أللَّھُـمَــ ؏َـجـِّل لِوَليِّكَْ ألـْفَرَج

کربلا گرم ترین نقطه جهانه این روزا

👌 زیارت اربعین در کلام ابو ریحان بیرونی دانشمند بزرگ اسلامی


👈 دشمنان اهل بیت به دروغ چنین ادعا می‌کنند که مراسم پیاده روی اربعین تاریخ درازی ندارد و تنها از پس از سقوط صدام ملعون شروع شده؛ اما به گزارش ابو ریحان بیرونی دانشمند بزرگ قرن چهارم هجری قمری، مراسم اربعین از مدتی پس از شهادت شاه شهیدان امام حسین علیه السلام و آزادی اهل بیت علیهم السلام توسط اهل بیت معظم آن حضرت انجام شده است.

📜 ابو ریحان بیرونی در کتاب معروف خود در مورد زیارت اربعین می‌نویسد:

در روز بیستم آن (ماه صفر) سر حسین علیه السلام به بدنش ملحق کردند و در همانجا دفن نمودند و زیارت اربعین راجع به همین روز است و بدین سبب این زیارت را اربعین گویند که چهل نفر از اهل بیت او پس از مراجعت از شام قبرش را زیارت کردند.

📗 آثار الباقیه، تألیف ابو ریحان بیرونی، با ترجمه فارسی اکبر دانا سرشت، صفحه ۵۲۸، چاپ انتشارات امیر کبیر

🏴 «صلّی الله علیک یا حسن بن علی
       أیّها المجتبی یا بن رسول الله.»


هفتم صفر، بنا بر نظر اغلب مراجع و علماء، سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام می‌باشد. حضرت در سن ۴۷ سالگی، در خانه خود و به دست همسر نامهربانشان، جُعده دختر اشعث، با خورانیدن شیر زهر آلوده در وقت افطار مسموم شده و در نهایتِ مظلومیّت به شهادت رسیدند.

معاویه علیه الهاویة با ارسال صد هزار درهم برای جعده به همراه سمّی مُهلک، به او قول داده بود که اگر امام مجتبی علیه‌السلام را به شهادت برساند، او را به همسری یزید ملعون نیز درآورد. جعده پس از این جنایت به شام رفت و به معاویه گفت: «من به عهدم وفا کردم و اینک وقت احسان توست!» معاویه گفت: «از پیش من دور شو، می‌ترسم همان کاری را که با فرزند رسول خدا نمودی با پسر من هم بنمایی!»

مظلومیّت امام مجتبی علیه‌السلام با شهادت حضرت به پایان نرسید. در كتب تاریخی آمده است كه وقتى خواستند پیکر مطهّر حضرت را برای وداع به حرم رسول خدا صلّی الله علیه و آله ببرند، عايشه سوار قاطرى سفید شد و از بنی اميه و مروان و ساير طرفداران ايشان كمک گرفت و مردم را علیه امام حسن علیه‌السلام شورانید. عایشه خطاب به بنی هاشم گفت: «به خدا سوگند تا مو در سر من هست، نمی‌گذارم حسن (علیه‌السلام) را در اینجا (کنار قبر پیامبر صلّی الله علیه و اله) دفن کنید!» این حرکت او باعث شد بنی‌امیّه، پیکر پاک امام مجتبی علیه‌السلام را تیرباران کردند، تا آنکه بنی‌هاشم (که بنا بر وصیت ایشان مأمور به صبر بودند)، هفتاد تیر از جنازه‌ی حضرت بیرون کشیدند و امام مجتبی علیه‌السلام را طبق وصیّت‌شان در قبرستان بقیع، نزدیک جدّه‌شان حضرت فاطمه بنت اسد، در اوج مظلومیّت دفن کردند.

شاعر عرب در همين خصوص خطاب به عایشه مى‌گويد:
«تَجَمَّلَت تَبَغَّلَت وَ لَو عِشتَ تَفَیَّلَت، لَکَ التِّسعُ مِنَ الثَّمَن، فَفِی كُلِّ تَطَمَّعَت!»
يعنى: «اى عايشه! روزى سوار بر شتر شدى (و جنگ جمل را بر ضد امیرالمؤمنین علیه‌السلام به راه انداختی!)؛ روز ديگرى هم سوار قاطر شدى (و به پیکر مطهّر امام مجتبی علیه‌السلام جسارت کردی!)، اگر زنده بمانى، حتماً سوار فيل هم خواهى شد (و غائله‌ی دیگری را به پا خواهی کرد!)، تو از هشت‌يکِ ارثیه‌ی (زنان از) خانه رسول خدا، يک نهم آن را مى‌برى، ولى همه را طمع كردى!»

