🚩🚨#تضاد فزایندهای میان فروشندگان نیروهای کار با دولت ج.اسلامی و سرمایه در حال اوجگیری است؛
ظاهرا از یک سو، قوانین کار کشور در جهت تامین منافع کارگران تنظیم شده، اما در موارد جزئی و کلی، این قوانین به یک پارادوکسی هم دچار شده است. کارگران چالشهای مهمی با سرمایهداران و کارفرمایان دولتی دارند. از سویی شاهد وضعیت فلاکتبار اقتصادی طبقهی کارگر و کوچکتر شدن سفرههای معیشتی آنان هستیم که مقایسهای از دستمزد کارگران در سال ۹۲ و ۹۹ و قیمت کالاها حاکی از آن است که برغم رشد ۴/۵ برابری مزد کارگران طی این ۷ سال، قدرت خرید آنها ۲/۵ برابر هم کمتر از پیش شده و فاصله مزد با سبد معیشت از ۱/۲ میلیون تومان در سال ۹۲ به ۳/۲ میلیون تومان در سال ۹۹ رسیده است. یعنی تا حدی که حتی افزایش دستمزدها در سال ۱۴۰۰ نیز نمیتواند پاسخگوی هزینههای زندگی باشد.
به اقرار رئیس کمیته دستمزد شورای اسلامی کار، “کارگران قادر به تاب آوردن در مقابل افزایش روزافزون نرخ کالاهای مورد نیاز نیستند.” در این میان، دولت برای فرار از مخمصهی متضاد قوانین دستمزدی، موضوع
#دستمزد، #امنیت_شغلی و #مسکن را به عنوان سه مطالبهی اصلی کارگران که باید خود دولت حل نماید، از طریق تحمیل سقف بالای دستمزدها بر کارفرمایان رفع و رجوع میکند.
کارگرانی که قراردادهای موقت دارند خواهان امنیت شغلی هستند که به امنیت معیشتیشان گره خورده است. اما این تحمیل و افزایش حداقل دستمزد بر کارفرمایان، تنها باعث افزایش تعداد کارگران قراردادی میشود که ثباتکاری کارگران را تهدید میکند. در چنین شرایطی، تقاضا برای نیروی کار افزایش خواهد یافت و بهطور طبیعی دستمزدها با خطر فروکاهی مواجه خواهد کرد. از اینرو است که
دولت با طرح “#مزد_توافقی” و #بومی کردن آن میخواهد بحران پارادوکس را بر دوش کارگران بیندازد. طبقهی کارگر میباید از هم اکنون، فشار مطالباتی خود را در بستر سیاسی جستجو نماید و آن نیز بدون خودسازمانیابی شورایی و اتحاد طبقاتی ممکن نخواهد بود. طبقهی کارگر راهی جز یک تصمیم تاریخی در رفتن به مصاف دولت و سرمایه ندارد.
طبقهی کارگر ۱۴ میلیونی که به همراه خانوادههایشان بیش از نیمی از جمعیت کشور را تشکیل میدهد، نه نیازهای زیستحیاتیاش با نوسانات لحظهای رژیم قابل رفع و رجوع میباشد و نه در حوزهی فرهنگی-ایدئولوژیکی از طریق قوای قانونگذاری و اجرایی به ثمر میرسد. در اینجا دو منافع تاریخی-طبقاتی، در کشاکش با هم جدال آشتیناپذیری را سپری میکنند که نهری از آتش و خون و شلاق این دو را از هم جدا میسازد. تا زمانیکه، طبقهی کارگر، تن به قوانین دستمزدی میسپارد، و منافع بیکران سرمایه را از طریق کار اضافی بیاُجرت تأمین میکند، صلح یکجانبهی استثمارگرانهای پابرجا خواهد بود که هماکنون جریان دارد. مگر اینکه بازی مرگ جانکندن توسط کارگران بر هم زده شود.
نگاه کنید؛ با این که در بخش کارگری افزایش ۳۹درصدی حداقل مزد اتفاق افتاد، با این حال این افزایش، هزینههای زندگی شما را پوشش نمیدهد و فاصلهی بین خط معیشت و سبد هزینههای زندگی شما کارگران مدام افزایش مییابد.
#مبارزهی_طبقاتی واقعیترین مبارزهی اجتماعی تاریخ است که به تحققیابی #حقیقت_انسان میانجامد، بایستی این حقیقت را آشکار و محقق ساخت.
https://t.center/kkfsf