🚩🚨کمون پاریس: مارکس، مائو، فردا
نوشتهی: #آلن_بدیوترجمهی: آراز امین ناصری
۷ نوامبر ۲۰۲۲
📝 توضیح مترجم: در این مقالۀ کوتاه، بدیو با ارجاع به تجربۀ کمون پاریس و تداوم تاثیرات آن در مبارزات جنبشهای کمونیستی از آنزمان، خصوصا تجارب فرانسه، شوروی و
انقلاب چین به مبارزانِ این نبرد، در مورد اتکا به ظرفیتهای نهاد دولت، دولت-حزب از آن نوع که در سوسیالیسم قرن بیستم تجربه شد و ادغام در سیاست پارلمانی هشدار میدهد. او ما را به ضرورت تفکر در ابداع شیوههای بدیل خودگردانی کارگری و تحقق شکلی واقعا سازگار با سوسیالیسم از دیکتاتوریِ پرولتاریا در فاصله بین
انقلاب و تثبیت نظم کمونیستیِ جدید فرا میخواند. شاید با نگاه به گذشته، خوشبینی بدیو نسبت به مقطع بین پیروزی
انقلاب چین تا تثبیت نهادهای قدرت جدید و در نهایت چرخش علنیِ چین به سمت امپریالیسم ایالات متحده زیر رهبری مائو در بهترین حالت قدری خوشبینانه به نظر برسد. و شاید او ما را در ابتدای راهی که بدان فرامیخواند، تنها بگذارد. اما در هر صورت او بر تضادی انگشت میگذارد و آنرا به عنوان پرسشی بیپاسخ به کانون کنکاش فکری ما باز میگرداند که به قول خودش برای بیش از صد سال از زمان کمون پاریس با مبارزات ضد سرمایهداری همراه بوده است و همچنان در هر بزنگاهِ این مبارزه خود را باز مینمایاند.
🔸 در طول
انقلاب فرهنگی، و به ویژه بین سالهای 1966 و 1972، کمون پاریس دوباره فعال شد و اغلب توسط مائوئیستهای چینی در مورد آن صحبت میشد. آنها که خود را گرفتار در چنگال سلسله مراتب سفت و سخت حزب-دولت میدیدند، به دنبال ارجاعات جدیدی خارج از
انقلاب اکتبر و لنینیسمِ رسمی بودند. بنابراین، در تصمیم شانزده مادهایِ اوت 1966، متنی که احتمالاً بیشترش توسط خود مائو تسه تونگ نوشته شده است، الهامگرفتن از کمون پاریس توصیه شده است، به ویژه در مورد انتخاب و فراخوان رهبران سازمانهای جدیدالتاسیسِ برآمده از جنبشهای تودهای. پس از سرنگونی شهرداری شانگهای توسط کارگران و دانشجویانِ انقلابی در ژانویه 1967، ارگان جدید قدرت، نام کمون شانگهای را برای خود برگزید که اشاره به تلاش برخی از مائوئیستها برای ایجاد پیوند سیاسی با مسائل قدرت و دولت به شیوهای غیر از شیوۀ مورد توصیۀ استالینیستی از حزب دارد.
🔸با اینحال، این تلاشها فاقد بنیانی مستحکم بودند. این را میتوان در این واقعیت مشاهده کرد که چون قدرت «تصرف» شده بود و انتصاب ارگانهای جدیدِ قدرت استانی و شهری ضروری بود، نام کمون به سرعت کنار گذاشته شد و عنوان بسیار نامشخصِ کمیتۀ انقلابی جایگزین آن شد. این بیبنیانی را میتوان در بزرگداشت صدمین سالگرد کمون در چین در سال 1971 هم مشاهده کرد. اینکه این بزرگداشت فراتر از بزرگداشتِ صِرف بود و هنوز عناصر فعالسازی مجدد را درون خود زنده نگه داشته بود، در وسعت تظاهرات مردم مشهود است. میلیونها نفر در سراسر چین راهپیمایی میکنند. اما کمکم پرانتز
انقلاب بسته میشود که در متن رسمیِ منتشرشده به همین مناسبت مشهود است. متنی که برخی از ما در آن زمان خواندیم و تعداد بسیار کمتری از ما آن را حفظ کردهایم و میتوانیم دوباره بخوانیم (که احتمالا برای چینیها بسیار دشوارتر هم شده باشد). عنوانِ متنِ مورد بحث این است: زنده باد پیروزی دیکتاتوری پرولتاریا! به مناسبت صدمین سالگرد کمون پاریس.
کاملاً مبهم.
🔸نکتۀ قابل توجه اینکه پاراگراف آغازین این متن فرمولی است که مارکس در زمان خودِ کمون ارائه داده بود: «اگر کمون نابود شود، مبارزه تنها به تعویق میافتد. اما اصول کمون ابدی و نابودنشدنی هستند و تا وقتیکه طبقه کارگر سرانجام به آزادی دست پیدا کند، بارها و بارها خود را نشان خواهند داد.»
این انتخاب، تأیید میکند که حتی در سال 1971 چینیها معتقد بودند که کمون صرفاً یک برهۀ باشکوه (اما منسوخشده) از تاریخ شورشهای کارگری نیست، بلکه نمایش تاریخیِ اصولی است که باید دوباره فعال شوند...
🔹متن کامل این مقاله را در لینک زیر بخوانید:
https://wp.me/p9vUft-2Bd
#آلن_بدیو #آراز_امین_ناصری
#مائوئیسم #کمون_پاریس #انقلاب_فرهنگی
@naghd
https://t.center/kkfsf