قسمتی از شعر جهان رو براتون خوندم و
بسوی تو بار میگردم...
در پهنای بی‌کران زندگی، وجود دوست و همراه، چونان ستاره‌ای درخشان در دل شب تاریک است. دوست، آن گوهر نایاب است که در زمانهٔ سختی و شادی، کنارمان می‌ماند و گرمای حضورش، سردی روزهای دشوار را می‌زداید.…