انجمن اسلامی رویش دانشجویان دانشگاه علم و صنعت ایران

📌 آزادی، پیروزی متداوم

در مواجهه‌ی تاریخی انسان با هرآنچه که زندگانی او را تحت شعاع قرار داده (چه اجتماعی باشند و چه فردی، چه حضوری باشند و چه حصولی) در نگاهی از دورتر، همواره در جهت‌گیری‌هایش، روندی رو به تکامل مشاهده می‌شود که گاه به یک سو متمایل می‌شود و گاه به سویی مخالف؛ گاه در افراط است و گاه در تفریط، اما مانند آونگ، در هر نوسان دامنه‌ی انحرافش کوتاه‌تر می‌شود تا در آرامگه خود جای بگیرد. سرگذشت بشر پر است از این افراط‌ها و تفریط‌ها، پر است از تزها و آنتی‌تزها. رفت و برگشت‌هایی که گاه به‌نظر پسرفتی بوده‌اند در مسیر بهبود جامعه‌ی بشری و مغایر پیشرفت‌های آن. لیکن کانت چگونه به آن می‌نگرد؟ به‌راستی انتخاب‌های اشتباه ما را به عقب برمی‌گردانند و یا خود دلیل پیشرفت‌های آینده می‌شوند؟ در نظر کانت، این دیالکتیک و رفت و برگشت و تصحیح نظرات متضاد به‌وسیله‌ی یکدیگر، مسیری است قطعی که گریزی از آن نیست. هیچ‌گاه نمی‌توان رسیدن به پاسخی بهینه را متصور شد، مگر با برخورد بینش‌ها و پاسخ‌های متضاد و متنازع و صرف نیروها و هدررفت فرصت‌های پیش از آن. هیچ رنسانسی پدید نخواهد آمد، مگر پس از قرون وسطی، معرفت‌شناسی کانت وجود نمی‌داشت، مگر با گذر از هیوم و دکارت. تکامل بشر بر روی دوش این‌گونه تضادها و نوسان‌های آونگ‌وار ایستاده است؛ تضادهایی که بعضاً دردآور و پررنجند اما قطعی و لازم. این جهت‌گیری‌های متقابل - در بستری که امکان برخورد دیدگاه‌ها، نظرات و عقاید با یکدیگر بر سر راه‌حل وجود دارد - همانند سمباده‌ای یکدیگر را متکامل می‌کنند. حتی در زمانی که بینش و اندیشه‌ای دارید که شما را در مسیری بهینه (برای رسیدن به اهدافتان) قرار می‌دهد، پا گذاشتن در مسیرهای دیگر، شما را به راستین بودن مسیر اولیه پایمردتر خواهد ساخت. حتی در چنین زمانی نیز، این دیالکتیک میان باورهای گوناگون، شما را به سمت تکامل سوق داده، چرا که بر باور شما نسبت به مسیرتان تأثیرگذار بوده است.
تحت‌تأثیر این گفتمان، در بستری که امکان برخورد اندیشه‌ها و رویکردها کاهش یابد و با قداست‌سازی و محدودسازی آزادی‌های اساسی، به کاهش سرعت جامعه برای رفت و برگشت میان این نظرات دامن بزند، سعادت و تکامل آن جامعه به تعویق خواهد افتاد. در چنین شرایطی، آن تفکرات و بینش‌ها از تکامل بازخواهند ماند و توانایی سازگاری خود با جهان پیرامون‌شان را از دست خواهند داد. از این روست که ایدئولوژی‌های دگم (هرچند به‌صورت مقطعی موفق ) هنگامی که به جای پاسداشت و گسترش، به محدودسازی آزادی‌های اساسی پرداختند، جایی جز زباله‌دان تاریخ نیافتند.

🔗 (متن پشت جلد شماره پنجم نشریه اندیشه)