و این مظلومیّت در طول تاریخ ادامه داشت و با تخریب قبور ائمّه‌ی بقیع علیهم‌السلام توسط وهابیت ملعون آل سعود دوباره جریان پیدا کرد و تا به امروز نیز ادامه دارد...

🚩 واقعه‌ی تیرباران پیکر مطهّر امام مجتبی علیه‌السلام در منابع تاریخی زیر آمده است:

📎 کتب عامه:
📕 انساب الاشراف، ج٣، ص۶۱
📙 الطبقات الکبری، ج۸، ص۱۷۵

🖇 کتب شیعه:
📔 تاریخ یعقوبی، ج٢، ص۲۲۵
📘 مقاتل الطالبین، ص۷۴
📗 مجمع البحرین، ج١، ص۵۷۲
📓 شرح اصول کافی (مازندرانی)، ج۶، ص۱۶۷
📙 الایضاح (ابن شاذان)، ص۲۶۲
و ... .

🏴 فرا رسیدن هفتم صفر، سالروز شهادت مظلومانه‌ی کریم اهل البیت، امام حسن مجتبی صلوات الله علیه را به محضر مقدّس امام زمان عجّل الله فرجه الشریف و همه شیعیان و ارادتمندان آن حضرت تسلیت عرض می‌نمائیم.

😭 غریب یعنی امامی که زِرِه در زیر لباس می‌پوشید و به مسجد می‌رفت.


📜 امام حسن علیه السلام زِرهی در زیر لباس می‌پوشید برای محافظتِ خود از شرّ منافقان و به نماز حاضر می‌شد. روزی در اثنای نماز، یکی از آن خارجیان تیری انداخت به جانب آن حضرت، چون زره پوشیده بود اثری در آن حضرت نکرد!
📓 جلاءالعیون، ص ۴۳۱

📜 اکثر رُؤَسای لشکرِ آن حضرت به معاویه ملعون نوشتند: ما مطیع و منقاد توئیم، پس زود متوجّه عراق شو، چون نزدیک شدی ما حسن را گرفته بتو تسلیم می‌کنیم!
📓 جلاء العیون، ص ۴۳۳

عصر روز سه شنبه در خرابه در کنار حضرت زینب سلام‌ الله‌ علیها نشسته بود. جمعی از کودکان شامی را دید که در رفت و آمد هستند.
پرسید: عمه جان! اینان کجا می‌روند؟
حضرت زینب سلام‌ الله‌ علیها فرمودند: عزیزم اینها به خانه‌ هایشان می‌ روند.
پرسید: عمه! مگر ما خانه نداریم؟
فرمودند: چرا عزیزم ، خانه‌ ی ما در مدینه است.
تا نام مدینه را شنید ، خاطرات زیبای همراهی با پدر در ذهن او آمد.
بلافاصله پرسید: عمه! پدرم کجاست؟
فرمود: به سفر رفته.
طفل دیگر سخن نگفت ، به گوشه‌ ی خرابه رفته زانوی غم بغل گرفت و با غم و اندوه به خواب رفت. پاسی از شب گذشت. ظاهراً در عالم رویا پدر را دید. سراسیمه از خواب بیدار شد ، مجدداً سراغ پدر را از عمه گرفت و بهانه‌ جویی نمود ، به گونه‌ ای که با صدای ناله و گریه‌ ی او تمام اهل خرابه به شیون و ناله پرداختند.
خبر را به یزید ملعون رساندند. دستور داد سر بریده‌ ی پدرش را برایش ببرند. رأس مطهر سیدالشهداء را در میان طبق جای داده ، وارد خرابه کردند و مقابل این دختر قرار دادند.
سرپوش طبق را کنار زد ، سر مطهر سیدالشهداء را دید ، سر را برداشت و در آغوش کشید. بر پیشانی و لب‌ های پدر بوسه زد و آه و ناله‌ اش بلند تر شد.
گفت: پدر جان! چه کسی صورت شما را به خونت رنگین کرد؟
پدر جان! چه کسی رگ‌ های گردنت را بریده؟
پدر جان! «مَن ذَالَّذی أَیتَمَنی علی صِغَرِ سِنِّیِ» چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟
پدر جان! یتیم به چه کسی پناه ببرد تا بزرگ بشود؟
پدر جان! کاش خاک را بالش زیر سرم قرار می‌دادم ، ولی محاسنت را خضاب شده به خونت نمی‌دیدم.
دختر خردسال امام حسین علیه‌السلام آنقدر شیرین‌ زبانی کرد و با سر پدر ناله نمود تا خاموش شد.
همه خیال کردند به خواب رفته. وقتی به سراغ او آمدند ، از دنیا رفته بود. شبانه غساله آوردند ، او را غسل دادند و در همان خرابه مدفون نمودند. 😭

