🚩●
📊#سریلانکا توسط #امپریالیسم_چین بلعیده شد.
تحولات داخلی سریلانکا را که در حدود یک ماه پیش با تسخیر کاخ فساد ریاست جمهوری روی داد، بهخاطر دارید.
● رژیم فاسد و بیکفایتی که تمام سرمایههای اجتماعی ملتی را به باد داد، و بر دزدی و اختلاس باند سیاسی خویش، با استقراض خارجی و بدهکارسازی سرپوش نهاد.
سرانجام دولت ناگزیر به اعلام ورشکستگی شد؛ و با تصرف کاخ توسط تودههای عصیانی،
«گاتابایا راجاپاکسا» رئیسجمهور و «باسیل» برادر وی، دو پست ریاستجمهوری و وزارت اقتصاد را که در اختیار داشتند، وانهاده و با کلی پول گریختند.
اما فلاکت گستردهی اجتماعی/اقتصادی سریلانکا به این سهولت اتفاق نیفتاد، اکنون کشور در اعماق رکود و ورشکستگی غوطه میخورد. جامعه در بیآلترناتیوی رهاییبخش، توسط وابستگان به
«مجمع جهانی اقتصاد» (WEF) سرمایه و کلاوس شوآب مجددا گرفتار باند سیاسی جدیدی که رئیس موقت دولت آن با شدت تمام در اجرای منویات این مجمع گلوبالیستی جهانی سرمایه بر اریکهی قدرت دست یافته است، وارد پاکسازی صورت مسألهی بحران شده است.
●
سریلانکا ظاهراً فقط ۱۰٪
بدهی به چین دارد، لیکن نقش و سهم چین در فاجعهی رویداده برای این ملت بسیار بیش از این رقم گفتهشده است:
★ نخست اینکه؛ از همان ابتدا اجرای پروژههایی که برای سریلانکا توجیه اقتصادی و سودآوری نداشتند، محرز بود، برای همین عدم توان دولت سریلانکا هم در بازپرداخت
بدهی پیشآمده از اول واضح بود.
★ دیگر اینکه؛ چرا دولت سریلانکا تن به این
بدهی سپرد؛ سیاست
«#تله_بدهی» چین بود که بهازای پرداخت نقدینگی پیشینی توانسته بود چنین پروژههایی را بدست آورد؛ و پس از عدم توانایی سریلانکا در بازپرداخت
بدهی، چین مالکیت آن پروژهها و حق قراردادی استفاده از سرزمین را بدست آورد که تصرف
بندر Hambantota فقط نمونهای از این موارد است.
"دیلیس جایاویرا" روزنامهنگار برجسته و نزدیک به دولت در مصاحبهای با
گاردین از گفتگویی نقل میکند که با وزیر اقتصاد سریلانکا (برادر رئیسجمهور) داشت، که در برابر پرسشی در مورد
بدهیها، او میگوید؛ "بالاخره از یک جایی پول میآوریم و مشکلی برای بازپرداخت بدیهیهایمان نداریم". این روزنامهنگار سریلانکایی میگوید؛
"در این گفتگو فهمیدم که وزیر اقتصاد هیچ درکی از اقتصاد ندارد!" که در کمتر از شش ماه سریلانکا وارد بدترین بحران اقتصادی تاریخ از زمان بهاصطلاح استقلال در سال ۱۹۴۸ شد.
● به این ترتیب، از سالها پیش مسیر ورشکستگی اقتصادی سریلانکا بهوضوح آشکار بود. اما چین بجای ترغیب دولت سریلانکا به مذاکره با طلبکاران جهانی (مانند IMF)، در به تعویقانداختن اقساط و یا بخشش
بدهی، آنرا تشویق به استقراض هر چه بیشتر برای بازپرداخت اقساط وامهای دیگر نمود.
چنانچه در سال ۲۰۲۰ چین ۳ میلیارد دلار دیگر به سریلانکا وام داد، که فقط برای پرداخت اقساط عقبافتاده وامهای دیگر استفاده شد. درواقع سیاست کلی چین از جمله برای سریلانکا وادار کردن آن در ورود به باتلاقی بود که دیگر توان بیرون جستن از آنرا نداشته باشد، تا رژیم ناگزیر به واگذاری حق حاکمیت ملی خود به چین، بدون لشکرکشی و تجاوز نظامی بشود.
●
چین سرمایهداری یک سیاست کلی را در ارتباط با کشورهایی که اکنون با آنها در رابطه است به پیش میبرد، بویژه کشورهایی که در پروژهی
«ابتکار کمربند و جاده ابریشم» مشارکت کردهاند. این تنها سریلانکا نیست که گرفتار باتلاق
بدهی به چین شده است.
نمونهی #ایران و قرارداد ۲۵ ساله و یا دیگر کشورهای آفریقایی که چین تقریباً با همهی کشورها چنین معاملهای را کرده، و وامهایی مشابه به آنها داده است.
مفاد قراردادهای چین همواره و تماماً محرمانه است، و شرایط اعطای وام در دسترس عموم قرار نمیگیرند.نمونهی رویداد سریلانکا احتمالاً بر سر تعدادی از کشورهای دیگر دنیا هم خواهد آمد. چین تاکنون از
بدهیهای هیچ کشوری از جمله سریلانکا گذشت نکرده، و تلاش چین این است که از طریق
«تله بدهی» سلطهی امپریالیستی خود را بسط دهد، و بر نقاط مهم استراتژیک دنیا تسلط یابد. بنابراین گذشت کردن از
بدهی کشورهای افتاده در
تله را نباید انتظار داشت. سرانجام اینکه، هماهنگی و همکاری چین با سازمانهای گلوبالیستی سرمایه، مانند WEF، نیز قابل توجه است.
https://t.me/kkfsf/24892#چینوفیل_روسوفیلبه ما بهپیوندید:
https://t.center/kkfsf