بریده‌ها و براده‌ها
#جامعه‌شناسی_حل_مسأله
Канал
Иран
7,84 тыс.
подписчиков
19,9 тыс.
фото
6,22 тыс.
видео
44,5 тыс.
ссылок
you are not what you write but what you have read.
رویکرد اینجا توجه به مطالب و منابع مختلف است
بازنشر مطالب به معنی تایید و موافقت یا رد و مخالفت نیست!
https://t.me/joinchat/AAAAAEBnmoBl2bDScG2hOQ
تماس:
Forwarded from راهیانه
♦️جامعه‌شناسی کاغذی، جامعه‌شناسی حل مسأله♦️
▪️در آپارتمان‌شان، همسایه‌ها با هم نمی‌سازند. دو تایشان شارژ نمی‌دهند. سه تای دیگر با هم مدت‌هاست دعوا کرده‌اند و در جلسه‌های ساختمان شرکت نمی‌کنند. یکی دیگر کلی از وسایل‌هایش را توی پاگرد ول کرده. سه چهار همسایه هم این وسط هم شارژ را به خوقع می‌دهند، هم مشتاق بهتر کردن وضعیت‌اند اما کاری از دست‌شان برنمی‌آید. همه هم از وضعیت ناراضی‌اند. در این آپارتمان، یک استاد جامعه‌شناسی ساکن است. اما او هم فقط غر می‌زند. گردن این و آن می‌اندازد. حکومت و دولت و باقی مردم و «سطح فرهنگ» را مقصر همه چیز می‌داند. مثل بقیه.
▪️انجمن جامعه‌شناسی ایران، صدها عضو دارد. سالهاست که دارد فعالیت می‌کند. قرار است که مستقل هم باشد. مثل هر انجمن صنفی و حرفه‌ای دیگر. قرار است با مشارکت و حق عضویت اعضا اموراتش بگردد. اما بخش بزرگی از همین جمع چندصدنفره از جامعه‌شناسان، حق عضویت زیر دویست هزار تومانی سالانه‌شان را هم به موقع نمی‌دهند. انجمن مدت‌هاست مشکل جا دارد. ساختمانی که مال خودش باشد و بتواند برنامه‌هایش را مستقل برگزار کند. اما این چند صد نفر، هنوز نتوانسته‌اند با مشارکت جمعی، یک ساختمان ولو کوچک برای انجمن‌شان تهیه کنند.
▪️جامعه‌شناسی خوانده. از وقتی می‌شناسم‌ش، فعالیت مدنی می‌کرده: گروه می‌ساخته. تیم‌ساز قهاری است. زبان آدمیزاد واقعی را بلد است. برای کتابخانه‌های مدارس مناطق محروم‌نگه‌داشته‌شده‌ی استان محل زندگی‌اش، کتاب جمع می‌کرده. با معلمین مدارس‌شان ارتباط گرفته و کتاب‌ها را مرتب برایشان می‌فرستاده. اهل سفر است. می‌داند با مردم کوچه و بازار چطور باید ارتباط بگیرد.
▪️اهل عدد و رقم است. بودجه می‌داند. چندین بار تا الان سر حساب و کتاب‌های زندگی گیر کرده‌ام و با فهمش از اعداد به داد رسیده. زبان کارگرها را بلد است. می‌تواند در مصاحبه‌های جذب و استخدام، مدیران شایسته انتخاب کند. مدام در حال یادگیری است: زبان‌ها جدید، سفرهای جدید، همکاری‌های بین رشته‌ای جدید.
▪️جامعه‌شناسی اول برای من، «جامعه‌شناسی کاغذی» است. جامعه‌شناسی روی کاغذ و برای کاغذ. جامعه‌شناسی جمله‌ها. جامعه‌شناسی ایده‌ها. جامعه‌شناسی نقل قول‌ها. جامعه‌شناسی خوانده‌ای که خوانده‌هایش، به «کار»ی نمی‌آید. به «درد»ی نمی‌خورد. «مسأله» حل نمی‌کند. کشور و شهر و محله‌اش که هیچ، خانواده و آپارتمان محل زندگی‌شان هم از چیزی که خوانده بهره‌مند نمی‌شوند. تا دلتان بخواهد از این جامعه‌شناسی خوانده‌ها. غالباً هم طلبکار از زمین و زمان. غالباً هم منتظر تغییرات سیاسی بزرگی که معلوم نیست از کجا و توسط چه کسی باید رقم بخورد. از جنس «ما می‌دانستیم»ها.
▪️جامعه‌شناسی‌خوانده‌های دوم اما، «جامعه‌شناسی حل مسأله»اند. کم‌اند. اما جامعه‌شناسی‌شان به درد می‌خورد. جامعه‌شناسی که در خانواده و خیابان و آپارتمان، در دعوا و تنش و گیر و گرفت، به کار می‌آید. از سعید مدنی گرفته تا رضا امیدی، از محسن گودرزی تا یاسر باقری، از یاشار دارالشفاء تا محسن‌حسام مظاهری، از حسام حسین‌زاده تا آرمان ذاکری و اصغر ایزدی جیران و مصطفی نوذری و فروغ عزیزی و کمال رضوی و خیلی‌های دیگر، با تمام تفاوت‌هایشان، با تمام کمیابی‌هایشان، در حوزه‌های مختلف و رویکردهای مختلف و نسل‌های مختلف، در یک ویژگی مشترک‌اند: علوم‌اجتماعی‌خوانده‌های «حلال مسأله». آن‌ها یادگرفته‌اند چطور مسأله‌های واقعی را پیدا کنند، بشکافند، بفهمند و «حل» کنند.
