کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

🔵 #زلزله استان #کرمانشاه وارد سومین هفته خود شد.

🔸 سرما و بی‌سرپناهی بزرگترین دغدغه مردم!

@khamahangy

تماس با ما @hkomite

💢 سفر به عمق #زلزله

باد می پیچد در دل چادرها و غبار از خانه های ویران شده بر می خیزد و چشم هایی که ریز می شوند رو به آسمان تا مبادا باران ببارد. در دل پس لرزه ها که هر دم بر پیکر زخم خورده خانه ها می پیچد و باز زخم می زند، گویا چشم دوخته است به نیمه دیواری که باقی مانده تا آن را هم در هم بکوبد، سوز سرما و باد نگرانی دیگری شده است و ترس از فردای نامعلوم، ترس از فراموش شدن، جمعیت بی خانمان را به سوی ماشین ها می کشاند تا عاجزانه نیازهاشان را بخواهند. باد همچنان می غرد،گویا سرجنگ دارد با این مردمان داغدار، باد همچنان می غرد و گویی می خواهد تنها سرپناه باقی مانده شان که چادری کوچک است در جای جای شهر، کنار ویرانه های خانه هاشان، میان بلوارها، کنار پارک ها، زیر تیرهای چراغ برق را نیز در هم بکوبد. باد می غرد و ابرهای سهمگین می آیند. ابرهایی که روزی انتظارشان را می کشیدند حالا آرزوی نیامدن شان را دارند. اما ابرها می آیند و باران و سرما مشکلات را افزون می کند.

زمین این شهر به تیرگی آسمان است از انبوه مسلسل داران که لوله های تفنگ هاشان نه رو به آسمان نه رو به سرما نه رو به باد بلکه رو به مردم داغدار و مصیبت زده است. این ماموران سهم غذای همین مردم را هم می بلعند. 10 هزار پلیس، نه ارتش و سپاهی، 10 هزار پلیس ضد شورش و آگاهی و امنیتی و مرزبانی در سر پل ذهابِ 50 هزار نفره و مناطق زلزله زده نمی تواند تنها برای جلوگیری از دزدی و غارت باشد. نیروی های نظامی و انتظامی غذای گرم دارند و زنان و مادران به کمپ های کمک های مردمی می آیند تا کمی برنج پیدا کنند. "بچه ام غذای گرم می خواهد. تن ماهی نمی خورد." و این کودکان چه می دانند از عمق فاجعه ای که اتفاق افتاده. چه می دانند که برنج نیست که روغن نیست که غذای گرم نیست.

در کمپ های مردمی تقریبا همه چیز هست مگر برنج و روغن به اندازه ی کافی. در نقطه نقطه مناطق زلزله زده نشانی از این کمپ ها هست، کمپ جوانان پاوه ای و مریوانی و کرجی در ورودی شهر، کمپ کرمانشاهی ها در خروجی شهر به سمت قصر شیرین، کمپ های موقت در ازگله و قلخانی. این ها انگشت شمار کمپ هایی هستند که ما از نزدیک دیدیم و چه بسیار کمپ ها و انبارهایی که از وجودشان باخبر نیستیم. همبستگی های مردمی برای زلزله زده ها مثال زدنی است. چه همبستگی عمیقی به وجود آمد با کامیون کامیون وسیله و قطره قطره اشک و تپش تپش قلب از بلوچستان، شیراز،گلستان، تهران، قزوین، رشت، لرستان،کردستان،کرمانشاه، اهواز و عسلویه و... برای مردمی که زیر آوار و خرابه ها در انتظار یاری بودند و هستند. دختری پزشک از بوشهر، جوانانی از قزوین، رشت، سنندج، پاوه،کرج، کامیاران و کرمانشاه همه بی دریغ در خدمت انسان با همه بزرگی اش بودند و هستند. این همبستگی عمق جدایی دولت از مردم را آشکار کرد.

دولت، در کلیت اش به معنای حاکمیت، که همین مردم چوب چرتکه سود و زیان اش را خورده و می خورند. دولتی که می بایست مردم را برای مقاوم سازی خانه هاشان تشویق و ترغیب و مجبور می کرد و شاید قبل از زلزله برای اش ارزانتر هم تمام می شد اما حالا باید وام بلاعوض و وام با بهره کم بدهد و بی آبرویی بیشتر را هم به جان بخرد. دولتی که فساد تا عمق جان اش رسوخ کرده و ابا و شرمی از بیان اش ندارد. 16 هزار واحد مسکونی 100% تخریب شده و 15 هزار واحد آسیب دیده و نیازمند تعمیر، وسعت زیان و خانه خرابی مردم را ازطرفی و فساد و چرتکه سرمایه داری از طرفی دیگر را بازگو می کند. بیشتر قربانیان زلزله قربانیان نظام سود و زیان سرمایه داری هستند، همان نظامی که انسان را تا حد کالا فرو می کاهد و ارزش انسان را در میزان سودآوری اش می کاود.

ده روز از زلزله ویرانگر می گذرد و همچنان ویرانه های سرپل ذهاب، تل های خاک روستاهای کوئیک، قوچی باشی، امام عباس، زرده و خانه های ترک خورده ریژاب و قلخانی و ازگله پابرجاست و با اندک ماشین آلات سنگین موجود ماه ها و شاید سال ها مردم باید در چادر و کانکس زندگی کنند. هر روز اخبار حضور مسئولان و وعده و وعید شان صفحات روزنامه ها و رسانه ها را پر می کنند و مصیبت زدگان در آرزوی روزی هستند که از آوارگی و سیه روزی به در آیند و به زندگی فقیرانه شان برگردند.

تجربه زندگی نشان می دهد راه عملی شدن وعده ها فشار و همبستگی مردم فقیر و بینوای مناطق زلزله زده و نیز انسان های دردمند در گوشه گوشه کشور است؛ زیرا بازسازی خانه ها و مدارس و درمانگاه ها و جاده ها و دادن وام و تسهیلات و برقراری بیمه و ... وظیفه ذاتی دولت هاست و نمی توانند و نباید از مسئولیت شان به بهانه حضور مردم بکاهند.
✍️ سمیرا موسی و فردین نگهدار - 2 آذر 1396

@khamahangy
تماس با ما @hkomite