mojtaba najafi(مجتبی نجفی)

در ستایش پذیرش بحران

مجتبی نجفی

و « نیکا» زاییده بحران بود و یکی از مهم ترین نمادهای جنبش زن، زندگی آزادی است، چرا که این جنبش شهروندانی بود که در بحران زیست می‌کردند و در مقام قربانی بحران، علیه بحران عصیان کردند. و نیکا دو سال است که سوژه اصلی انواع و اقسام روایتهاست و این خود هم نشانی از بحرانی بودن سوژه است. حتی روایت دروغین حاکمیت هم بر فرض درست باشد، باز نشانی از بحران است. هر روایتی که از نیکا منتشر شده بر بحرانی بودن سوژه صحه گذاشته. قصه زن،زندگی،آزادی هم برخاستن در دل بحران بود.

و اصلا چه ایرادی دارد؟ مگر می‌شود وضعیت بحرانی مملو از رنج سوژه ایرانی که از تولد آغاز می‌شود و در خانواده و جامعه جاری می‌شود را انکار کرد؟ و البته که انکار این بحران و این رنج، خود بدترین کار است و اتفاقا راه حل مسأله نه از انکار بحران و رنج که از دل پذیرشش بیرون می آید.

ما در بحران متولد شده ایم،در بحران زیست کرده ایم، بزرگ شده ایم و راه حل هم از دل بحران به دست می آید. نیکا شاکرمی هم نشانه ای از وجود بحران است و هم نشانه ای از عصیان علیه بحران. برای همین آیکونی نمادین برای اندیشیدن مداوم در چرایی وضعیت است و سوژه ای است که همواره ما را به پرسشهای سهمگین فرا می خواند، ما فرزندان بحران...
#نیکا_شاکرمی
https://t.me/modjtabanajafifrance/2374

روایت خشم و غرور

مجتبی نجفی

گزارش بی بی سی را از افشای سند سپاه از یک صحنه به غایت تراژیک، خواندم. کلمات گاهی در توصیف جنایت کم می آورند. آنچه که این روایت بر می انگیزد خشم است و غرور. خشم از سیستم متجاوز و غرور از مقاومت نیکا تا آخرین نفس. اسمها مهم نیستند،چون این گونه جنایت‌ها نه اولین بار رخ داده و نه شاید آخرینشان باشد. ما با چهار نام متجاوز و قاتل روبرو نیستیم با سیستم متجاوز، روبرو هستیم که از سوژه های سرکوب، انسان زدایی و آنها را چرخ دنده های سیستم دیکتاتوری کرده.

چه تصادفی. در حالی سند تجاوز و قتل نیکا فاش شده که خبر بخشش بابک زنجانی، همان « بسیجی اقتصادی» مفسد منتشر شده. ناخودآگاه بخشش این ابر اختلاسگر ما را یاد « محسن شکاری» می اندازد، از بی صدایان ایران، که به خاطر آتش زدن یک سطل آشغال و ایجاد راه بندان، اعدام شد. زبان در وصف این حجم از بی عدالتی بند آمده. اما برای ما که شاهد دوران قتل‌های زنجیره ای بوده ایم و سرکوب و جنایت در خیابان و دانشگاه را لمس کرده ایم و قصه اشکان و سهراب و ندا را در هشتاد و هشت زندگی کرده ایم و از کهریزک، آن فاجعه سنگین رخدادهای هشتاد و هشت ، خشمگین شدیم این تجاوز و قتل در ادامه یک مسیرند؛ محصول سیستمی هستند که مثل لگن شده و تنها امیدش به ایجاد فضای رعب و وحشت است. اما کور خوانده اند، از قصه نیکا، ما از دنائت ماموران و سیستم متجاوز خشمگین می‌شویم اما شجاعت و ایستادگی نیکا را برجسته می‌کنیم.
«نیکا»، سخن نگفت،‌چو‌ خورشید از تیرگی برآمد و در خون، نشست و رفت».

«نیکا» سخن نگفت، نیکا ستاره بود، یک دم درین ظلام، درخشید و جست و رفت.
#نیکا_شاکرمی
https://t.me/modjtabanajafifrance/2269

تصویر غم، خشم و امید

مجتبی نجفی

چندین تصویر از نیکا داریم، نیکایی که در کودکی میخواند. در سبزه زارها در کوچه و در خیابان. نیکایی که در نوجوانی میرقصد، هنرمند میشود، علاقه مند به فیلم و سریال است.

وحشتناک ترین تصویرش، دختری است پهن شده بر کف کوچه با بدنی متلاشی. حاکمیت خواست این تصویر را با نام خودکشی مخدوش کند اما در نهایت نتوانست. در کنار این بدن متلاشی شده، تصویر دیگری است که پیش از قتل است. آن تصویر، ماندگارترین تصویر نیکاست،پر از ابهت است. دختری بین نوجوانی و جوانی در میان مردم در دل شهر در حال آتش زدن روسری نماد اجبار. این تصویر، نیکای عصیانگر است، دادخواه خون مهسا و عاصی علیه اجبار.

ما نیکا را نمی‌شناختیم. فقط می‌دانستیم دختری نوجوان کشته شده. اما با تصاویرش به گذشته رفتیم و غمگین شدیم، در حال خشمگین شدیم و امیدوار به آینده شدیم. تصویر نیکا تصویر غم، خشم و امید است. جوانی که دریغ شد، شاید هنرمند‌ بزرگی که دریغ شد، اما از دل دریغ ها و دردها، آیکونی از امید زاده شد. این خود نشانی از پیچیدگی زندگی آدمی و در هم تنیدگی زمانهاست.

گاهی از دل یک نیستی بزرگ، هستی بزرگ خلق میشود. فقدان فیزیکی نیکا خالق رنج است برای ما که با هر تصویرش منقلب میشویم و برای خانواده که با نبودنش در رنج دایم اند. اما حضور نمادین او در زندگی ما خالق امید است. یادآوری شجاعتی تکثیر شده و راهی تمام نشده. تصویرها به مدد فن آوریهای نوین در زندگی ما حضور دایمی دارند. خلق قصه و روایت می‌کنند.
تصویر غم، خشم و امید نیکا در تاریخ معاصر مبارزاتی مردم ایران جاودانه شده. چون نمادی است از شجاعت کم سن و سالها، شجاعتی که به مدارس هم کشیده شد و این پیام را داد در زمانه جدید، کودک‌ها زودتر بزرگ میشوند.

نیکا بهترین سرود زندگی اش، همان سرود آزادی بود که خواند. او هم رفت و هم ماند. فقدان فیزیکی و حضور نمادین. او یکی از زیباترین تصویرهای نمادین تاریخ معاصر شد: تصویری یادآور، رنج آور و امیدآور. این تصویر زندگی انسان ایرانی هم است: زندگی در دل خشم، بیم و امید.

«نیکا» ستاره بود، یک دم درین ظلام، درخشید و جست و رفت
«نیکا» بنفشه بود، گل داد و مژده داد زمستان شکست و رفت...
#نیکا_شاکرمی
https://t.me/modjtabanajafifrance/2079

"من زنم، صدای میهنم
به شب بگو به اهرمن، بگو که روشنی منم

سیپده میزند هوای شب که روشنی منم ...

#مهسا_امینی
#نیکا_شاکرمی
#زن_زندگی_آزادی