بریده‌ها و براده‌ها
#حقوق_افراد_دارای_معلولیت
Канал
Иран
7,84 тыс.
подписчиков
19,9 тыс.
фото
6,22 тыс.
видео
44,5 тыс.
ссылок
you are not what you write but what you have read.
رویکرد اینجا توجه به مطالب و منابع مختلف است
بازنشر مطالب به معنی تایید و موافقت یا رد و مخالفت نیست!
https://t.me/joinchat/AAAAAEBnmoBl2bDScG2hOQ
تماس:
Forwarded from روامدارى
💠 چگونه در برابر بازتولید تبعیض در شهر باید ایستاد.
در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آنها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آنها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریباً کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.
اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریباً هیچ‌یک از آنها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان اماکن و بناها نیز هیچ درک بی‌واسطه‌ای از مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آنها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.
البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آنها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آنها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آنها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.
#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons
💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari
در هنگام سفر به شهرهای توسعه‌یافته یکی از مهمترین وجوه تفاوتی که در قیاس با شهرهایی مثل تهران به چشم می‌آید، حضور پررنگ افراد دارای معلولیت در فضای عمومی است. در چنین موقعیتی نخستین تلقی آن است که ظاهراً تعداد افراد دارای معلولیت در چنین جوامعی بیش از جامعه ماست. در حالی‌که غیبت این افراد در شهرهای ما نه به خاطر تعداد کم آنها که به خاطر امکانات کم و زیرساخت‌های ناکافی برای حضور آسان آنها در شهر است. در اغلب شهرهای توسعه‌یافته، کمتر ساختمانی را می‌بینی که در ورودی آن با فشار یک دگمه به آسانی باز نشود و تقریباً کمتر اختلاف سطحی را، حتی در حد یک پله، می‌بینی که دسترسی از طریق سطح شیب‌دار یا بالابر به آن فراهم نباشد، از جداول و پیاده‌روهای خیابان‌ها و چهارراه‌ها تا ورودی ساختمان‌ها و اتوبوس‌های شهری، فضاهای مخصوص برای صندلی چرخ‌دار در اتوبوس، مکان‌های توقف اختصاصی در نزدیک‌ترین فاصله به مراکز و ساختمان‌های عمومی؛ برخلاف شهرهای ما که حتی کمتر اختلاف سطحی در آن وجود دارد که برای افراد دارای معلولیت قابل دسترسی آسان باشد.
اما این تبعیض در امکان استفاده برابر از فضا و امکانات شهر به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ وقتی شرایط حضور افراد دارای معلولیت در فضای شهری آنقدر نامهیاست که تقریباً هیچ‌یک از آنها را در حال گشت و گذار و زندگی در شهر نمی‌بینیم نتیجه آن می‌شود که نه تنها سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران شهری که حتی معماران و طراحان شهری و سازندگان اماکن و بناها نیز هیچ درک بی‌واسطه‌ای از مصائب یک فرد دارای معلولیت برای عبور و مرور و زندگی در شهر ندارند و طبعاً چنین موضوعی برای آنها هیچ‌وقت دغدغه هم نمی‌شود. لذا اگر ضوابط قانونی به آنها حکم می‌کند که فضاهایی که طراحی می‌کنند باید برای افراد دارای معلولیت دسترسی‌پذیر باشد، به شکل صوری به آن تن می‌دهند اما به عنوان مثال در بسیاری ساختمان‌ها پس از اخذ مجوزهای لازم در پایان کار، دستگاه/جک بالابر برای دسترسی این افراد را برمی‌دارند.
البته که افراد دارای معلولیت نیازمند ترحم نیستند اما تا وقتی که ما نسبت به حقوق شهروندی آنها و حق بهره‌مندی‌شان از فضاهای عمومی و امکانات شهری حساس نباشیم و وظیفه خود ندانیم که برای این نابرابری کاری بکنیم، این تبعیض و رنج آنها مدام بازتولید می‌شود؛ رنجی که ناشی از کوتاهی در طراحی و توسعه جامع‌نگر فضاها، ساختمان‌ها و مبلمان شهری است. باید مدام به خود و دیگران یادآوری کنیم که امکانات و تسهیلات زیست مناسب در شهر و کشور «حق» تمامی شهروندان با توانایی‌های گوناگون است و نه فقط یک گروه از شهروندان که صرفاً جمعیت آنها بیشتر است. گام بعدی نیز این است که در راستای ایفای حق این افراد کاری عملی بکنیم.
#روز_جهانی_افراد_دارای_معلولیت #حقوق_افراد_دارای_معلولیت
#InternationalDayofDisabledPersons
💠
براى دیگری _ @RavaaMadaari
Telegram
.