فلسفه و ادبیات

▪️بی حوصلگی نادانان و رنج دانایان
.
حاصل فراغت برای بيشتر انسان ها چيست؟
حاصل آن، هرگاه كه لذات حسی يا كارهای احمقانه اوقاتشان را پر نكند، هميشه بی حوصلگی و كسالت است. اينكه زمان فراغت چقدر بی ارزش است از نحوه ی گذراندن آن معلوم ميشود.
فراغتی كه آريوستو آن را "بی حوصلگی نادانان" مينامند.
دغدغه ی فكری مردم عادی فقط اين است كه وقت بگذرانند، اما دغدغه ی كسی كه استعدادی دارد اين است كه از آن استفاده كند.
دليل اينكه انسان هايی كه فكری محدود دارند انقدر گرفتار بی حوصلگی هستند اين است كه شعورشان چيزی جز وسيله ی برانگيختن اراده ی ايشان نيست.
حال اگر انگيزه ای در دسترس نباشد، اراده ی آدمی منفعل می ماند و شعور غالب ميگردد و چون شعور مانند اراده، خود بخود فعال نميشود، در نتيجه نيروها در كل وجود آدمی به حالت سكونی وحشتناك در می آيند كه اين حالت بی حوصلگی ست.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی

join us | کانال فلسفه
@Philosophy3⁠

‍▪️اگر به طور کلی پرسیده می‌شد که این به اصطلاح کرامت انسان بر چه چیزی مبتنی است، فورا پاسخ می‌دادند که مبتنی بر اخلاق انسان است.

اماحتی سوای این هم، این طور به نظر می‌رسد که، برای موجودی چون انسان که ارادۂ گناه کاری دارد و عقلی محدود و جسمی ضعیف و آسیب پذیر، مفهوم کرامت تنها به شکل کنایی کاربردپذیر است :
انسان چطور می‌تواند به خودش ببالد؟ انسانی که نطفه اش در گناه بسته شده و تولدش مجازات، و حیاتش زحمت، و مرگش محکومیت است.

بنابراین من مایلم در مقابل اصل اخلاقی فوق الذكر #كانت قاعده ی زیر را مطرح کنم.
در مورد هر انسانی که با او تماس پیدا می کنی، فرقی نمی‌کند که باشد، سعی
نکن براساس ارزش و کرامتش ارزیابی عینی ای از او به عمل آوری. به بدطینتی و کوته بینی و افکار منحرفش نگاه نکن؛ چون آن یک به راحتی می‌تواند تو را به سوی تنفر از وی بکشاند و این یک به سوی تحقیر وی. در عوض، توجهت را تنها معطوف رنجها و حوایج و بی‌قراری ها و دردهایش کن. آن گاه همواره با او احساس خویشاوندی خواهی کرد؛ با او همدرد خواهی شد؛ و به جای تنفر یا تحقیر شفقتی را تجربه خواهی کرد که همان محبت برادرانه ای است که انجيل ما را به سویش فرا می‌خواند.

راه فرو خوردن نفرت و تحقیر به هیچ وجه جستن به اصطلاح «کرامت» انسان نیست، بلکه برعکس، نگریستن به او به سان موجودی قابل ترحم است.

📚 #در_باب_حکمت_زندگی
✍ #آرتور_شوپنهاور
▪️متعلقات_و_ملحقات - درباب اخلاق
📖 صفحه : 387 - 386

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

‍ ■‌ یکی از نکات مهم حکمت زندگی عبارت از این است که توجه خود با به طور متناسب به حال و آینده معطوف داریم، تا یکی از این دو موجب ضایع شدن دیگری نشود.

بسیاری از آدمیان زیاده از حد در حال زندگی می‌کنند که این ها سبکسرانند و دیگران بیش از اندازه، در آینده، که این‌ها افرادی بزدل و محتاط اند. به ندرت کسی راه اعتدال پیش می‌گیرد. کسانی که با کوشش و امید فقط در آینده زندگی می‌کنند، همواره روبروی خود را می‌بینند و با ناشکیبایی به سوی آینده می شتابند که به زعم آنان سعادت حقیقی را به ارمغان خواهد آورد، اما در این میان با بی توجهی از کنار زمان حال می‌گذرند و از آن لذتی نمی چشند. این افراد به رغم داشتن چهره ای که عاقلانه تر از سن شان به نظر می رسد، به آن خران ایتالیایی شباهت دارند که در جلوی سرشان، دستهای کاه را به چوبی آویخته اند، و این خران به امید رسیدن به کاه تندتر میدوند.