#نشریه_اندیشه #یادداشت_اعضا
🆔@Rouyesh_IUST
🆔@Andisheh_magz

📌درباب فعالیت دانشجویی، نویسنده: همایون سلیمانی
با این سوال شروع می کنم که آیا منطق دانشگاه (به ویژه دانشگاه علم و صنعت) چنان هست که باید باشد؟
قطعا پاسخ منفی ست ولی چه باید کرد؟ در ابتدا تاکیدم روی علم و صنعت از این جهت بود که خودم دانشجوی علم و صنعت هستم و ابتدا وضعیت اطرافم را تحلیل می کنم.
معنای زندگی؟ تفاوت در دیدگاه؟
پای صحبت دانشجو ها که بنشینید می گویند که «من چرا وقتم را تلف کنم برای اینکار؟»، «به من چه؟» «من اصلا از علم و صنعت متنفر هستم!‌ فقط می خواهم بی حاشیه درس بخوانم و بروم!»، «که چی بشه؟ مگه تغییری به وجود میاد؟»‌، «مطالبه‌گری خطرناک است!»، «خب که چی؟» و …
با کمال تاسف باید گفت که دانشجو ها راست می گویند و حق دارند که چنین دیدگاهی داشته باشند. وقتی بسیاری از پیگیری ها به نتیجه نرسیده یا نمی رسد. وقتی که مسئولان اهمیتی نمی دهند. (برای مثال رئیس دانشکده حتی یک دقیقه هم نمی تواند وقتش را به دانشجویان اختصاص دهد! وقتی می گوید حضوری نیایید! و فقط ایمیل بزنید! آیا خود عامل خاموش شدن شور و شوق دانشجویان نیست؟ ) وقتی وضعیت اقتصادی کشور نابسامان است و دغدغه اصلی دانشجو ها به نیاز های اولیه زندگی معطوف شده. آیا به اصطلاح، دل و دماغی هم برای دانشجو می ماند که به بهتر شدن وضعیت فکر کند؟‌ متاسفانه پاسخ منفی‌ست، اما می توان جور دیگری هم به موضوع نگاه کرد.
نوع دوستی
در حد خودم به دوستانی که از محیط دانشگاه یا در سطح بالاتر کلا از «ایران» خوششان نمی آید بگویم که هر جا که می روند و هر جا که هستند، نوع دوستی را فراموش نکنند. حال می خواهد در ایران باشند یا خارج!
«دنیا را به جای بهتری برای زیستن بدل کردن، خدمت به دیگران، شرکت در کار های خیر (والاترین فضیلت)، همه این فعالیت ها، خوب و درست‌اند و به زندگی بسیاری از انسان ها معنا می بخشند.»
ولی می توان گفت که چه بهتر که دغدغه‌ی «دنیا را به جای بهتری برای زیستن بدل کردن» ابتدا برای خانواده‌، همسایه، هم کلاسی و هم وطن خود باشد. چون ما تجربه‌ی مشترک داریم. تجربه‌ي مشترک خواه ناخواه ما را به هم نزدیک می کند.
خیلی لذت بخش است و حس ارزشمندی می دهد که بدانی کاری که انجام می دهی،‌ وضعیت را برای ورودی های بعد از خودت بهتر می کند. درون این نوع دوستی، یک نوع آرمان خواهی نیز نهفته است.
آرمان آزادی، در ادامه‌ی آن شفافیت و عدالت. یا همین روشن نگه‌داشتن فعالیت دانشجویی!‌ جلوگیری از خاموش شدن اراده‌ی جمعی برای تغییر.
عمری فعالان مدنی و دانشجویی برای بهتر شدن اوضاع تلاش کردند و واقعا هم در بسیاری از موارد پیشرفت های چشمگیری حاصل شد. چرا ما در این راه کمک کننده نباشیم؟ و از خودمان تاثیری نگذاریم؟
ویل دورانت چنین می گوید:
«به یک کل بیپوندید و با جان و دل به آن بپردازید. معنای زندگی در فرصتی‌ست که در اختیار ما قرار می دهد تا چیزی عظیم‌تر از خود خلق کنیم یا بر چیزی عظیم‌تر از خود تاثیرگذاریم. این چیز لزوما خانواده نیست (گرچه سرراست‌ترین و گسترده‌ترین راهی‌ست که طبیعت با درایتی کور، حتی برای عامی‌ترین روح ها فراهم کرده‌ است)؛ می تواند هر گروهی باشد به شرط اینکه همه‌ی اصالت نهفته‌ی فرد را بیدار کند و آرمانی به او ببخشد که با مرگش فرو نریزد و از هم نپاشد.»
داشتن یک آرمان خود معنی بخش است، داشتن آرمان و پیگیری آن در دوران دانشجویی، به زیست و فعالیت دانشجویی و در کل دوران دانشجویی معنای بیشتری می بخشد.
نویسنده و گردآورنده: همایون سلیمانی
🔗(پاره ای از متن یادداشت در باب فعالیت دانشجویی، شماره اول دوره هفتم نشریه اندیشه)

#نشریه_اندیشه #یادداشت_اعضا
🆔@Rouyesh_IUST

شماره سوم از دوره هفتم نشریه اندیشه منتشر شد.

عناوین این شماره:
🔸روانشناسی سیاسی
🔸سیاست شبان _ رمگی
🔸چارچوب
🔸صدایی که شنیده نشد
سال ششم، دوره هفتم، شماره سوم، آبان 1401

#انجمن_اسلامی_رویش_دانشجویان
#نشریه_اندیشه

🆔 @Rouyesh_IUST

شماره دوم از دوره هفتم نشریه اندیشه منتشر شد.

