انتشارات دادکین

"در میان عناصر چهارگانه- آتش ، آب ، خاک و باد – آتش از دیر باز در میان آریاییان اعتبار دیگری داشته است. در صحنه‌ی اوستا آتش فرزند اهورامزدا و سپندار مذ ( = زمین ) است از این رو ایرانیان باستان آن را همیشه فروزان می‌داشتند و نشانه‌ی اهورایی‌اش می‌دانستند و شعله‌اش را نماد فروغ ازلی می‌شمردند و آتشکده‌های همیشه روشن برای آنان به منزله‌ی محراب پیروان مزدیسنا بود. آنان بر این باور بودند که هستی با وجود آتش است که می‌تواند ادامه یابد." این بخشی از پژوهش پیرایه یغمایی درباره آیین سده است.

با آرزوی شادمانی این جشن برای تمامی ایرانیان قطعه شعری از حبیب یغمایی را به این مناسبت با شما به اشتراک می‌گذاریم:
سده جشنی است خرّم و فیروز
مانده پنجاه روز تا نوروز
دهمین روز از مه بهمن
آتش جشن می‌شود روشن
در زمانی که شاه بُد هوشنگ
رفت روزی به صید شیر و پلنگ
دید ماری بزرگ بر سر ِ راه
دست بر سنگ برد شاهنشاه
سنگ بر دست و مار بر سر ِ سنگ
خیره رایی بود فسون و درنگ
مار بگریخت وز تباهی رست
سنگ بر سنگ خورد و برقی جسن
به گیاهان خشک برق افتاد
آتشی بر فروخت جنبش باد
شاه از این کشف شادمانی کرد
پس بر آتش نگاهبانی کرد
آتش از آن زمان فروزان ماند
یادگار از شهان ایران ماند
رسم این است از زمان کهن
دهمین روز از مه بهمن
جمع گردند جمله ی مردم
بر فرازند کوهی از هیزم
هیمه از دشت و کوهسار آرند
پشته بر روی پشته بگذارند
گرد آن خلق بر کشند رده
همزبان در سرود جشن سده
پش بر آن هیمه‌ها زنند آتش
پایکوبان و شاد و خرّ م و خوش
شعله سر بر کشد به دامن ماه
آسمان می شود ز دود سیاه
تافته چهر آفتاب شود
مرغ اگر پر زند کباب شود
از زمان های فرخ پیشین
سده را بوده است این آیین!

#جشن_سده #ایران #تاریخ #آتش #باستان #جشن_باستان #فرهنگ #آیین #انتشارات #دادکین #کتاب #ایرانیان #شادی