#تاریخ_روز_جهانی_کارگر در جهان سرمایهداری غرب به سدهی نوزدهم میلادی بازمیگردد. قرنی که گسترش سرمایهداری و صنعت، مبتنی بر قدرت تمدن کار بود و کارگران در وضعیت معیشتی بسیار دشواری قرار داشتند. مبارزات کارگری در همین دوره و در اعتراض به نابرابری گسترده آغاز شد و دستاوردهایی برای تمام بشریت داشت.
سدهی ۱۸ اوج استثمار نیروی کار در حد استخراج مطلق ارزش اضافی، با ۱۶ ساعت کار در روز بود، که تا نیمه قرن نوزدهم کارگران در کشورهایی مانند بریتانیا و آمریکا روزانه بیش از ۱۴ ساعت کار میکردند. سرمایهداران و صاحبان کارخانه نمیخواستند کارگاههایشان تعطیل شود، از طرف دیگر میل به انباشت سرمایه، آنها را از استخدام کارگران بیشتر و کمتر کردن کار کارگران بازمیداشت.
سرمایهداری میتوانست بهواسطه وجود لشکر بیکاران، کار دو یا سه انسان را بر عهده یک کارگر بگذارد و حقوق کمتری خرج نیروی کار بکند. اگر هم کارگری این شرایط را نمیپذیرفت، به راحتی فرد دیگری جایگزین وی میشد چرا که بیکار در کشور بسیار بود و اغلب آنها حاضر بودند با هر میزان از دستمزدی کار کنند.
کارگران برای مقابله با چنین استثماری دست به تشکیل نخستین اتحادیههای کارگری زدند و اعتصابات سراسری را سامان دادند. در ایالات متحده با تشدید مبارزات کارگری، سرمایهداران ناگزیر شدند که در نتیجهی اعتراضات، با ابداعات، توسعه و گسترش ماشینآلات، و با افزایش شدت استثمار ساعات کار از ۱۴ ساعت به ۸ ساعت و استخراج ارزش اضافی نسبی محدود کنند، ولی سرمایهداران با وجود قول دولت چنین چیزی را نپذیرفتند و کارگران در واکنش دست به تظاهرات خیابانی زدند.
۱۲۰۰ کارخانه در سراسر کشور تعطیل شد و بیش از صدهزار نفر کارگر به خیابانها ریختند. برخورد پلیس با معترضان بسیار خشونتآمیز بود و در جریان آن حدود پانزده کارگر کشته شدند و بسیاری بازداشت و زندانی شدند و تعدادی هم حکم اعدام گرفتند. مکان این رخدادها در
#شیکاگو بود و زمانش (۱۸۸۶) اول ماه مه، که باعث شد این تاریخ را درسراسر دنیا به عنوان روز جهانی کارگر بشناسند.
https://t.me/kkfsf/24025به ما بهپیوندید:
https://t.center/kkfsf