مبارزان چهارمحال وبختیاری

🔻🔻🔻🔻#شهر_جونقان

✅✅✅جونقان يكي از شهرهاي شهرستان فارسان ودرفاصله تقريبا 18 كيلومتري مرکز شهرستان و43 كيلومتري مركز استان واقع شده است جونقان درموقعيت جغرافيايي بين 50 درجه و40 دقيقه و50 درجه و43 دقيقه طول و32 درجه و8 دقيقه و32 درجه و10 دقيقه عرض جغرافيايي درجنوب شهرستان ودركوهپايه كوه معروف جهانبين و در ارتفاع 2040 از سطح دریا قراردارد. طبق آخرين سرشماري جمعيت اين شهر بالغ بر 16000نفر مي باشد.

درمورد وجه تسمیه آن می گویند:
1-در گویش محلی به آن گینه کون می گویند که گینه همان گون است که دارای انواع واقسام می باشد واز نوع بزرگ آن یا به اصطلاح گینه شلال، انگبین می گیرند وچون درحوالی این شهر گون فراوان است ، می گویند دراصل گینه کوه یا گینه کان یعنی محل بوته گون بوده است.
2-عده ای می گویند دراصل جای قان بوده است وقان به ترکی یعنی خون واین محل خونبها ودراصطلاح محلی، محل خون بس بین قبایل بوده است.
آثار و شواهدی است که در باره ی قدمت شهر جونقان بدست آمده ، اگر چه گویای تمام و کمالی نمی تواند باشد ولی در هر حال دلالت بر پیشینه ی بسیار کهن این منطقه دارد. منطقه ی چهارمحال و بختیاری حداقل ریشه ای تا زمان ساسانیان را دارد که گواه این مدعا طاق سنگی های تنگ درکش ورکش است که شاخه ای از مسیر تاریخی و باستانی دزپارت بوده است کارشناسان قدمت این طاق سنگی ها را متعلق به ساسانیان و یا ذکر می کنند و سفالین های بدست آمده از کف این بنا را متعلق به قرن هفتم هجری می دانند.
سنگ نوشته ی عصر اتابکان در تنگ درکش ورکش گواه دیگری است بر پیشینه ی این دیار.از این ها گذشته ، وجود تخت سمنبر در ارتفاعات کوه جهانبین که به عصر صفویه مرتبط است ، حاکی از گذشته ی روشن این مکان است.
همچنین آثار بدست آمده از دامنه ی کوه شیخ ، موران ، چشمه صالی ، چشمه بلبل و سنگ نوشته ی سراب بکان حاکی از قدمت تاریخی و کهنِ شهر جونقان است. این شهر محصور در کوههاست از جنوب کوه سالدران ، از شمال کوه جهانبین و کوه شیخ ، از جنوب شرق نیز کوه و تپه های آلماقاجی این شهر را در آغوش گرفته اند تنگه معروف «درکش ورکش » در مسیر راه باستانی دزپارت قرار دارد ، این راه باستانی از زمان عیلامیان مورد استفاده ساکنان کوهستان و دامنه های آن قرار می گرفت.. مسیر تنگ درکش ورکش که به راه «شتررو» نیز معروف است ، بخش وسیعی از منطقه چهارمحال را به اردل ، دوپلان و در نهایت به خوزستان متصل می کرد. منطقه میزدج بدون تردید به واسطه داشتن منابع آب فراوان و مراتع و چراگاههای غنی ، از دیرباز مورد توجه دامداران و گله داران بوده است. دامنه های سرسبز کوهستانهای چهارمحال و بختیاری ، تفرجگاه و شکارگاه شاهان و حاکمان آل بویه ، سلجوقیه و صفویه بوده است. همچنین یکی از مناطق ییلاقی طوایف لر بزرگ بوده است. اتابکان لر بزرگ تابستانها را در میزدج و زمستان را در ایذه و مالمیر سپری می کردند. بعد از لرها ، گله داران نیز ترک در این منطقه استقراریافتند.



ساکنان فعلی جونقان از دو گروه بزرگ ترک های قشقایی وعده ای از طوایف بختیاری تشکیل شده اند. ترکها از قبایل قشقایی و ابیوردی یا بلوردی هستند و بختیاری ها شامل طوایف زنگنه ، اورک ، شالو ، اسیوند ، زراسوند .سهید و... می شوند. گروهی فارس زبان و عده ای با منشاء عربی نیز در جونقان زندگی می کنند. زبان رایج اهالی نیز ترکی و لری است.
از مهمترين جاذبه هاي اين شهر مي توان به کاخ (قلعه ) سردار اسعد بختياري ، حمام و مسجد قدیمی، چشمه بلبل،كتيبه هاي بكان و كاروانسراي خان اوي، چشمه صالی، ارتفاعات جهانبین،طبیعت تنگ درکش ورکش، و...اشاره كرد. شغل اصلی مردم منطقه کشاورزی و دامداری است . آداب و رسوم مردم منطقه و حتی لباس بیشتر این مردمان برگرفته از فرهنگ بختیاری هاست و این شاید بخاطر اشتراکات و مراودات بسیار زیاد بوده که از دیرباز اقوام ترک و بختیاری منطقه در کنار همدیگر داشته و دارند.این سرزمین مهد مشاهیر و شاعران و علمای بزرگی نیز بوده است.شاید کمتر کسی باشد که نام بیضای جونقانی شاعر معروف جونقانی را نشنیده باشد.