دانشجوی معترض

#ارسالی_دانشجو
#دانشگاه_شیراز
وضع شام امشب ما با طعم هسته‌ی خرما. :))))))
خیلی هم عالی. :))))))))
از موی توی برنج هم چیزی نمی‌گم که دیگه عادی شده. :)))))))))

پ ن: خدا بده صبر🤲🤢

#ارسالی_دانشجو
گویا لیست جدیدی از ممنوع‌الورودی‌ها دست حراست فیزیکی پردیس باغ ملی‌ هست و به گفته‌ی خودشان اطلاعی از علت ممنوع‌الورودی دانشجویان ندارند.
#دانشگاه_هنر

#گزارش_دانشجو

در ادامه‌ی اتفاقات بیستم فروردین ماه و برخورد حراست، در اعتراضی مسالمت‌آمیز به قوانین یک‌شبه و اضافه کردن نیروی انتظامات برای تذکر پوشش به دانشجویان پسر و دختر، فردا تاریخ بیست و یکم فروردین جلوی درب ورودی پردیس باغ ملی راس ساعت ۱۲ تحصن می‌کنیم.
از دانشجویان دانشکده‌های دیگر دعوت می‌شود که به علت عدم امکان ورود تعداد زیادی از دانشجویان پردیس باغ ملی به دانشگاه در اعتراض به این اقدام به ما ملحق شوند.

جمعی از دانشجویان دانشگاه هنر


#نه_روسری_نه_تو_سری_آزادی_و_برابری

#ارسالی_دانشجو

#فوری
#دانشگاه_هنر
«محمدرضا حسنایی رییس دانشگاه(!)هنر، یا بسیار ابله، کینه توز و حقیر است که از رفتارش شرم نمی‌کند، یا این‌که او هم پروژه بگیر است. بنظر می‌آید از گروهی داخلی یا خارجی بابت این تلاش ستودنی در ملتهب کردن دانشگاه پول خوبی دریافت می‌کند.
شاید فکر کنید دیوانه شده‌ام و دارم مهمل می‌بافم، ولی مدتی‌ست دارم به این موضوع فکر می‌کنم و این احتمال، بنا به دلایلی از جمله محل تحصیل ایشان(بورسیه‌ی سپاه پاسداران در روسیه برای تحصیل در رشته‌ی انیمیشن!) به صورت جدی جای فکر دارد.
خطاب به برزویی و غفاری مسئولین حراست دانشگاه هنر:
می‌دانم که این نوشته را خواهید خواند‌. اگر اندک عقلی برایتان مانده، افسار حسنایی را بکشید. این رفتار او عواقب سختی برایتان خواهد داشت. او دستش را به زیر خاکستر برده و دیر یا زود خواهد سوخت.
دانشجویان که هزینه‌ اعتراض‌شان را به صورت ناعادلانه با جمعی بازداشتی و تعلیقی و ممنوع الورود پرداخت کرده‌اند، مانده حساب و کتاب شما.‌‌..»


#ارسالی_دانشجو

#ارسالی_دانشجو
حسرت هایم را بنویس
به سرعت وارد روز ۸ام تعطیلات عید شدیم، حالا اگه کلاس اندیشه اسلامی بود هنوز پنج دقیقه‌ی اول کلاس بود

پیام یکی از دانشجویان تعلیقی دانشگاه هنر تهران، خطاب به وزارت علوم.


#ارسالی_دانشجو

«وقتی در جهانی زندگی می‌کنیم که سراسر ظالمانه است، تو چاره‌ای جز درافتادن با آن نداری.»
-نوال السعداوی/ برگردانِ غلامرضا شهبازی

عکست را که دیدم اشک از چشمانم جاری شد. احساس شکست کردم. من اعتصاب کردم که قدرت فریاد تو دوچندان شود، که روند تحقق مطالبات‌ تو تسریع گردد، که تو را در وضعیت جسمانی‌ امروزت نبینم، اما دیدم، اما نشد.
دیروز از تو خواستم که اعتصاب‌ات را بشکنی و اکنون تو این خواسته را از من داری! در بیانیه‌‌ی نخستین‌ام، اعلام کرده بودم تا زمان محقق گشتن خواسته‌هایت، اعتصاب خود را نخواهم شکست. قصد داشتم تا پای جان در کنارت بجنگم. میدانی کمال! کسی که یکبار از چنگ مرگ گریخته باشد، زندگی برایش شیرین‌تر می‌شود اما به طرز تناقض‌آمیزی دیگر از مرگ هم نمی‌ترسد؛ من یکبار از چنگ مرگ گریخته‌ام و بنابراین هیچ ترسی برای از دست دادن جانم در راه آرمان‌هایم ندارم. اما از صحبت‌های دیروزمان دریافتم که اعتصاب تو قرار است وارد مسیر جدیدی بشود. مسیری که اگر قرار باشد پا در آن بگذارم، ناچارا می‌بایست «رها» را هم با خود به همراه داشته باشم. اما راستش را بخواهی دیگر بیش از این نمی‌توانم رها را ناخواسته درگیر کنشی بکنم که شاید حتی به لحاظ سیاسی برایش اولویت و دغدغه هم محسوب نشود. (همانطور که پیشتر برایت توضیح داده‌ام، رها در طول این نُه روز عملا پا به پای من [نیمه] اعتصاب غذا کرده است. می‌گوید«نمیتوانم ببینم تو جلوی چشم من آب بشوی، آنوقت من روبرویت بنشینم و ناهار بخورم!»)
کمال عزیزم! ای کاش شرایط به گونه‌ای بود که همچون تو با کله‌شقی، درخواست‌ات مبنی بر پایان دادن به اعتصاب غذا را رد می‌کردم. اکنون اما ناگزیر به کنار کشیدن و برقرار کردن تعادلی میان مسئولیت‌های شخصی و مسئولیت‌های اجتماعی/سیاسی‌ام هستم. مرا ببخش که رفیق نیمه راه بودم، که نتوانستم پای حرفم بمانم، که نُه روز بیشتر نتوانستم در کنارت مبارزه کنم، آنهم در حالی که تو تازه در دهمین روز، اعتصاب‌ات را علنی کردی! امروز «اعتصابم را می‌شکنم، اما در کنارت خواهم ماند»... .
از جان شریف‌ات مراقبت کن لک‌لکِ لجبازِ مبارز و شجاع.
دوستدارت
علیرضا اجدادی.
۱۴۰۱/۱۲/۱۷