دومی‌ها را بجوریم و دریابیم. این‌ها سرمایه‌های غریبی هستند.
راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane
#نقد_خویشتن|#روشنا|#جامعه‌شناسی|#جامعه‌شناسی_حل_مسأله|#جامعه‌شناسی_کاغذی
▪️در آپارتمان‌شان، همسایه‌ها با هم نمی‌سازند. دو تایشان شارژ نمی‌دهند. سه تای دیگر با هم مدت‌هاست دعوا کرده‌اند و در جلسه‌های ساختمان شرکت نمی‌کنند. یکی دیگر کلی از وسایل‌هایش را توی پاگرد ول کرده. سه چهار همسایه هم این وسط هم شارژ را به خوقع می‌دهند، هم مشتاق بهتر کردن وضعیت‌اند اما کاری از دست‌شان برنمی‌آید. همه هم از وضعیت ناراضی‌اند. در این آپارتمان، یک استاد جامعه‌شناسی ساکن است. اما او هم فقط غر می‌زند. گردن این و آن می‌اندازد. حکومت و دولت و باقی مردم و «سطح فرهنگ» را مقصر همه چیز می‌داند. مثل بقیه.
▪️انجمن جامعه‌شناسی ایران، صدها عضو دارد. سالهاست که دارد فعالیت می‌کند. قرار است که مستقل هم باشد. مثل هر انجمن صنفی و حرفه‌ای دیگر. قرار است با مشارکت و حق عضویت اعضا اموراتش بگردد. اما بخش بزرگی از همین جمع چندصدنفره از جامعه‌شناسان، حق عضویت زیر دویست هزار تومانی سالانه‌شان را هم به موقع نمی‌دهند. انجمن مدت‌هاست مشکل جا دارد. ساختمانی که مال خودش باشد و بتواند برنامه‌هایش را مستقل برگزار کند. اما این چند صد نفر، هنوز نتوانسته‌اند با مشارکت جمعی، یک ساختمان ولو کوچک برای انجمن‌شان تهیه کنند.
▪️جامعه‌شناسی خوانده. از وقتی می‌شناسم‌ش، فعالیت مدنی می‌کرده: گروه می‌ساخته. تیم‌ساز قهاری است. زبان آدمیزاد واقعی را بلد است. برای کتابخانه‌های مدارس مناطق محروم‌نگه‌داشته‌شده‌ی استان محل زندگی‌اش، کتاب جمع می‌کرده. با معلمین مدارس‌شان ارتباط گرفته و کتاب‌ها را مرتب برایشان می‌فرستاده. اهل سفر است. می‌داند با مردم کوچه و بازار چطور باید ارتباط بگیرد.
▪️اهل عدد و رقم است. بودجه می‌داند. چندین بار تا الان سر حساب و کتاب‌های زندگی گیر کرده‌ام و با فهمش از اعداد به داد رسیده. زبان کارگرها را بلد است. می‌تواند در مصاحبه‌های جذب و استخدام، مدیران شایسته انتخاب کند. مدام در حال یادگیری است: زبان‌ها جدید، سفرهای جدید، همکاری‌های بین رشته‌ای جدید.
▪️جامعه‌شناسی اول برای من، «جامعه‌شناسی کاغذی» است. جامعه‌شناسی روی کاغذ و برای کاغذ. جامعه‌شناسی جمله‌ها. جامعه‌شناسی ایده‌ها. جامعه‌شناسی نقل قول‌ها. جامعه‌شناسی خوانده‌ای که خوانده‌هایش، به «کار»ی نمی‌آید. به «درد»ی نمی‌خورد. «مسأله» حل نمی‌کند. کشور و شهر و محله‌اش که هیچ، خانواده و آپارتمان محل زندگی‌شان هم از چیزی که خوانده بهره‌مند نمی‌شوند. تا دلتان بخواهد از این جامعه‌شناسی خوانده‌ها. غالباً هم طلبکار از زمین و زمان. غالباً هم منتظر تغییرات سیاسی بزرگی که معلوم نیست از کجا و توسط چه کسی باید رقم بخورد. از جنس «ما می‌دانستیم»ها.
▪️جامعه‌شناسی‌خوانده‌های دوم اما، «جامعه‌شناسی حل مسأله»اند. کم‌اند. اما جامعه‌شناسی‌شان به درد می‌خورد. جامعه‌شناسی که در خانواده و خیابان و آپارتمان، در دعوا و تنش و گیر و گرفت، به کار می‌آید. از سعید مدنی گرفته تا رضا امیدی، از محسن گودرزی تا یاسر باقری، از یاشار دارالشفاء تا محسن‌حسام مظاهری، از حسام حسین‌زاده تا آرمان ذاکری و اصغر ایزدی جیران و مصطفی نوذری و فروغ عزیزی و کمال رضوی و خیلی‌های دیگر، با تمام تفاوت‌هایشان، با تمام کمیابی‌هایشان، در حوزه‌های مختلف و رویکردهای مختلف و نسل‌های مختلف، در یک ویژگی مشترک‌اند: علوم‌اجتماعی‌خوانده‌های «حلال مسأله». آن‌ها یادگرفته‌اند چطور مسأله‌های واقعی را پیدا کنند، بشکافند، بفهمند و «حل» کنند.
دومی‌ها را بجوریم و دریابیم. این‌ها سرمایه‌های غریبی هستند.
راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane
#نقد_خویشتن|#روشنا|#جامعه‌شناسی|#جامعه‌شناسی_حل_مسأله|#جامعه‌شناسی_کاغذی
Wikipedia
سعید مدنی
پژوهشگر و جامعه‌شناس ایرانی