📘 شرح‌ شمع ، ص ۳۱۰
📗 نفس‌ المهموم ، ص ۴۵۶
📔 الدمع‌ الساکه ، ص ۱۴۱

🤲 اللهم عجل لولیک الفرج بحق رقیه بنت الحسین سلام الله علیها

📗 امالی شیخ صدوق ص ۱۲۹

✅ پاسخ : قسمت دوم

‼️ خروج از مدینه کمی به این حدیث و الفاظ عربی دقت کنیم. امام فرموده خَرَجْتُ یعنی خارج شدم، هر خروجی به معنای قیام نیست؛ شواهد و قرائن نشان می دهد امام اجبارا از دیار خود خارج شده و این عین کلام و زندگانی امام است؛ در ضمن امام فرموده من می خواهم به سیره جدم و پدرم عمل نمایم؛ سیره علی بن ابی طالب علیه السلام قیام بوده؟
امام دو مرتبه از فعل خرج استفاده کرده (لَمْ أَخْرُجْ ، خَرَجْتُ) و فعل خرج همیشه به معنای قیام نیست؛ به حدیث زیر دقت کنید.

📃 قَالَ عَلِيٌّ (علیه السلام) كُنْ لِمَا لَا تَرْجُو أَرْجَى مِنْكَ لِمَا تَرْجُو فَإِنَّ مُوسَى بْنَ عِمْرَانَ خَرَجَ يَقْتَبِسُ لِأَهْلِهِ نَاراً فَكَلَّمَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ رَجَعَ نَبِيّاً وَ خَرَجَتْ مَلِكَةُ- سَبَإٍ فَأَسْلَمَتْ مَعَ سُلَيْمَانَ وَ خَرَجَتْ سَحَرَةُ فِرْعَوْنَ يَطْلُبُونَ الْعِزَّةَ لِفِرْعَوْنَ فَرَجَعُوا مُؤْمِنِينَ‌.

امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید :
نسبت به آنچه امید نداری امیدوارتر از آنچه به آن امید داری باش، زیرا موسی بن عمران رفت تا برای خانواده اش پاره آتشی(جهت گرم کردن) بیاورد اما(به جای آن) خداوند عزوجل با وی سخن گفت و پیامبر بازگشت؛ و ملکه سبا از دیار خود بیرون آمد، پس همراه سلیمان اسلام آورد و جادوگران فرعون برای عزت بخشیدن به فرعون راهی شدند، اما مؤمن بازگشتند.

📘 من لا یحضره الفقیه/ج3ص165

‼️ در حدیث فوق برای حضرت موسی و برای ملکه سبا و برای جادگران فرعون، فعل خرج استفاده شده

خَرَجَ يَقْتَبِسُ لِأَهْلِهِ نَاراً
خَرَجَتْ مَلِكَةُ- سَبَإٍ
خَرَجَتْ سَحَرَةُ فِرْعَوْنَ

آیا این ها هم قیام کرده بودند؟ 🙄
یا بنا به علت و حکمتی از شهر و دیار خود خروج کرده بودند؟

⁉️ آیا امام حسین علیه السلام علیه حکومت یزید قیام کردند؟!

✅ پاسخ : قسمت اول

📜 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ هَذَا مَا أَوْصَی بِهِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ إِلَی أَخِیهِ مُحَمَّدٍ الْمَعْرُوفِ بِابْنِ الْحَنَفِیَّةِ ... أَنِّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِی أُمَّهِ جَدِّی صلی الله علیه و آله أُرِیدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَی عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أَسِیرَ بِسِیرَهِ جَدِّی وَ أَبِی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام.

📝 امام حسین علیه السلام در نامه خود به برادرش محمد بن حنفیه رحمه الله اینطور می فرماید:
من برای سرکشی، عداوت و فساد کردن و ظلم نمودن (از مدینه) خارج نشدم. و جز این نیست که من به برای ایجاد صلح و سازش در میان امت جدم خروج کردم، من قصد دارم امر به معروف و نهی از منکر نمایم. و من به سیره جدم و پدرم علی بن ابی طالب علیهم السّلام رفتار می نمایم.

