ما آن راه سوم هستیم

‍ 💢حق رای، امتیازی در ازای خاموشی جنبش مستقل زنان

🖋#سیمین_کاظمی
@drsiminkazemi

🔻قانون اساسی ایران که در سال ۱۲۸۵ تدوین شده بود، زنان را از حق شرکت در امور سیاسی کشور محروم می ساخت و زنان از زمان مشروطیت تا دوره پهلوی دوم حق رای نداشتند. در این مدت موضوع اعطای حق رای به زنان، چند بار مطرح شد و هر بار با مخالفت مواجه شده بود. نخستین بار در سال ۱۲۹۰ حاجی وکیل الرعایا نماینده همدان، خواستار حق رای زنان شد که با مخالفت صریح سیدحسن مدرس، زنان در شمار صغار و مجانین و اطفال از حق رای محروم ماندند. در سال ۱۳۲۲ شمسی نمایندگان حزب توده ایران در مجلس طرحی مبنی بر دادن حق رای به زنان به مجلس تقدیم کردند که مسکوت ماند. در سال ۱۳۲۴ فرقه دموکرات آذربایجان بر خلاف قوانین دولت مرکزی حق رای زنان را به رسمیت شناخت. بار دیگر در سال ۱۳۳۱ (در دوره نخست وزیری مصدق) با مخالفت روحانیون که دادن حق رای را مغایر با اسلام می دانستند، در لایحه مربوط به انتخابات حق رای برای زنان منظور نشد.

🔻سرانجام در سال ۱۳۴۱ در دوران نخست وزیری اسدالله علم، فرمانی مبنی بر دادن حق رای به زنان و اجازه شرکت در شوراهای شهر و استان صادر شد. علما این فرمان را حرکتی در مقابل اسلام اعلام کردند و با آن به شدت مخالفت کردند. نخست وزیر مجبور شد این فرمان را پس بگیرد. در روز ۴ بهمن با حمایت دولت اعتصاب عمومی ترتیب داده شد که معلمان، کارکنان موسسات خصوصی و کارمندان دولت در آن شرکت داشتند. دو روز بعد در ۶ بهمن رفراندومی برای کسب آرای مردم در حمایت از فرمان شش ماده ای شاه برگزار شد. زنان رای های خود را در صندوق های جداگانه ریختند. در ۸ اسفند به زنان حق رای و انتخاب شدن داده شد. در ۲۶ شهریور ۱۳۴۲ برای اولین بار شش زن به نمایندگی مجلس شورای ملی و دو زن به نمایندگی مجلس سنا انتخاب شدند.

🔻وقتی زنان ایرانی در فرمان ۶ ماده ای علم در سال ۱۳۴۱ صاحب حق رای شدند، بسیاری از آنها، از اعطای این حق و اهمیت یا ضرورت آن بی خبر بودند و شاید حتی نمی توانستند درباره خوب یا بد آن اظهار نظر کنند.

🔻تفاوت حق رای زنان در ایران با کشورهای غربی در این بود که در غرب مبارزه برای حق رای زنان چنانکه کیت میلت توصیف می کند "مبارزه ای تلخ و طولانی بود"، که در آمریکا هفتاد سال، در بریتانیا ۵۱ سال و در فرانسه ۱۵۷ سال زمان برد، اما در ایران این حق بدون مبارزه ای پیگیر و مستمر و به عنوان بخشی از پروژه ی مدرنیزاسیون در دوره پهلوی دوم به زنان اعطا شد.

🔻مروری بر تاریخ اعطای حق رای به زنان نشان می دهد، که این حق بیش از آنکه حاصل مطالبه گری توده های زنان باشد، متاثر از فضای سیاسی و جدال های مردان در عرصه سیاست بود و در واقع این مردان بودند که حق رای زنان را در نزاع های سیاسی به بحث می گذاشتند.

🔻علت این امر فقدان جنبش زنان قوی و مستقل و فراگیر بود که بتواند مطالبات زنان را مطرح و پیگیری کند. جنبش تازه پا گرفته زنان ایران با برآمدن رضاخان به خاموشی کشیده شده و به طور زودهنگام افول کرده بود. در دوره پهلوی اول، انجمن های زنان تعطیل و فعالان حقوق زنان تبعید یا به زندان افتاده بودند و نشریات زنان نیز تعطیل شده بودند. به این ترتیب فعالیت مستقل در حوزه زنان ممنوع و در عوض "کانون بانوان" به ریاست شمس پهلوی، متولی طرح مساله زن به شکل مطلوب و مورد پسند حاکمیت شد که این وضعیت تا دوره پهلوی دوم و پس از آن تشکیل سازمان زنان در سال 45 ادامه یافت. با چنین وضعیتی حق رای نه یک مطالبه شکل گرفته از پایین، بلکه اقدام اصلاحی از بالا بود که زنان تقریبا در شکل گیری آن نقشی نداشتند.

