▪️۲۴ام سالگرد آبانِ خونين است. سه سال پيش حاکميت جهل و سرمايه در يک اقدام ناگهاني قيمت بنزين را افزايش داد و فرداي همان روز بلافاصله کارگران و زحمتکشان در اعتراض به اين دزدي آشکار از سفرههاي کوچکشان و در اعتراض به هزار نوع ستم و تبعيض ديگر به خيابانها آمدند. خيزش تودهاي در آبان 98 مبارزهي طبقاتي را عريانتر کرد و شدت بخشيد، هر گونه خوشباوري و اميد به جناحهاي رنگارنگ حاکميت را به باد داد و افسانهي مبارزهي مسالمتآميز با ديکتاتوري حاکم را نقش بر آب کرد. آبانِ قهرمان، شروع انقلاب ما بود. رژيم با کمک نيروي سرکوب سازمانيافته قيام تودهها را به خاک و خون کشيد. در عرض چند روز بيش از هزار و پانصد نفر را به قتل رساند، هزاران نفر را بازداشت کرد و طنابهاي دار را برپا کرد. اما ارادهي مردمِ انقلابي هرگز درهم نشکست و تودههاي خشمگين همچنان در ميان آتش و خون به پيش ميروند. کشتار صدها و هزاران انسان و بازداشت دهها هزار تن از معترضان، جمعيتي صدها هزار نفره و ميليوني از همرزمان و خانوادههاي اين عزيزان را به خيل عظيمِ دشمنان قسم خوردهي رژيم اسلامي اضافه کرده است. جمهوري اسلامي با ارتکاب اين جنايات گور خود را عميقتر کردهِ و روز نابودياش را جلوتر انداخته است. در اين دو ماه خيزش سراسري ژينا شاهد بوديم که چگونه قهر انقلابي تودهها ترس بر اندام آخوند و سپاهي و بسيجي و سران حکومت انداخت و مراکز حکومتي، پايگاههاي سرکوب، بانکها و فروشگاههاي سپاه در آتش خشم برحقِ جوانان انقلابي خاکستر شد. ▪️در فاصلهي آبانِ 98 تا خيزش ژينا، مبارزهي طبقاتي همچنان تدوام داشت. بازنشستگان يکشنبههاي اعتراضي را سازمان دادند، معلمان با اعتصاب و تجمع از حقوق خودشان و دانشآموزان دفاع کردند، کارگران پيماني نفت، هپکو، آذرآب، فولاد اهواز و هفت تپه چرخ کار را از حرکت انداختند و کف خيابانها را به لرزه درآوردند. درسها و تجارب اين مبارزات به ما نشان ميدهد که براي پيروزي بر نظام استبداد و ستم، اعتراض و فداکاري کافي نيست. لازم است افق و مطالباتمان را فرموله و روشن کنيم، اردوي کار را متحدتر کنيم و سازمان بيابيم. در يک کلام با ايجاد يک رهبري کارگري- تودهاي از پايين، به جامعه اين دلگرمي و اطمينان را بدهيم که هيچ نيرويي نميتواند انقلاب مردم را به بيراهه ببرد. قسم به خون ياران، ايستادهايم تا پايان
جوانان انقلابي محلات مريوان (23 آبان ماه سال 1401)