📗 بحار الأنوار - ط مؤسسةالوفاء/ج44/ص329

📜 حضرت مولا امیرالمؤمنین صلوات الله علیه در جنگ صفین به کربلا رسیدند ، خوابی دیدند سراسیمه برخواستند و سیلاب اشک جاری بود و حضرت فرمودند خواب دیدم بنی امیه (لعنهم الله) را با شمشیر های برهنه دیدم و دریای خون جاری شد و فرزندم حسین صلوات الله علیه دست و پا می زند ، خواستم نجاتش دهم ، صدای رسول خدا صلی الله علیه و آله را شنیدم که فرمودند یا علی مگر نمی خواهی امت من نجات یابند.

📙 مقتل خطی مبکی العیون (نجفی) ، ص ۴٠۲

📜 علامه مجلسی رحمة‌الله‌علیه می‌نویسد:

در کتب معتبره آمده است که ؛

سرهای مقدّس را (به کوفه) آوردند، در حالی که رأس شریف امام حسین علیه‌السلام مانند ماه تابان، پیش روی آنان و شبیه‌ترینِ خلق به رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله بود؛ محاسن مبارک، سیاه و قدری از خضاب بیرون آمده و صورت آن حضرت مانند گردی ماهِ طلوع کرده بود و بر نوک نیزه به این سو و آن سو می‌چرخید؛ در این هنگام حضرت زینب سلام‌الله‌علیها متوجه شد و سر برادرش را دید؛ پس پیشانی‌اش را محکم به لبه‌ی محمل کوبید تا آنجایی که دیدم خون از زیر مقنعه‌اش خارج می‌شد و با سوز دل، اشاره به رأس شریف برادر نموده و می‌فرمود: «ای ماه نو! چون به کمال رسیدی، خسوف تو را فرا گرفت و پنهان شدی...»

📗 بحار الانوار (علامه‌مجلسی)، ج۴۵، ص۱۱۵
📘 نَفَسُ المهموم (محدث‌قمی)، ص۳۶۵
📔 مستدرک سفینه‌البحار ، ج ۴ ، ص ۵ و ۶

📜 حضرت زینب کبری صلوات الله علیها فرمود ؛
بعد شهادت برادرم به بیرون خیمه آمدم دیدم مرد سفید پوشی ایستاده خاک بر سر می ریزد.
گفتم ای پسر برادر او کیست؟

امام سجاد علیه‌السلام فرمود: ای عمه او گهواره جنبان حسین صلوات الله علیه جبرئیل است.

📘 مقتل خطی مبکی العیون (نجفی) ، ص ۳۳۵


📜 روزی حضرت خاتم الانبیاء صلی الله علیه وآله  به راهی می رفت ، زهیر بن قین طفلی بود بازی می کرد ، حضرت او را گرفت و بوسید اصحاب عرض کردند یا رسول الله این کیست؟
فرمودند ؛ این طفل ، حسینم صلوات الله علیه را خیلی دوست دارد ، یک روز دیدم از زیر قدم فرزندم حسین صلوات الله علیه خاک برمیداشت می بوسید ، جبرئیل خبر داده که او در راه حسینم صلوات الله علیه شهید می شود.

📗 مقتل خطی آقا قلعه ای ، ص ۱۳٠

🏴 فرا رسیدن شهادت جانسوز حضرت زین‌العابدین امام سجّاد صلوات‌الله‌علیه را به محضر مقدّس حضرت ولیّ‌عصر عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف و همۀ شیعیان و منتظران تسلیت عرض می‌نمائیم. / به روایتی

📜 هنگامی که حضرت امام سجاد علیه السلام مصائب حضرت امام حسین علیه السلام را شنیدند ، تمام قد ایستادند و صورت مبارک خود را به دیوار منزل کوبیدند ، پس بینی و سر شریف شان شکست و خون بر روی سینه ی ایشان جاری شد ، و از شدت حزن و گریه بیهوش بر زمین افتادند.

قام علی طوله و نطح الجدار بوجهه ، فکسر انفه و شجّ رأسه و سال دمه علی صدره ، و خرّ مغشّیا علیه من شدة الحزن و البکاء.

📗 دارالسلام (للمحدث نوری _ موسسه تاریخ العربی بیروت) ، ج ۲ ، ص ۱۴۸