🔻 در مقایسه حق رای زنان غربی و اعطای حق رای به زنان ایرانی می توان گفت، اگر چه گرفتن حق رای در غرب برای زنان بسیار به طول انجامید، اما چون محصول یک جنبش فراگیر بود و با مبارزه برای سایر حقوق اجتماعی پیوند خورده بوده، همزمان دستاوردهای بزرگی برای زنان غربی به ارمغان آورد؛ اما مروری بر تاریخ اعطای حق رای زنان در ایران، نشان می دهد که حق رای، اگر چه امتیازی برای زنان به حساب می آید، اما چون محصول قیمومیت مردان و نظام سیاسی بر زنان و نه مبارزه خود زنان بود، این حق نتوانست با تغییری محسوس در زندگی توده های زنان و نجات آنان از فرودستی تاریخی همراه شود.

#دیدگاه
#جنبش‌های_مدنی
#تبعیض_علیه_زنان

ما آن راه سوم هستیم

‍ 🟥بی توجهی به سلامت زنان در اعلام آمار سقط جنین

▪️#سیمین_کاظمی/گفتگو با جهان صنعت

@drsiminkazemi

🔸این آمار [روزانه ۱۰۰۰ سقط جنین که اخیرا اعلام شده] اغراق آمیز به نظر می رسد، چون #سقط_جنین در ایران غیرقانونی است و هیچ آماری، آن هم وقتی روش برآورد آن روشن نیست، قابل اعتماد و قابل اتکا نیست. به نظر می رسد علت بزرگ‌نمایی مساله سقط جنین، توجیه ناکامی سیاست افزایش جمعیت است که انگشت اتهام به طرف زنان گرفته شود و زنان مقصر شناخته شوند که هنجارهای اجتماعی نقش مادری را نادیده می گیرند و خودخواهانه سقط جنین می کنند.

🔸 این در حالی است که زنان تحت اجبارهای اجتماعی و اقتصادی مبادرت به پایان دادن به بارداری می کنند. نتیجه ی بزرگنمایی در مورد سقط جنین تشدید سختگیری بر زنان و کنترل بر رحم زنان است.

🔸حتی اگر این آمار درست باشد از دو جهت اهمیت  دارد:
▪️یکی اینکه اساسا نگرانی درباره سلامت زنان ابراز نمی شود و توجه مسوولان متمرکز بر محصول بارداری و افزایش کمی جمعیت است. به این توجه نمی شود که وقتی سقط غیرقانونی است، بنابراین ممکن است در شرایط ناامن و بدون دسترسی به امکانات پزشکی انجام شود که تهدید کننده جان و سلامت زنان است و وزارت بهداشت به عنوان مسوول سلامت جامعه در این خصوص مقصر است.

▪️دوم اینکه آمار بالای سقط جنین نشان می دهد که ممنوعیت پیشگیری از بارداری یک سیاست شکست خورده است که نه تنها کمکی به افزایش جمعیت نکرده، بلکه با افزایش موارد بارداری ناخواسته منجر به افزایش سقط جنین و تبعات آن شده است.

🔹متن کامل گفتگو در «جهان صنعت»

#زنان
#راهبرد_فاجعه‌بار

ما آن راه سوم هستیم

‍ ⭕️محرومیت زنان از مناصب سیاسی

▫️#سیمین_کاظمی/ گفتگو با ایرنا


🔸بعد از انقلاب با اینکه در شعار صحبت از مشارکت سیاسی زنان شد و انقلاب می خواست زنان را از ابژگی جنسی برهاند، اما در عمل مشارکت سیاسی زنان ذیل زعامت مردان و در نقش تایید مردان تعریف شد. زنان از عرصه های تصمیم گیری در سطوح کلان و میانی کنار گذاشته شدند و در صلاحیت و کفایت آنها ابراز تردید شد. و به این ترتیب زنان مدیریت ارشد و تصمیم گیری در سطوح کلان سیاسی را به دست نیاوردند.

