دعا کردن و تظاهرات و صدور بیانیه و خطابه و تومار نویسی و فعالیت رسانه ای بخشی از اسباب یاری و نصرت مسلمانان است و بسیار مهم است ولی کافی نیست مادامی که به سمت یک مَدد واقعی ملموس و میدانی سوق داده نشود. پیامبر قتال صفتمان که در طول ده سال بیش از 100 جنگ بزرگ و کوچک را مدیریت کرد صرفا با دعا کردن بر دشمنانش فائق نیامد. دنیا بر یک سری قوانین بنا شده و برای کسی هم این سنتها و قوانین خرق و نادیده گرفته نمیشود. و تا امت اسلام از این بی تفاوتی و غفلت و وهن خودش را نجات ندهد و دشمنان نزدیک و دورش را نشناسد و عملا وارد کارزا مبارزه با استعمار و نوکرانش نشود وضعیتش از این بهتر نخواهد شد. غزه و مجاهدان فلسطین بر کل امت اسلام اتمام حجت کردند و عذری برایشان باقی نگذاشتند و ثابت کردند که میشود با این هژمون و هیلمان و جبروت غربی و صهیوصلیبی مقابله کرد اگر توکل بر خدا و اراده قوی و پولادین و اخذ به اسباب شرعی و قدری صورت بگیرد  و وجود داشته باشد. ولی اکتفا به دعای مجرد و گریه و زاری و محکومیت لسانی را همه میتوانند انجام دهند. و اگر قرار باشد اقامه دین و ازاله سلطه شرک و کفر به مجرد شعار دادن و دعا و گریه صورت میگیرفت سید اولاد بنی آدم اولی بود به این اکرام و پاداش. -خالد عزیزی