ده روز گذشت، دریغ از یک ترقه! آخر نتانیاهو و ژنرالهایش دختر بیپناه وسط بلوار گشاورز نیستند که دهان به شعار باز نکرده هدف شاتگان قرار بگیرند. ابوالفضل آدینهزاده نیستند که پهلو و سینهاش را گلولهباران کنند. غزاله چلابی نیستند که نیروهای «واکنش سریع» از بالای ساختمان بانک پیشانیاش را هدشات کنند. ساکنین تلآویو، ساکنان اکباتان نیستند که گلوله گاز اشکآور به داخل خانهشان پرتاب کنند و از آن پایین با بلندگو برای مردم غیر مسلح رجز بخوانند. ساکنان صادقیه و ستارخان و تهرانپارس نیستند که از پشت موتور، رندوم و بیهدف بهسویشان شلیک کنند و قهقهه بزنند. نتانیاهو نیکا شاکرمی نیست که هفتنفری سرش بریزند و یکی یکی دندانهایش را بشکنند و از بلندی پرتابش کنند. آیلار حقی نیست که بهجرم مداوای مجروحان، زندهزنده چشمش را تخلیه کنند و با صورت لهشده کنار خیابان رهایش کنند. عرفان ساریخانی نیست که بدنش را با شوکر برقی خشک کنند و کنار جاجرود رهایش کنند طوریکه در قبر جا نشود و مجبور شوند دست و پایش را بشکنند. دنیا فرهادی نیست که با دست بسته از بالای پل به کارون پرتش کنید. کیان پیرفلک نیست که از دور به رگبارش ببندند. محمد حسینی نیست که غریب گیرش بیاورند و گردنش را خوراک طناب دار کنند....
اسرائیل چنان سیلی محکم، دردناک و تحقیر کنندهای به «بچه پرروی بیوجود خاورمیانه» زد که دستکم ۱۰ روز است این موجود شرور در حال تلوتلو خوردن است، اما دریغ از داشتن «وجود» زدن ضربه متناسب و همسطح. خیلی باید بیوجود باشی که کنسولگریات را با خاک یکسان کنند و ۷ فرمانده ارشد نظامیات را بکشند و وعده پاسخ بدی، اما جرات و توانش را نداشته باشی و در مقیاس جهانی، مقابل چشم همگان بیحیثیت شوی.
فرق خامنهای با نتانیاهو این است که اولی فقط زر میزند و او عمل میکند. شمردم، پنجاه و شش نفر در صف وعده انتقام سخت آخوند قرار دارند. دریغ از یکی. آنکه سپهبد سپاه اسلام بود، خونش را با تپههای عینالاسد همقیمت کردند و انتقامش را از مارمولکهای صحرا و البته مردم بیپناه ایران گرفتند.
الان دیگر همانها که شب موشکپرانی «اللهاکبر، اللهاکبر» توییت میکردند، فهمیدهاند خلیفه آدم حسابشان نکرده و راستش را به نخستوزیر عراق و کاردار سفارت سوئیس گفته تا مبادا خون از دماغ یک آمریکایی بیاید.
این البته پایان تحقیر جمهوری اسلامی نیست. قاعده بازی این است که وقتی ترس و ضعف نشان بدهی، وقتی در داخل مشروعیت نداشته باشی، وقتی در عرصه بینالمللی تنها و منزوی باشی، وقتی زورت فقط به پسران و دختران معصوم در خیابانهای ایران برسد، وقتی ببر کاغذی باشی، وقتی کودککش و ذلیل باشی، وقتی اسب بازنده باشی، ضربه بعدی که میخوری محکمتر، دردناکتر، مرگبارتر و دندانشکنتر خواهد بود. به یک دلیل ساده: چون ضعیف هستی و نقطه ضعفت برای همه رو شده.
هر شاه و حاکمی را با یک ویژگی و یک لقب در تاریخ شناختهاند. لقب «رهبر حقیر» الحق برازنده خامنهای است.