کلیر واینلند کمتر از ۴ ماه پیش،
در ۲۱ سالگی، مُرد. (دوم سپتامبر ۲۰۱۸)
کلیر بیماریای داشت به اسم Cystic Fibrosis که میتونید خودتون برید گوگل کنید و ببینید چیه.
اون
در این سخنرانی هجده سالشه و حرفهای مهم و عمیقی زده که فقط و فقط میتونه ناشی از بینشی باشه که زندگی پر از رنج و دردی که متحمل شده، بهش هدیه داده.
کلیر به این نکته اشاره میکنه که طبق تشخیص دکترها سالهای کمی فرصت برای زندگی کردن داره. بعد
در این باره حرف میزنه که چه طور هر کدوم از ما میتونیم زندگیمون رو به یه اثر هنری تبدیل کنیم: «من میتونم اینجا بایستم و صادقانه بهتون بگم که به زندگیم افتخار میکنم. من واقعا افتخار میکنم به اینکه زندهام. من نمیگم که درد نمیکشم. من نمیگم که احساس ناراحتی و رنج و تنهایی نمیکنم چون انسان بودن یعنی همین چیزها. اما اون چیزی که من میگم اینه که اون درد و تنهایی و اندوه زیباست.»
به نظر کلیر، ما تو جامعهای زندگی میکنیم که مدام دنبال شادی و رؤیاها و اهدافی بیرونیه.
در حالی که ما زندهایم و این همه چیزیه که نیاز داریم، اینکه زندگیمون رو زندگی کنیم و بهش افتخار کنیم، اینکه زندگیای رو زندگی کنیم که ما رو خوشحال میکنه:
«شما هیچ وقت با چیزایی که به دست میآرید، خوشحال نمیشید مگر اینکه اول با اون چیزی که دارید خوش باشید و این چیزیه که باید با زندگیتون انجام بدید. باید به همه این چیزها نگاه کنید، همه دردها، همه تنهاییها، همه زیباییها، همه رفاقتها، همه روابط خانوادگی، همه بیماریها و سلامتی. باید همه رو بذارید مقابلتون و بگید: خب، اینم چیزیه که من دارم و این فوقالعاده است اما باهاش چی کار میتونم بکنم؟»
اگه میخواهید بیشتر دربارهشون بدونید، اینجا رو ببینید
👇instagram.com/clairesplacefoundation#رواقی_زیستن_در_دنیای_امروز @i20TA30