kurdish women against ♀️♂️gender discrmination✌
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
Канал
Республика Корея
230
подписчиков
8,98 тыс.
фото
6,73 тыс.
видео
11,4 тыс.
ссылок
ما صدای تمامی زنانی هستیم که نام و نشانی داشتند و از سوی پدر، برادر و همسر مرد، متاثر از فرهنگ و قوانین متحجرانه و مرد سالارانه اسلامی حاکم، تحت عنوان "ناموس" به قتل رسیدند.
میدانم رفیق
شاید در آغاز غیرممکن به نظر برسد
کارهای فراوانی در پیش رو داریم
و سوال هایی که باید در عمل پاسخ آنها را بیابیم
اما تا کی کار کنیم و گرسنگی بکشیم؟
تا کی شاهد سرکوب و کشتار جوانانمان باشیم
و در برابر حملات شیمیایی به دخترانمان سکوت کنیم؟
آه از آن چشمان زیبای ساچمه خورده
و دردهایی که هنوز فرصت بیان شان را نیافته ایم ....
فریادهای ما به انفجار تبدیل خواهند شد
این سرود مبارزه ماست
حرکت ما همچون قایق کوچکی بر بستر اقیانوس
امواجی خواهد ساخت
که بزرگ و بزرگتر خواهند شد
و آرامش حاکمان سرمایه را در سواحل امن شان برهم خواهند زد
این سرود مبارزه ماست
تشکل و سازماندهی برای انقلابی عظیم
میدانم رفیق
شاید در آغاز غیرممکن به نظر برسد
کارهای فراوانی در پیش رو داریم
و سوال هایی که باید در عمل پاسخ آنها را بیابیم
اما هراسی به دل راه نمی دهیم
ما در این مبارزه «چیزی برای از دست دادن نداریم جز زنجیرهایمان»
ارسالی از رفیق همراه : نسیم یزدانی
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
#زنده_باد_مبارزه_طبقاتی_کارگران
#زن_زندگی_آزادی
#عدالت_رفاه_برابری
https://t.center/kanla57
شاید در آغاز غیرممکن به نظر برسد
کارهای فراوانی در پیش رو داریم
و سوال هایی که باید در عمل پاسخ آنها را بیابیم
اما تا کی کار کنیم و گرسنگی بکشیم؟
تا کی شاهد سرکوب و کشتار جوانانمان باشیم
و در برابر حملات شیمیایی به دخترانمان سکوت کنیم؟
آه از آن چشمان زیبای ساچمه خورده
و دردهایی که هنوز فرصت بیان شان را نیافته ایم ....
فریادهای ما به انفجار تبدیل خواهند شد
این سرود مبارزه ماست
حرکت ما همچون قایق کوچکی بر بستر اقیانوس
امواجی خواهد ساخت
که بزرگ و بزرگتر خواهند شد
و آرامش حاکمان سرمایه را در سواحل امن شان برهم خواهند زد
این سرود مبارزه ماست
تشکل و سازماندهی برای انقلابی عظیم
میدانم رفیق
شاید در آغاز غیرممکن به نظر برسد
کارهای فراوانی در پیش رو داریم
و سوال هایی که باید در عمل پاسخ آنها را بیابیم
اما هراسی به دل راه نمی دهیم
ما در این مبارزه «چیزی برای از دست دادن نداریم جز زنجیرهایمان»
ارسالی از رفیق همراه : نسیم یزدانی
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
#زنده_باد_مبارزه_طبقاتی_کارگران
#زن_زندگی_آزادی
#عدالت_رفاه_برابری
https://t.center/kanla57
ايده شادى‌بخش استفاده از جشن و تعطيلى بعنوان ابزارى براى به کرسى نشاندن خواست هشت ساعت کار در روز اولين بار در استراليا متولد شد. در سال ١٨٥٦ کارگران تصميم گرفتند بعنوان سمبل هشت ساعت کار در روز، در روزی معين کار را تعطيل کنند، دور هم جمع شوند و به جشن و شادى بپردازند. کارگران روز ٢١ آوريل را بعنوان جشن هشت ساعت کار در روز تعيين کردند. در آغاز کارگران استراليا اين روز را فقط براى سال ١٨٥٦ در نظر داشتند. اما اين اولين جشن آنچنان تاثير عميقى بر روى توده‌هاى کارگر استراليا داشت و آنچنان روحيه آنها را براى حرکات جديدتر بالا برد، که تصميم گرفتند اين روز را هرساله جشن بگيرند.
براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، می‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، می‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند. همزمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ٤٠٠ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال سوسیالیستی روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمی‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى می‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.
اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند، روز ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.
تاریخچه اول ماه مه
🖍رُزا لوکزامبورگ
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
#جنبش_نان_کار_آزادی
#کارگران_جهان_علیه_جنگ_فقر_نابرابری
https://t.center/kanla57
براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، می‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، می‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند. همزمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ٤٠٠ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال سوسیالیستی روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمی‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى می‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.
اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند، روز ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.
تاریخچه اول ماه مه
🖍رُزا لوکزامبورگ
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
#جنبش_نان_کار_آزادی
#کارگران_جهان_علیه_جنگ_فقر_نابرابری
https://t.center/kanla57
Telegram
kurdish women against ♀️♂️gender discrmination✌
ما صدای تمامی زنانی هستیم که نام و نشانی داشتند و از سوی پدر، برادر و همسر مرد، متاثر از فرهنگ و قوانین متحجرانه و مرد سالارانه اسلامی حاکم، تحت عنوان "ناموس" به قتل رسیدند.
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
اول ماه می، روز جهانی کارگر، یاد آور تلاش و مبارزه کارگران برای نفی استثمار و بردگی نوین و تحقق آزادی و برابری است. تاریخچه اول ماه می به سال 1886 برمی‌گردد روزی که کارگران آمریکا به اعتصاب سراسری دست زدند تا ۱۴ ساعت کار روزانه را به ۸ ساعت کار کاهش دهند. پس از آن این تاریخ در جهان به عن در ایران برای اولین بار در سال ۱۳۰۰ خورشیدی ، کارگران این روز را جشن گرفتند.
طبقه حاکم در ایران همواره سرکوب عریان را به عنوان بخشی از سیاست‌های خود در قبال کارگران ،معلمان و بازنشستگان و دانشجویان و زنان برای سرکوب مستمر معیشت و دستمزد در دستور کار خود دارد.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران بر این باور است که مطالبت اقشار اجتماعی به هم پیوند خورده است از همین رو از آموزش رایگان و با کیفیت به عنوان بخشی از حقوق ملت دفاع می‌کند و خواهان اتحاد و همبستگی عمومی اقشار اجتماعی حول مطالبات مشترک از جمله آموزش رایگان و توقف خصوصی‌سازی است.
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
یکشنبه، ۱۱ اردیبهشت
ساعت 10.00
تهران : مقابل مجلس
مراکز استان‌ها : مقابل اداره کل
شهرستان‌ها : مقابل اداره آموزش و پرورش
طبقه حاکم در ایران همواره سرکوب عریان را به عنوان بخشی از سیاست‌های خود در قبال کارگران ،معلمان و بازنشستگان و دانشجویان و زنان برای سرکوب مستمر معیشت و دستمزد در دستور کار خود دارد.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران بر این باور است که مطالبت اقشار اجتماعی به هم پیوند خورده است از همین رو از آموزش رایگان و با کیفیت به عنوان بخشی از حقوق ملت دفاع می‌کند و خواهان اتحاد و همبستگی عمومی اقشار اجتماعی حول مطالبات مشترک از جمله آموزش رایگان و توقف خصوصی‌سازی است.
