دکتر داوودی رفت، آن‌ها ماندند و حتی خندیدند شدیداً محافظه‌کارانه است که بخواهیم از محکوم‌بودنِ عملِ این قاتل، موجه‌بودنِ سیستمِ درمانِ فعلی و مظلوم‌بودنش را استنتاج کنیم. مسئله به هیچ عنوان افراد و کارگزاران نظام سلامت نیست؛ بل‌که باید دید چه چیزی در سیستمِ فعلی و گفتمان و نظامِ دانشی مرتبط با آن، چنین خشمی را بر علیهِ اعضای این سیستم برمی‌انگیزد، به گونه‌ای که چنین فجایعی امکان وقوع می‌یابند؟ چه عواملی در بطنِ نظام سلامت فعلی، وقوع این فاجعه را ممکن کرده و اساساً انگیزۀ افراد از بکار‌بردنِ خشونت بر علیه پزشکان چیست؟ ساده‌انگارانه است که بخواهیم این امر را به بی‌اخلاقیِ افراد یا مشکلات روانی آن‌ها تقلیل دهیم، چه این‌که گفتمانِ روانشناسی و روانپزشکی (و همینطور دیدِ اخلاقیاتی) برای سالیان سال با بیمارانگاریِ عناصر "نابهنجار" در جامعه و ارزش‌گذاری آن‌ها، در صددِ حفظ و تحکیم قدرت حاکم و گفتمان مسلط بوده و اصول انضباطی را در قالبِ مکان‌هایی چون آسایشگاه‌های روانی بر این عناصرِ نابهنجار اعمال می‌کرده... برای مطالعه متن کامل کلیک کنید یا Instant View را در پایین پست لمس کنید. ﹏﹏✎ #محمد_نوری #میشل_فوکو، #پزشکی، #دکتر_داوودی، #نظام‌_سلامت، #فلسفه_علم، #قدرت Taamoq | تَعَمُّق