🔸 موانع دیگری هم بر سر راه وزارت و مدیریت زنان بوده، از جمله اینکه به لحاظ مذهبی به خصوص در خوانشی از فقه شیعه زنان نمی توانند بر مردان ولایت داشته باشند، برای همین است که کانون های قدرتمند مذهبی با وزارت زنان که نوعی ولایت بر زیر دستان به شمار می رود، مخالفت می کنند.

🔸لازم است ابتدا در یک نظام سیاسی عقیده برابری جنسیتی وجود داشته باشد تا زنان بتوانند سهم شان را از اداره کشور به دست آورند. در حال حاضر در دولت های سوسیالیست اسپانیا و شیلی اکثریت اعضای کابینه زنان هستند. در ایران که از حیث حضور زنان در کابینه رتبه ۱۷۷ را در جهان دارد، متاسفانه هنوز بحث بر سر راه دادن یا ندادن زنان به کابینه به عنوان وزیر است که تا به حال غیر از یک مورد راه به جایی نبرده است. در ایران اعتقاد و باور به برابری جنسیتی وجود ندارد و با زنان مثل اقلیت رفتار می شود، و فراموش می شود که نصف جمعیت کشور زنان هستند. به همین دلیل در تصدی وزارت و ریاست و مدیریت نادیده گرفته می شوند.

🔸طرد زنان از عرصه سیاست و مدیریت در طی دهه های گذشته موجب شده، حتی اکنون وقتی صحبت از وزارت و مدیریت زنان می شود، از میان جامعه هم صداهایی شنیده می شود که زنان چون سابقه مدیریت اجرایی ندارند، پس صلاحیت وزارت، ریاست و مدیریت ندارند. در واقع کنارگذاشته شدن زنان از اداره کشور سیکل معیوبی ایجاد کرده که زنان هیچگاه واجد صلاحیت شناخته نشوند. این در حالی است که در بعد از انقلاب زنان پیشرفت شگرفی در حوزه علمی داشته اند و اکثریت فارغ التحصیلان دانشگاهی زنان هستند.

🔸اینکه زنان در مناصب مدیریتی ارشد و کلان در کشور گمارده شوند، پیش از هر زنان به نفع نطام سیاسی و جامعه خواهد بود: اول نشان از تغییر رویکرد نظام سیاسی خواهد بود که حق زنان را نادیده نمی گیرد و وجهه بین المللی و داخلی بهتری پیدا خواهد کرد. ثانیاً جامعه از پتانسیل و مزایای مدیریت زنان بهره مند خواهد شد.

🔸دستاورد حضور زنان در مدیریت عالی کشور، برای زنان یکی شکستن کلیشه های جنسیتی است که شایستگی و توانایی زنان را دست کم می گیرند و زنان را مناسب نقش های خانگی می دانند. دوم ایجاد الگویی برای نسل جدید زنان و دختربچه هاست که به باور توانایی و دانایی زنان برسند و انگیزه پیشرفت در آنها بیدار شود. سوم، اگر زنانی به قدرت برسند که به احقاق حقوق زنان باور داشته باشند، می توانند زمینه را برای رشد و ترقی زنان فراهم کنند و به خصوص در حوزه مدیریت خود به مشکلات زنانی بپردازند که علاوه بر نابرابری جنسیتی از نابرابری طبقاتی رنج می کشند و محرومیت مضاعف را تجربه می کنند.

منبع: ایرنا

#تبعیض_جنسیتی

ما آن راه سوم هستیم

🔴آتش به بنیاد انسانیت

✍️نسترن فرخه

🔸«اگر بدون حجاب آمدی بیرون و مورد تعرض قرار گرفتی، خودت مقصری»؛ این بخشی از جملات مریم اشرفی‌گودرزی، نماینده ستاد یکی از کاندیداهای ریاست‌جمهوری است. زن میانسالی که با کمی آرایش بر صورت در مقابل دوربین پایگاه خبری‌ نشسته و در توجیه موافقت با حجاب، چنین دیدگاهی را مطرح می‌کند. طبق باورهای ایشان، مرد سالم به زن بدحجاب تعرض می‌کند و این نشان سلامت مرد است. درحالی‌که طبق نظرات تخصصی، نه‌تنها تفاوتی در نیاز جنسی زنان و مردان وجود ندارد، بلکه وجود چنین نگاهی که مردان کنترل کافی بر غریزه خود ندارند، باعث نوعی انسانیت‌زدایی از این گروه می‌شود. این در حالی است که طبق قانون حتی اگر امکان رابطه جنسی برای زن و مرد مهیا باشد ولی زن تمایلی به این عمل نداشته باشد و مورد تعرض قرار گیرد، زن حق قطعی برای شکایت به دستگاه قضا دارد.