مطالب این شماره:
🔸مروری بر موسیقی کلاسیک غرب، بخش دوم
🔸ما و سینما
🔸سایه دلتنگ غروبی خفه بود
🔸تئاتر؛ سرگرمی باستانی
🔹عصر مسئولیت پذیری
🔹شهریور پرتلاطم
🔹فلسفه و رمان
🔹هم میهن درجه یک
سال ششم، دوره هفتم، شماره دوم، شهریور 1401

#انجمن_اسلامی_رویش_دانشجویان
#نشریه_اندیشه

🆔 @Rouyesh_IUST

📌 سیگنال خروج؛
تحلیلی از رفتار مردم،بر اساس کتاب خروج، اعتراض و وفاداری اثر آلبرت هیرشمن

«نفوذ و تاثیرگذاری چشمگیری را که شهیدان در سراسر تاریخ کسب کردند در این چارچوب می‎توان درک کرد که مرگ یک شهید، برگشت ناپذیرترین "خروج" و انکارناپذیرترین "استدلال" است.»
رویکرد اصلی مردم ایران در دو دهه ابتدایی انقلاب اسلامی (از قبل از وقوع انقلاب تا پایان جنگ تحمیلی)، مبتنی بر "وفاداری" نسبت به سیاست‎های حاکمیت ایران بوده است اما با گذشت زمان مکانیزم های دیگری نیز فعال شدند که قصد بررسی آنها را داریم.
مکانیزم دیگری که نسبت به وفاداری، قدرت بیشتری داشته و دهه 70 و 80 شمسی را دربرمی‎گیرد و رویکرد اصلی مردم را نمایان می‎سازد، مکانیزم اعتراض است که از درون الگوی رفتار وفادارانه برخاسته است. از این دیدگاه، افت معادل با مخالفت فزاینده با سیاست هاست. بدین شکل که هر روز مخالفت‎های جدیدی از سوی مردم نسبت به سیاست‎های مختلف صورت می‎گرفت و نارضایتی‎ها بیشتر می‎شد اما از آنجا که امید به آینده و تغییر، دست بالای قدرت در نگاه مردم نسبت به آینده‎ی این سرزمین بود، این مکانیزم همچنان کارا بود.
حال سوال این است که کارآیی مکانیزم برتر "اعتراض" چگونه بود؟
کارآیی این رویکرد به کشف شیوه‎های جدید برای اعمال نفوذ و فشار در جهت بهبودی شرایط وابسته بود؛ یعنی به این "امید" یا "چشمداشت منطقی" که بهبودی یا اصلاحی از "درون" حاصل شود، وفاداری نابخردانه می‎شود و در جهت رسیدن به حالت بهینه، مکانیزم اعتراض نسبت به شرایط و تصمیمات و سیاست‎گذاری‎ها فعال می‎شود. در اصل این چشمدات منطقی، خود نیز برای جلوگیری از انباشت افت است و گویی مانند یک "مانع قبل از خروج از وضعیت فعلی" کار می‎کند. به عبارتی دیگر از آنجا که افت معادل با مخالفت فراینده با سیاست‎ها می‎شود، اعتراض پدید می‎آید تا از انباشته شدن افت جلوگیری کند و مانعی بر سر راه خروج شود یا آن را به تاخیر بیندازد.
همچنین ادعا می‎شود که وفاداری معمولا "خروج" را متوقف کرده و اعتراض را فعال می‎کند تا شاهد بهبودی در سیستم باشیم.
حال مادامی که رویکرد اعتراض پا‎برجاست و می‎توان به آن امید داشت و با چشمداشتی منطقی، نسبت به آینده تلاش کرد، مکانیزم خروج "عملا" منتفی می‎شود.
در اینجا باید گفت که این سه مکانیزم، یعنی (خروج ، اعتراض و وفاداری) با هم اندرکنش ویژه‎ای دارند. گاهی وفاداری به کمک اعتراض می‎آید تا خروج عملی نشود و گاهی اعتراض بر وفاداری چیره می‎شود و ظرفیتی را در مقابل خروج نگه‎ می‎دارد.
نویسنده و گردآورنده: علی خبازیان

🔗 (پاره ای از متن یادداشت سیگنال خروج، شماره اول دوره هفتم نشریه اندیشه)

#نشریه_اندیشه #یادداشت_اعضا
🆔@Rouyesh_IUST

شماره اول از دوره هفتم نشریه اندیشه منتشر شد.

مطالب این شماره:
▫️مروری بر موسیقی کلاسیک غرب
▫️درآمدی بر موسیقی فولکور کردی
▫️جایگاه سینمای اعتراضی در ایران و جهان
▫️دموکراسی، ایده‌آل ناشناخته
▫️سیگنال خروج
▫️بحران آب و خشکسالی در ایران
▫️نیاز به فلسفه
▫️در باب فعالیت دانشجویی
▫️دو دیدگاه روانشناسی از فرهنگ و غریزه
▫️مصائب صنعت نشر
[سال ششم، دوره هفتم، شماره اول، مرداد 1401]
این نشریه به همت اعضای انجمن رویش دانشجویان آماده شده، برای عضویت در هیئت تحریریه، ارسال یادداشت و مقاله، انتقادات و پیشنهاد ها با آیدی زیر در ارتباط باشید:
@Rouyesh_IUST_Admin
#انجمن_اسلامی_رویش_دانشجویان
#نشریه_اندیشه

🆔@Rouyesh_IUST