🚩⚫️ #طبقه_کارگر و روز کارگر در سرزمین عجایب!
صدا صدای یعقوب است اما دست دست عیسی است.» (Report on the Committee of Intermediaries, 1950: 131)» (حسین بشیریه، ص. ۱۵۰).
🚨مروری در تاریخ معاصر به رابطهٔ تشکلهای کارگری و کارفرمایی در ایران با احزاب اپوزیسیون و حکومتی و با گرایشات باصطلاح اصلاحطلب و اصولگرا و تفاوت میان این احزاب.
در ایران دههٔ ۳۰-۲۰ با همسرنوشتی سندیکاهای کارگری بعنوان میراث اتحادیههای کارگری همپیمان با حزب «اجتماعیون عامیون» عصر مشروطه و «حزب کمونیست» عصر پهلوی اول، که توسط «حزب توده» در دوران پهلوی دوم بازسازی و گسترده شده بود، این رابطه در جریان سرکوب حزب و شبکههای اجتماعی شهری و روستایی آن بکلی از میان رفته بود. هیچ حزب دیگری در توانمندی حزب توده در میان
طبقهٔ
کارگر قابل توجه نیست.
در فاصلهٔ میان کودتا تا انقلاب ۵۷، خلائی که توسط سندیکاهای زرد توجیه میشد، عملاً با
طبقهٔ
کارگر بیرابطه و صدای ساواک شنیده میشود.
با استقرار رژیم جدید، و بعد از لحظات کوتاه استقلال خانهٔ
کارگر آزاد نیز توسط رژیم بورژوایی تصرف شد که در چنین شرایطی، «خانه
کارگر» بعنوان نهاد حکومتی و اسلامی که مدعی انحصاری سندیکای کارگری است، و دبیر کل آن، به اتکای جهتدهی کارگران تحت امر خود، همواره و بعنوان نفر سیام انتخابات تهران شانس ورود به مجلس را داشته است.
همچنین «حزب اسلامی کار» بعنوان نهادی حزبی همپیمان با سندیکاهای حکومتی؛ مدعی هواداری از کارگران است؛ همان حزب گمنامی که وقتی عضو برجسته شورای مرکزی آن بهواسطه قراردادهای مالی کلان برادرش با شهرداری تهران، به سادگی توسط شخص شهردار خریداری شد، و به شهرت رسید؛ تا مردم و بویژه کارگران بدانند که در حزب مدعی کارگران چه کسانی لانه کردهاند.
اما مشکل اصلی ماجرا روابط سیاسی-اقتصادی یک حزب با شهرداری نیست، بلکه این است که این سندیکا-حزب و آن حزب مدعی گرایش «چپ اسلامی»، نه تنها تضاد منافعی با احزاب حامی منافع کارفرمایان با گرایش محافظهکار و باصطلاح لیبرال همچون «حزب کارگزاران سازندگی» ندارند که همپیمان آن در همه انتخابات و در ساختار دولت بودهاند. چنانچه میبینیم، نخستین تبلیغات شهری حسن روحانی بعنوان کاندیدای جناح محافظهکار سیاسی با گرایش اقتصادی نولیبرال، و با آرم «خانه
کارگر» صورت گرفته است.
ما در سرزمین عجایب به سر میبریم؛ جایی که دستگاه حکومتی با عنوان غریب «سازمان حمایت مصرفکنندگان و تولیدکنندگان» مدعی پیگیری منافع متضاد دو گروه متنازع است، و احزاب باصطلاح “چپ کارگری” رژیم و راست کارفرمایی با هم همپیمانند. چنین آمیزهای تنها با کمک سحر جادوگری که شعار چپ میدهند اما راه راست میروند، قابل تعریف است.
راهی که به زعم آنها صراط مستقیم است و کارگران را از تبلیغات
#فتنهانگیز_سوسیالیستی بازمیدارد؛ زیرا همانگونه که در جمع کارگران فرمودهاند:
«سرمایهداری برخلاف سرمایهسالاری مذموم نیست» و «کارفرما و
کارگر مکمّل یکدیگرند، نه معارض یکدیگر. اساس تفکّر مارکسیستی و دیالکتیک مارکسیستی مبتنی بر تضاد و تعارض بود، اساس تفکّر اسلامی و دیالکتیک اسلامی بر همراهی و همگامی و همکاری و مزدوجشدن و همراهشدن است».
⭕️بنابراین، تردیدی نمیماند که گناه اخراج کارگران از کارخانههای باسابقهی رها شده در چنگال مدعیان فراری از تولید «بخش خصوصی» هم بر عهده مارکس بوده، و شلاق خوردن برخی از معترضان اخراج هم بر عهده فردریش انگلس است
‼️ https://t.center/kkfsf