قصه ی تو
دستهـــای مهـــــــربانِ آســـمان
بر زمین می گسترَد فـرشی سپیــد
جای پای چشـــــــم هایم روی برف
می کــشد خطی به آنســـوی امیـد
دورتر، از پشـــــــت بام ِ خــانه ای
می رود دودی به ســـــــوی ابرها
در میانِ قابِ ســــربیِ غــــــروب
می گـذارد طــرحِ کـــمرنگی به جا
روی تنهـــــاییِ دســــتِ یک چنــار
مانده برگـــی کــــــهنه از ایامِ دور
مثــــــــل پابرجاییِ غــــــم در دلم
ساکـــت و تنها و سنگــــین و صبور
کــــودکی که پای او لغـزیده است
هِق هِقِ بی وقفه ای سر داده است
می چکـد اشکش به روی شعرِ من
دفترِ مشقش به گِــــل افتاده است
یاکـــریمی زیر چتـــــرِ آسمــان
می کشد هردم سرک تا دوردست
در پسِ پروازِ ابر آلـــــــوده ای
جفتِ خود را شاید او گم کرده است
پیـچ و تابِ دانه ها در دستِ باد
مثلِ رقصِ غم درون سینه است
طـوسیِ بی انتهـای آسمـان
بغضِ بی پایانِ این آیینه است
من پُر از شـوقِ تماشا کــردنم
دیدن و لبـریز از رؤیا شــــدن
همنشینِ لحظــه های گـمشده
فصــلِ سبـــزِ آرزو معنا شدن
خوب می دانم که پشتِ پنجــره
می شـوم روزی فسیلِ انتـظار
با تمامِ خاطـــراتِ کهنـــــه ام
مانده ام تنها و تلــخ و بی بهار
ردِ پایــی مانده روی برفهــــــا
رفتـــه تا پیــچِ خیابانِ غــــروب
رفتــه... اما برنگـشته هیچگـــاه
قصه ی تو اینچنین است آی خوب
شعر:
#کامران_امجدیان@sonqoriha