🔸تمایل جنسی زنان و مردان تفاوتی ندارد
طبق برخی اظهارات و دیدگاه‌ها، تمایل جنسی مردان همیشه بیشتر از زنان بوده و برای همین موضوع، زنان باید مراقبت بیشتری در نوع پوشش خود داشته باشند؛ همچون دیدگاه افرادی مثل مریم اشرفی‌گودرزی. اما نظرات حوزه پزشکی بر اساس داده‌های علمی این موضوع را به شکل دیگری بررسی می‌کنند. برای مثال، پریسا طاهرزاده، پزشک متخصص زنان، در گفت‌وگو با «شرق» باور دارد: «در هیچ‌یک از رفرنس‌های علمی که تا الان مطالعه کرده‌ام، درمورد تفاوت نیاز جنسی در مردان و زنان چیزی نوشته نشده است؛ بنابراین کنترل جنسی این دو جنس با هم تفاوت خاصی ندارد».

🔸اظهاراتی با نگرش انسانیت‌زدایی از مردان
گاهی نظرات مختلفی توسط گروه خاصی در جامعه مطرح می‌شود که در بحث نوع پوشش اجباری، کنترل جنسی مردان را زیر سؤال می‌برند. در‌صورتی‌که بسیاری از کارشناسان و متخصصان چنین موضوعی را قبول ندارند. سیمین کاظمی، پزشک عضو مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که در حوزه جامعه‌شناسی پزشکی و جامعه‌شناسی زنان فعال است، درباره همین موضوع به «شرق» می‌گوید: «اینکه تصور می‌شود مردان یک موجودیت جنسی متمایز دارند که در لحظه آماده برانگیختگی و تهاجم به زنان به قصد تشفی میل جنسی هستند، تصور غیرعلمی و نادرستی است که از دیرباز رواج داشته. مردان به عنوان ماشینی تلقی می‌شوند که با داشتن سنسور جنسی همیشه فعال، بلادرنگ تحریک می‌شوند و تجاوز می‌کنند! چنین تصوری نه‌تنها پایه علمی ندارد بلکه دربردارنده نوعی انسانیت‌زدایی از مردان است. یعنی گویا مرد به خاطر جبر زیست‌شناختی قادر به کنترل و نظارت بر رفتارش نیست و به محض تحریک، دست به حمله و تعرض می‌زند. این تلقی و تصور نادرست و ساده‌لوحانه‌ای از فیزیولوژی انسان است که اغلب دستاویز دشمنان حقوق زنان برای اعمال محدودیت بر زنان قرار می‌گیرد. اولویت‌دادن به میل جنسی مردانه که البته مبنای علمی هم ندارد، صرفا برخاسته از باورهای زن‌ستیزانه و در جهت حفظ نظم جنسیتی است که بر پایه خوارکردن و حقیرکردن زنان و برتری‌دادن به مردان استوار شده است. نتیجه این تفکر، ایجاد مصونیت برای متجاوزان و متعرضان است که به عنوان مرد سالم صورت‌بندی می‌شوند و در تعرض و ارتکاب خشونت علیه زنان محق شناخته می‌شوند. تجاوز و تعرض جنسی یک جرم است که مثل بقیه جرائم باید از آن پیشگیری شود، نه اینکه توجیه زیست‌شناختی برای آن دست و پا شود و قربانیان مقصر جلوه داده شوند».

🖇متن کامل

منبع: روزنامه شرق

#تبعیض_جنسیتی
#زن_ستیزی
#پریسا_طاهرزاده
#سیمین_کاظمی


ما آن راه سوم هستیم

✅شور و رونق انتخابات زنان بودند

✍️#سیمین_کاظمی

🔸این روزها باید به قدرت زنان و تاثیرگذاری شان در سپهر سیاسی ایمان آورد. در این انتخابات دغدغه اصلی برگزارکنندگان و دست اندرکاران افزایش مشارکت و جلب نظر جامعه به این رخداد سیاسی است که قاعدتاً باید سرنوشت ساز باشد. اما با وجود نزدیک شدن به روز موعود، نه شوری مشاهده می شود و نه رونقی. نه مناظره جواب می دهد نه صحبت های پرحرارت و پرخاش کاندیداها و کارشناسان شان.

