🔹تیره‌ای تازی بودند که پیران هفتاد‌ساله مرا بازمی‌گفتند که در زندگانی خویش بجز شیر شتر چیزی نخورده بودند، چه در آن بیابان‌ها چیزی نیست بجز گیاهی شور که شتر می‌خورد، و ایشان خود گمان می‌بردند که همه‌ی جهان چنان باشد. 🔸چون همراهان ما سوسماری می‌دیدند، می‌کشتند و می‌خوردند و هر کجا تازی بود شیر شتر می‌دوشیدند. ▫️من نه سوسمار توانستم خورد و نه شیر شتر و در راه هرجا درختکی بود که باری داشت، اندازه‌ای که دانه‌ی ماشی باشد از آن چند دانه می‌چیدم و بدان بسنده می‌کردم. 📕سفرنامه‌ی ناسِر خسرو (همراه با دگرگونی برای پارسی‌نویسی) @jonbeshezabanepak