودی، فرانسواز #ساگان، دلفین سِیْریگ، نادین ترنتینیان، آنیِس واردا، مارینا ولادی، آن ویازمسکی، مونیک #ویتیگ و...

🔻یک هفته بعد در نشریه چارلی اِبدو کاریکاتوری چاپ شد که با سؤال «چه کسی ۳۴۳ روسپی مانیفست سقط جنین را حامله کرد؟» به سیاست مداران حمله کرد. این کاریکاتور باعث شد لقب «مانیفست ۳۴۳ روسپی» برای این مانیفست رواج پیدا کند و برخورد های تند و حمله های متعدد نسبت به نویسندگان دیده شود.

#بدن_من_حق_من
#حق_بر_بدن
@womenwatcher

📍درباره اهداف و امضا کنندگان #مانیفست۳۴۳، از مشهورترین بیانیه های جنبش زنان
#تاریخ_زنان

🔻مانیفست ۳۴۳
( le manifeste des 343)
بیانیه ای بود که در سال ۱۹۷۱ میلادی ۳۴۳ زن فرانسوی امضا کرده و به انجام سقط جنین در زندگی خویش اقرار کردند و در نتیجه، خود را در معرض خطر پی گرد قضایی قرار دادند. متن مانیفست را #سیمون_دوبووار نوشته شده بود و زنان سرشناسی نیز آن را امضا کرده بودند. بیانیه درنشریه فرانسوی نوول ابسرواتور در تاریخ ۵ آوریل ۱۹۷۱ منتشر شد.

🔻متن بیانیه این طور آغاز می شد:
«یک میلیون زن هر ساله در فرانسه سقط جنین انجام می دهند. محکوم به نهان کاری، خود را در شرایط خطرناک قرار می دهند، در حالی که این عمل تحت نظارت پزشکی یکی از ساده ترین عمل ها است.
این زنان در حجاب سکوت فرو می روند.‌من اعلام می کنم یکی از آنها هستم. من سقط جنین انجام داده ام. ما همانطور که خواستار دسترسی آزاد به کنترل موالید هستیم، خواستار آزادیِ سقط جنین هستیم».

🔻در پایین بیانیه، امضای ۳۴۳ نفر از زنان دیده می شد، از جمله افراد سرشناسی همچون: فرانسواز دوبون، سیمون #دوبووار، کریستین #دلفی، کاترین دُنووْ، مارگریت #دوراس، فرانسواز فابیان، بریژیت فونتن، گیزل حلیمی، برنادت #لافون، ویولت لودوک، آریان منوشکین، کلودین مونتی، ژن مورو، ماری پیله (مادر جولی دلپی)، ماری-فرانس پیزیر، میشلن پرسل، مارت روبر، ایوت رودی، فرانسواز #ساگان، دلفین سِیْریگ، نادین ترنتینیان، آنیِس واردا، مارینا ولادی، آن ویازمسکی، مونیک #ویتیگ و...

🔻یک هفته بعد در نشریه چارلی اِبدو کاریکاتوری چاپ شد که با سؤال «چه کسی ۳۴۳ روسپی مانیفست سقط جنین را حامله کرد؟» به سیاست مداران حمله کرد. این کاریکاتور باعث شد لقب «مانیفست ۳۴۳ روسپی» برای این مانیفست رواج پیدا کند و برخوردهای تند و حمله های متعدد نسبت به نویسندگان دیده شود

#۸_مارس
#روز_جهانی_زن نزدیک است...
#حق_بر_بدن
@womenwatcher

#دیده_بان_زنان
#روانشناسی_جنسیت (۴) :

آغاز نقدها به نقش #مادری از کجاست؟

در اصل مسئله یعنی اختصاص داشتن توان باروری و زایمان بصورت فیزیولوژیک به زنان توافقی نسبتا جامع دیده می‌شود، گرچه فمینیست های رادیکالی مانند #شولامیت_فایرستون با یاری از نظریات افلاطونی آرمانشهری جنسیتی درنظر می‌گیرند که زنان از مشقت این فرآیند رها شوند و کودکان در دستگاه هایی خارج بدن زن با نگهداری نطفه، تشکیل و بدنیا بیایند و‌ این نگاه را طرح کردند که باروری و زایمان توسط زنان، باید از فرهنگ بشر حذف شود! ( این نگاه محل بحث ما در روانشناسی جنسیت نیست)، اما غالب روانشناسان و جامعه شناسان فمینیست بدنبال راهی هستند که زنان را از حصار و‌محدودیت نقش مراقبت مادرانه غریزی بعد از زایمان رها کنند و‌بجامعه برگردانند، بدون اینکه زنان با زایمان ازنظر شغلی و مشارکت‌های اجتماعی عقب بمانند.
نقدها از آنجا آغاز می‌شوند که زنانگی با تعریف ذاتگرایانه روانشناختی، فرض را براین می‌گذارد که زن تربیت کننده ای مناسب و فداکار بدلیل اخلاق مراقبتی ذاتی جنسیتی اش است!
این تفکرات مورد نقدکسانی قرار گرفتند که علم، خصوصا علوم روانشناسی، پزشکی و فیزیولوژی را مردساخته و بصورت ابزاری برای سرکوب و استمرار حیات مردسالاری و سلطه بر بدن می‌دانستند
افرادی همچون #میشل_فوکو و #سیمون_دوبووار و #آدرین_ریچ و..
#دوبووار معتقد بود در پارادایم فلسفی هستی شناسانه به زنان از کودکی آموخته می‌شود که برای تربیت کودک خلق شده اند.
فرهنگ مسلط مردسالارانه تلاش میکند مشقت هایی مانند قاعدگی‌، مشکلات ناشی از زایمان و مراقبت از نوزاد و کارهای کسالت بار و شاق خانه داری را بعنوان ارزش و اخلاق ذاتی جنسیتی خاص زنان جلوه دهد وبه آن ارزش خاصی بدهد!
با این نوع اشاعه فرهنگی و جامعه پذیر کردن دختربچه ها، زنان درحقیقت بسوی گزینه مادری باتعریف موظف بودن به مراقبت از کودکان سوق داده می‌شوند که هم خود زن این وظیفه را ناگزیر میداند و هم جامعه از آنان این انتظار را دارد.
اما نگاه #ریچ قدری متفاوت است، او مادری را بعنوان تجربه خاص محصور دربدن زن و قابل اهمیت می‌داند، اما معتقد است که مادری بعنوان یک نهاد درفرهنگ پدرسالارانه انچنان تحت کنترل درآمده که همه امتیازات شغلی و اجتماعی را به مرد میدهد و زن را سرکوب می‌کند.

این نقطه ی انشقاق برابری خواهان جنسیتی با روانشناسان، خصوصا ذاتگرایان است که درپی این مناقشات، آزمایش هاونظریات متعددی ارائه شده اند.

ادامه دارد...

https://telegram.me/zananwatcher