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
یکشنبه، ۱۱ اردیبهشت
ساعت 10.00
تهران : مقابل مجلس
مراکز استان‌ها : مقابل اداره کل
شهرستان‌ها : مقابل اداره آموزش و پرورش
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
نورما نماینده اتحادیه کارگران است و در شبی که او خسته و ناامید در حال تلفن زدن به کارگرها در جهت راضی کردن‌شان برای پیوستن به اتحادیه و اعتصاب است، شوهرش به او اعتراض می‌کند که چرا خانه را تمیز نمی‌کند، غذا نمی‌پزد، به بچه‌ها رسیدگی نمی‌کند و با هم رابطه جنسی ندارند. نورما با خشم از جا بلند می‌شود و قابلمه را روی گاز می‌گذارد و رخت‌ها را خیس می‌کند و به شوهرش می‌گوید می‌تواند او را به تختخواب ببرد و با این به سخره گرفتن وظایف زنانه، واکنشی عصیانگرانه علیه تصور جامعه از یک زن را نشان می‌دهد که خانه‌داری و عمل زناشویی را مقدم بر هر چیزی می‌داند. او حتی وقتی به عنوان فعال جنبش کارگری شناخته می‌شود، مدام از سوی مردها تحقیر می‌شود که جای اصلی‌اش در آشپزخانه و تختخواب است نه در جلسات و اعتصابات و تظاهرات. همواره به زنان القا می‌شود که نیازی نیست آنها جسور و آگاه و قدرتمند باشند و برای بهتر شدن وضعیتشان تلاش کنند. همین که زیبا، سکسی، کدبانو و مادر خوبی باشند، کافیست. از این رو دیگران نمی‌توانند بفهمند که چرا نورما، گوشه امن و آرام خانه‌اش را رها می‌کند و به تنهایی برای گرفتن حق خودش و کارگران در کارخانه مبارزه می‌کند، مورد توهین و تحقیر قرار می‌گیرد، کتک می‌خورد و به زندان می‌افتد. دلیلش ساده است: نورما از این انفعال تاریخی که به زنان تحمیل می‌شود و آنها را دنباله‌روی مردان می‌خواهد، خسته شده است. دیگر حاضر نیست در خانه منتظر بماند تا مردها معلوم کنند که اولویت خواسته‌های او و زنان دیگر چیست و شاید برای تغییر شرایط زنان هم کاری کنند. او می‌داند که از نظر مردها دسترسی آسان زنان به پدهای بهداشتی در کارخانه، موضوع بی‌ارزشی است که هیچ مردی از آن سخن نمی‌گوید. بسیاری از مسائل زنان از سوی مردان پیش‌پاافتاده تلقی می‌شود و هرگز در مبارزات و مطالبات مردان جایی ندارد. درواقع تا زمانی که مردها از دیدگاه خودشان به همه چیز می‌نگرند، قادر نخواهند بود دریابند که چرا تعدادی از زنان به خاطر برداشتن یک تکه پارچه از سرشان به زندان می‌افتند یا برای دیدن بازی فوتبال در ورزشگاه خودسوزی می‌کنند. نورما و زنان بسیاری همچون نسرین ستوده، نرگس محمدی، آتنا دائمی، سپیده قلیان، صبا کردافشاری، سهیلا حجاب، عالیه مطلب‌زاده و ... گوشه امن خانه‌شان را رها می‌کنند تا زنان هم صدایی برای سخن گفتن از خواسته‌هایشان داشته باشند. زنان شجاعی که ثابت می‌کنند هر یک از دغدغه‌های ظاهرا ساده و کوچک زنان، ارزش مبارزه دارد.
.
#norma_rae
.
#نورما_ری #مارتین_ریت #۱۹۷۹
#سالی_فیلد
#زنان_زندانی_سیاسی
🖍#نزهت_بادی
http://cahiersdufeminisme.com/زنان،-تازه-مبارزه-را-آغاز-کرده‌اند/
https://t.me/_/25893
نورما نماینده اتحادیه کارگران است و در شبی که او خسته و ناامید در حال تلفن زدن به کارگرها در جهت راضی کردن‌شان برای پیوستن به اتحادیه و اعتصاب است، شوهرش به او اعتراض می‌کند که چرا خانه را تمیز نمی‌کند، غذا نمی‌پزد، به بچه‌ها رسیدگی نمی‌کند و با هم رابطه جنسی ندارند. نورما با خشم از جا بلند می‌شود و قابلمه را روی گاز می‌گذارد و رخت‌ها را خیس می‌کند و به شوهرش می‌گوید می‌تواند او را به تختخواب ببرد و با این به سخره گرفتن وظایف زنانه، واکنشی عصیانگرانه علیه تصور جامعه از یک زن را نشان می‌دهد که خانه‌داری و عمل زناشویی را مقدم بر هر چیزی می‌داند. او حتی وقتی به عنوان فعال جنبش کارگری شناخته می‌شود، مدام از سوی مردها تحقیر می‌شود که جای اصلی‌اش در آشپزخانه و تختخواب است نه در جلسات و اعتصابات و تظاهرات. همواره به زنان القا می‌شود که نیازی نیست آنها جسور و آگاه و قدرتمند باشند و برای بهتر شدن وضعیتشان تلاش کنند. همین که زیبا، سکسی، کدبانو و مادر خوبی باشند، کافیست. از