خاطرات زندان و جانباختگان

#فریدون_مشیری

راه
خواهم
افتاد 
باز از
ریشه
به برگ 

@honaradbiatepishtaz

‌
عطر نرگس رقصِ باد
نغمه شوقِ پرستو های شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حالِ روزگار...🌸🌱

#فریدون_مشیری
@honaradbiatepishtaz

در فرو بسته ترین دشواری
در گرانبارترین نومیدی،

بارها بر سر خود بانگ زدم:
"هیچت ار نیست مخور خون جگر، دست که هست!"

بیستون را یاد آر، دستهایت را بسپار به کار

کوه را چون پَرِ کاه از سر راه بردار!

وَه چه نیروی شگفت انگیزیست
دستهایی که به هم پیوسته ست...!

#فریدون_مشیری
⭐⭐⭐✊🔥
https://t.center/ckateratjanbaktegan

هرگز
سپیده‌دم را
این گونه
سرخِ سرخ ندیدم.

#فریدون_مشیری

تصویر بهار پارسال شهر #سنندج
⭐⭐⭐✊🔥🔥

با قلم می‌گویم :
ای همزاد، ای همراه،
ای هم سرنوشت،
هردومان حیران بازی‌های دوران‌های زشت !
شعرهایم را نوشتی،
دست‌خوش !
اشک‌هایم را کجا خواهی نوشت ؟!

#فریدون_مشیری
‌⭐⭐⭐✊🔥🔥

نیمه راهی طی شد اما
نیمه جانی هست
باز باید رفت،
تا در تن توانی هست

باز باید رفت،
راه باریک و افق تاریک،
دور یا نزدیک
باز باید رفت ...

#فریدون_مشیری

⭐⭐⭐⭐

خاکِ ترا به‌باد سپردند
سنگ ترا – ندانم- آن فوج سنگدل
سوی کدام بادیه بردند.
و آن خامُشِ نجیب
آن سروِ سبز، خواهر دردانهٔ مرا
کز سینهٔ مزار تو بالا گرفته بود
نامردمان به‌هیچ شمردند!

چون من هزار زخمی در خشم سرخِ خویش
آن دشت زیر و رو شده را می‌گریستند.
آرامگاه؟ - واژهٔ پوچی است
وقتی که رفتگان
در تنگنای خاک هم آسوده نیستند.

غم نیست مادرم.
تو هر کجا که هستی
در خاک، باد، آب
جانِ شکفته در همه ذرّات عالمی
مهرِ نهفته در پس این پردهٔ غمی.
روح تو در کشاکش این قحط سال عشق
جان ‌می‌دهد به‌من
من هر کجا که باشم،
تا نسل ابلهان را
با تیغ شعر خویش
بردارم از میان و براندازم از جهان
پیکار می‌کنم.
سوگند می‌خورم.
یاد تحمل تو توان می‌دهد به‌من!

فریدون مشیری

#شعر #فریدون_مشیری

🌺

نه عقابم نه کبوتر اما
چون به جان ایم در غربت خاک
بال جادویی شعر
بال رویایی عشق
می رسانند به افلاک مرا
اوج میگیرم اوج
می شوم دور ازین مرحله دور
می روم سوی جهانی که در آن
همه موسیقی جان ست و گل افشانی نور
همه گلبانگ سرور
تا کجاها برد آن موج طربناک مرا
نزده بال و پری بر لب آن بام بلند
یاد مرغان گرفتار قفس
می کشد باز سوی خاک مرا


🌺زنده یاد #فریدون_مشیری