🔸در تحلیل بی میلی به مشارکت حرفهایی گفته می شود که اکثراً برآمده از تفکرات قالبی مغزهای منجمد و کورجنسیتی است که قادر به دیدن عاملیت و نقش آفرینی نیمی از جامعه نیستند و درک نمی کنند که هیچ تحلیل و تبیینی بدون دیدن زنان نه کامل است نه واقعی.

🖇متن کامل

#انتخابات_نمایشی
#رای_بی_رای
#زن_زندگی_آزادی
#اجتماعی

ما آن راه سوم هستیم

‍ 🔴در نگاه سنتی خشونت علیه زنان امری خصوصی است

▪️سیمین کاظمی / روزنامه اعتماد
@drsiminkazemi

سکوت و تسلیم زنان در برابر خشونت می تواند چند علت داشته باشد.

🔸اولاً باید دید نگاه جامعه به خشونت علیه زنان چیست و در صورت مواجهه با روایت یک قربانی خشونت چه واکنشی نشان می دهد.

🔸 وقتی در جامعه خشونت علیه زنان امری عادی باشد و واکنش به آن هم نه همدلی یا حمایت از قربانی بلکه سرزنش او باشد، زن قربانی ممکن است اساساً گزارش خشونت را کاری بیهوده بداند و ترجیح بدهد، مسأله را شخصی تلقی کند و سعی کند با آن سازگار شود. 

🔸در جامعه ما زمینه های قانونی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خشونت علیه زنان فراهم است. خشونت علیه زنان به عنوان مسأله اجتماعی تلقی نمی شود و نگاه سنتی به این مسأله غالب است. یعنی خشونت به عنوان موضوعی خصوصی و در چاردیواری خانه و به عنوان عارضه ای موقت درنظر گرفته می شود که نه اهمیت دارد و نه باید در آن مداخله کرد. حتی گستردگی و عمومیت خشونت علیه زنان در ایران از این منظر به جای آنکه به عنوان دلیلی بر وخامت وضعیت درک شود، به عنوان گواهی بر عادی بودن خشونت به کار گرفته می شود؛ یعنی گفته می شود چون اکثر زنان خشونت را تجربه کرده اند، بنابراین مسأله ای عادی است و قربانیان جدید نیز باید تسلیم این واقعیت شوند.

🔸با این نگاه نه تنها تاکنون  قانونی برای حمایت از زنان به تصویب نهایی نرسیده است بلکه قوانین زمینه ساز خشونت نیز بدون تغییر باقی مانده اند. جالب توجه است که در حالیکه سایر انواع خشونت جرم انگاری شده اند، در مورد خشونت علیه زنان، تنها به توصیه و نصیحت به مردان اکتفا می شود که لطف بفرمایند و زن را به عنوان «جنس ضعیف» مورد خشونت قرار ندهند. یعنی گویا خشونت به عنوان حقی مردانه پذیرفته شده، منتها مردان با اتکا بر کلیشه های جوانمردی و رأفت و کرم مردانه بهتر است زن را کتک نزنند!

🔸همچنین در نگاه سنتی حمایت از زنان در برابر خشونت به عنوان تهدیدی برای موجودیت خانواده به حساب می آید و چون از این منظر خانواده بر جان و سلامت زن مقدم است، بنابراین برای مقابله با خشونت علیه زنان، اقدامی صورت نمی گیرد. با چنین وضعیتی که در جامعه ما وجود دارد، زن قربانی خشونت حتی اگر تسلیم خشونت نشود و سکوت نکند، عملاً راه به جایی نمی برد. 

🔸دوم اینکه باید دید زنی که مورد خشونت قرار می گیرد آیا راهی و امکانی برای خارج شدن از محیط خشونت و دور شدن از شخص خشونت گر دارد یا خیر؟ وقتی زن به لحاظ مالی وابسته به مرد باشد و عملاً برای گذران زندگی منبع دیگری نداشته باشد، راهی غیر از تحمل خشونت ندارد. در ایران بیشتر از هشتاد درصد زنان خانه دار هستند یعنی به طور رسمی از نظر اقتصادی به مردان وابسته اند. این وابستگی اقتصادی زنان را در برابر خشونت آسیب پذیر می کند و آنها را مجبور به تحمل خشونت می کند. وقتی زن سرپناه و مسکن و کار و درآمد مستقل نداشته باشد، ممکن مجبور شود مرد خشونت گر را به عنوان حامی مالی تحمل کنند.

🖇متن کامل

#زنان
#خشونت_علیه_زنان
#مدنی
#سیمین_کاظمی

ما آن راه سوم هستیم