#ارسالی_دانشجو

#ارسالی_دانشجو
استاد عزیزی که بخاطر فرار از خونه تکونی تا ۲۷ اسفند کلاس تشکیل میدی، باشه عیب نداره، اما دیگه امتحان گرفتنت برا چیه نامسلمون :/

برای یاران

بی‌گمان آنچه در این جغرافیای مسموم ما را به ادامه‌ی مسیر دلگرم می‌کند، تکاپوی تن‌های زنده در پاسداشت حقوق طبیعی و مدنی است که همچون نیرویی تپنده در بطن زندگی جاریست. آن کس که با سپر کردن جان خود از زندگی پیشی می‌گیرد، میدان عمل را از رخوت روزانه به کرانه‌های بیداری می‌کشاند تا از یاد نبریم برای زندگی است که این راه را پیموده‌ایم و برای زندگی است که ذلت نپذیرفته‌ایم. از این رو بر ماست که این حلقه‌ی اتصال «خود» به «دیگری» را حفظ کنیم تا عرصه‌ی حضور هرچه گسترده‌تر و تابناک‌تر شود.

در همین راستا شاهدیم که دو تن از هم‌دانشگاهی‌های همدل و همراهمان، #کمال_صالح_زاده و #علیرضا_اجدادی در اعتراض به اقدامات سرکوبگرانه‌ی رئیس دانشگاه هنر (آقای محمدرضا حسنایی) که منجر به ایجاد فضای امنیتی در دانشگاه و برپا ساختن بلوای توبیخ و تعلیق استادان و دانشجویان معترض شده، دست به اعتصاب غذا زده‌‌اند و مبارزه‌ای خشونت‌پرهیز را پی گرفته‌اند.

اما در دانشگاه هنر چه گذشت و می‌گذرد؟

به‌زعم حاکمان دانشگاه، خواندن سرود، نوشتن و قرائت بیانیه، ساخت اثری اعتراضی، تحصن سکوت، اجرای پرفورمنس و... مصداق برهم زدن نظم و اخلال در برنامه‌های دانشگاه، ایجاد بلوا و آشوب، شرکت در تجمعات غیرقانونی و... است و گویا پرونده‌سازی، احضارهای مکرر، ممنوع‌الورودی، اخراج از خوابگاه، مسدودسازی سامانه‌ی دانشجویی، محرومیت از شرکت در امتحانات، تعلیق، توبیخ، فراخواندن نیروی انتظامی و گارد ویژه به حریم دانشگاه، ربودن دانشجو مقابل در دانشگاه، گشت‌زنی‌های مزاحمت‌آمیز برای تذکر حجاب، ورود نیروهای لباس‌شخصی به صحن دانشگاه، سلب آزادی‌های اولیه و... تلاش‌های شبانه‌روزی ایشان است در جهت ایجاد فضای "امن" در دانشگاه! دم از قانون می‌زنند و خود با دور زدن آشکار اصول مندرج در آیین‌نامه‌ها و قانون اساسی، مرتکب تخلفات بی‌شمار می‌شوند؛ هیچ نظارتی هم بر عملکردشان نبوده و نیست، چراکه ناظرانْ خود متولیان سرکوبند و مدام به ما نهیب می‌زنند که شما هیچ حقی نداشته و ندارید.

بر همین اساس، ما جمعی از دانشجویان تعلیق‌ و توبیخ‌شده‌ی دانشگاه هنر، ضمن پافشاری بر حق اعتراض و تحصیل خود، اعلام می‌داریم در کنار کمال و علیرضا برای رسیدن به مطالبات‌شان، که خواسته‌ی همه‌ی ماست ایستاده‌ایم، مقاومت ستودنی‌شان را قدر می‌نهیم و مشت‌های گره‌کرده‌شان را به گرمی می‌فشاریم و از آنجا که باور داریم ادامه‌ی این راه بدون حضور گرم و رهایی‌بخش آنان ممکن نیست، صمیمانه خواهان پایان دادن هر دو عزیز به اعتصاب غذای خود هستیم.

به امید آنکه نبض زندگی و آزادی دوباره به شریان‌های این سرزمین بازگردد.

اسامی امضاکنندگان:

۱. فائزه چقاجردی
۲. تهمینه مهدیان
۳. معصومه مؤمنی
۴. خشایار سفیدی
۵. مهدی رضایی
۶. پارمیس عبدوی
۷. پرتو روحانی
۸. علیرضا یلوه
۹. محمد مهدی ولی
۱۰. مائده منزوی
۱۱. نازنین گودرزی
۱۲. آرین صالحی
۱۳. پرنیا بیگلری
۱۴. رضا باستانی
۱۵. آرش زینلی


#ارسالی_دانشجو