بریده‌ها و براده‌ها

🔴 #تجمع با شکوه معلمان در #شیراز


🔺همخوانی سرود #ما_لشکر_نوریم ...

با صدای ناصر موسوی


یکشنبه، ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱


برای تحقق مطالبات :
#حق_تجمع
#حق_تشکل
#ضد_قانون
#سرکوب
#معلمان_زندانی
#مطالبات_فرهنگیان
#اعتراضات_سراسری_معلمان
#همسان‌سازی‌بازنشستگان_مبتنی‌_بر_قانون_مدیریت_خدمات_کشوری
#رتبه‌بندی‌شاغلان_حداقل_هشتاددرصد_حقوق‌هیات‌علمی



🔹🔹🔹

لطفا عضو کانال شورا شوید و کانال را به دانش‌آموزان، اولیا و همکاران معرفی نمایید 👇👇👇

🆔 @kashowra

تماس با دبیرخانه 👇👇👇

🆔 @maHamahangim

ضیا نبوی:
«تجمعات اعتراضی معلمان که دوشنبه و بصورت همزمان در بیشتر از ۸۰ شهر ایران برگزار شد درست به مانند کلاس درسی برای «سیاست حقیقی» بود. برای مائی که مدتهاست اسیر «سیاست مجازی» شده‎ایم و اعتبار و نفوذ مواضع و کنش‎های سیاسی را با میزان لایک‎ها و ریتوییت‎ها می‎سنجیم، تماشای یک چنین کنش جمعی و منسجمی لازم بود، شاید که از خواب مجازی بیدارمان کند! شاید خیلی از ما که در طوفان توئیتری یکشنبه، کم‎رونقی هشتگ #اعتراضات_سراسری_معلمان را مشاهده کردیم و متوجه شدیم که هیچکدام از جریان‎های اصلی توئیتر پشت آن نیستند جدی‌اش نگرفتیم و حتی از همراهی در حد چند توئیت یا استوری هم با آن پرهیز کردیم. همراه شدن با مطالبات معلمانی که در پی اجرای طرح رتبه‎بندی و همسان‎سازی حقوق بودند، مطالبه‎ای که در ظاهر جزئی بود و ربطی به تغییر اساسی وضعیت هم نداشت، بنظر ژانر جذابی نبود و هواخواهی نداشت. حقیقت این است ما کاربران شبکه‌های اجتماعی، مدتهاست در فضای مجازی رقابت تندترین و رادیکال‎ترین مواضع را مشاهده می‌کنیم و البته برایمان عادی شده است که این مواضع حتی پر کاهی را هم در جهان واقعی تکان ندهد! بگمانم دقیقاً همین نکته بود که بسیاری از ما را صبح دوشنبه و به هنگام تماشای تجمعهای پر جمعیت و سراسری معلمان میخکوب کرد. اینکه این همه جمعیت دقیقاً چطور و از کجا آمدند؟ در روزگاری که جریانهای سیاسی رسمی و غیر رسمی علیرغم تسخیر فضای مجازی، آرزوی به خیابان آوردن چند صد نفر را دارند، یک چنین هماهنگی بی‎هیاهوئی چگونه شکل گرفت؟ این پرسش را به گونۀ دیگری هم می‎توان پرسید و آن اینکه چنین سازماندهیِ درخشانی چگونه درست در برابر دیدگان ما رقم خورد و ما آن را ندیدیم؟ راستی آیا این سازماندهی نامرئی بود یا ما توان دیدن مقاومت واقعی را از دست داده‎ایم؟!

بگمانم برای همه آنان که واقعاً دغدغه تغییر وضعیت را دارند اندیشیدن به این پرسشها حیاتی است؛ باید به جد به این پرسش اندیشید که چرا ژانر مظلومیت-انفعال-انزوا تا این حد در فضای مجازی پر طرفدار است ولی مقاومت و کنشگری جمعی اجر و قربی نمی‎یابد؟ اینکه چرا مطالبه عدالت اجتماعی از آن جنس که معلمان در پی آنند، در فضای مجازی چندان توجهی نمی‎گیرد؟ اینکه چرا سیاست در ایران کمتر نیروی سیاسیِ اهل کار جمعی و تشکیلاتی می‎سازد و میدان نمایش سلبریتی‎های سیاسی شده است؟ اینکه چرا کنشهائی از جنس تجمع امروز معلمان اینقدر کم تعداد و به معنای دقیق کلمه استثناست؟!

پی‌نوشت: اگر کسی در پاسخ گفت که تجمعهای امروز اتفاقی بود و نه محصول کار جمعی و تشکیلاتی، پاسخ من توییت محمد حبیبی است.»