این رو دیگران نمی‌توانند بفهمند که چرا نورما، گوشه امن و آرام خانه‌اش را رها می‌کند و به تنهایی برای گرفتن حق خودش و کارگران در کارخانه مبارزه می‌کند، مورد توهین و تحقیر قرار می‌گیرد، کتک می‌خورد و به زندان می‌افتد. دلیلش ساده است: نورما از این انفعال تاریخی که به زنان تحمیل می‌شود و آنها را دنباله‌روی مردان می‌خواهد، خسته شده است. دیگر حاضر نیست در خانه منتظر بماند تا مردها معلوم کنند که اولویت خواسته‌های او و زنان دیگر چیست و شاید برای تغییر شرایط زنان هم کاری کنند. او می‌داند که از نظر مردها دسترسی آسان زنان به پدهای بهداشتی در کارخانه، موضوع بی‌ارزشی است که هیچ مردی از آن سخن نمی‌گوید. بسیاری از مسائل زنان از سوی مردان پیش‌پاافتاده تلقی می‌شود و هرگز در مبارزات و مطالبات مردان جایی ندارد. درواقع تا زمانی که مردها از دیدگاه خودشان به همه چیز می‌نگرند، قادر نخواهند بود دریابند که چرا تعدادی از زنان به خاطر برداشتن یک تکه پارچه از سرشان به زندان می‌افتند یا برای دیدن بازی فوتبال در ورزشگاه خودسوزی می‌کنند. نورما و زنان بسیاری همچون نسرین ستوده، نرگس محمدی، آتنا دائمی، سپیده قلیان، صبا کردافشاری، سهیلا حجاب، عالیه مطلب‌زاده و ... گوشه امن خانه‌شان را رها می‌کنند تا زنان هم صدایی برای سخن گفتن از خواسته‌هایشان داشته باشند. زنان شجاعی که ثابت می‌کنند هر یک از دغدغه‌های ظاهرا ساده و کوچک زنان، ارزش مبارزه دارد.
.
#norma_rae
.
#نورما_ری #مارتین_ریت #۱۹۷۹
#سالی_فیلد
#زنان_زندانی_سیاسی
🖍#نزهت_بادی
http://cahiersdufeminisme.com/زنان،-تازه-مبارزه-را-آغاز-کرده‌اند/
https://t.me/_/25893
ايده شادى‌بخش استفاده از جشن و تعطيلى بعنوان ابزارى براى به کرسى نشاندن خواست هشت ساعت کار در روز اولين بار در استراليا متولد شد. در سال ١٨٥٦ کارگران تصميم گرفتند بعنوان سمبل هشت ساعت کار در روز، در روزی معين کار را تعطيل کنند، دور هم جمع شوند و به جشن و شادى بپردازند. کارگران روز ٢١ آوريل را بعنوان جشن هشت ساعت کار در روز تعيين کردند. در آغاز کارگران استراليا اين روز را فقط براى سال ١٨٥٦ در نظر داشتند. اما اين اولين جشن آنچنان تاثير عميقى بر روى توده‌هاى کارگر استراليا داشت و آنچنان روحيه آنها را براى حرکات جديدتر بالا برد، که تصميم گرفتند اين روز را هرساله جشن بگيرند.
براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، می‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، می‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند. همزمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ٤٠٠ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال سوسیالیستی روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمی‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى می‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.
اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند، روز ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.
تاریخچه اول ماه مه
🖍رُزا لوکزامبورگ
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
#کارگران_جهان_علیه_جنگ_فقر_نابرابری
براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، می‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، می‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند. همزمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ٤٠٠ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال سوسیالیستی روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمی‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى می‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.
اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند، روز ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.
تاریخچه اول ماه مه
🖍رُزا لوکزامبورگ
#اول_ماه_مه_روز_جهانی_کارگر
#کارگران_جهان_علیه_جنگ_فقر_نابرابری