چنین کسانی به همه هستی خود خیانت می ورزند، زیرا تا دم مرگ پیوسته به طور موقت زندگی می‌کنند. به جای آنکه مدام دلمشغول نقشه ها و نگرانی های آینده باشیم یا خود را به دست حسرت زمان از دست رفته بسپاریم، هرگز نباید فراموش کنیم که فقط زمان حال است که واقعی و حتمی است. برعکس آینده تقریبا همیشه جز آن است که تصور می‌کنیم، حتی گذشته هم طور دیگری بوده است و در واقع به طور کلی هر دو از آنچه به نظر می رسد، اهمیت کمتری دارند. زیرا فاصله که موجب می‌شود اشیاء در چشم کوچک تر جلوه کنند، در تصور آدمی وقایع را بزرگ تر جلوه می‌دهد.

فقط زمان حال حقیقت و واقعیت دارد. زمان حال، آن چیزی است که به طور واقعی محقق شده است و زندگی ما در آن جای دارد. بنابراین، بهتر است که پیوسته با شادمانی، قدر آن را بدانیم و در نتیجه، از هر دمی که قابل تحمل و فارغ از زشتی یا رنج است، آگاهانه لذت ببریم، یعنی دم را با یاد آرزوهای از دست رفته در گذشته با نگرانی ها درباره آینده با ترشرویی تیره و تار نکنیم، زیرا از خود راندنِ لحظه‌های نیک حال برای ناراحتی‌های گذشته یا نگرانی‌های مربوط به آینده ابلهانه است.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

‍ ■ آنچه آدمی در خود دارد، برای خرسندیش در زندگی، اساسی ترین امر است.
غالب کسانی که مبارزه برای رفع نیازهایشان را پشت سرگذارده اند، فقط به این علت که مایه ای اندک دارند، در واقع به اندازهٔ کسانی ناراضی اند که هنوز به منظور رفع نیازهای خود با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند.
خلا درونی، کسالت باری تخیل و فقر ذهنی، آنان را به سوی جمع می راند، جمعی که خود از این گونه افراد تشکیل شده است:
زیرا هرکس از همسان خویش لذت میبرد. آنگاه با هم به جستجوی تفریح و سرگرمی می روند و آن را نخست درلذات حسّی، خوشگذرانی های گوناگون و سرانجام در عیاشی افسارگسیخته می یابند. علت اسراف بی حسابی که جوان یک خانوادهٔ ثروتمند با آن، میراث کلان خود را در اندک زمانی به باد می دهد، چیزی نیست مگر یکنواختی کسل کنندهٔ ناشی از همین فقر و خلا ذهنی که وصف آن رفت.
چنین جوان به ظاهر ثروتمندی که با فقر درونی وارد جامعه شده است، بیهوده می کوشد با به دست آوردن همهٔ چیزهایی که در بیرون وجود دارد، ثروت ظاهری را جایگزین غنای درونی کند. او به پیر فرتوتی می ماند که میکوشد با رایحهٔ دختران جوان، خود را تقویت کند. به این ترتیب، سرانجام فقر درونی موجب فقر بیرونی نیز می گردد.

📚 #در_باب_حکمت_زندگی
👤 #آرتور_شوپنهاور

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

‍ ■ اندرزها و اصول راهنمای عمل

به طور کلی یکی از بزرگترین و رایج ترین بی خردیها این است که زندگی را مو به مو برنامه ریزی کنیم و تفاوتی نمی کند که این برنامه ریزی به چه نحو باشد، زیرا این کار به ویژه به معنای امید بستن به عمری طولانی است که کمتر کسی به آن دست می یابد. اما هر قدر هم عمر کنیم، باز آن طول عمر برای برنامه ی ما کوتاه خواهد بود. زیرا به انجام رسانیدن برنامه، همیشه بیشتر از آنچه فرض کرده ایم به درازا می کشد. به علاوه چنین برنامه هایی، مانند همه ی امور انسانی، آن قدر با شکست و مانع روبرو می شوند که به ندرت می توان آن را به هدف نهایی رسانید و باری اگر هم سرانجام به همه ی آنها دست یابیم، به تغییراتی که مرور زمان در ما ایجاد می کند توجهی نکرده و آن را به حساب نیاورده ایم. یعنی این واقعیت را در نظر نگرفته ایم که توانایی های ما در طول زندگی نه برای کار کردن تداوم می یابد، نه برای لذت بردن. به این علت غالبا در جهت رسیدن به هدفهایی می کوشیم که وقتی سرانجام به آنها دست یافتیم، دیگر فراخور حال ما نیستند. گاهی هم سالهای زیادی را در فراهم کردن مقدمات کاری می گذرانیم، بی آنکه آگاه باشیم که نیرویمان در این بین برای انجام آن کار از ما سلب شده است.
آری، غالبا از ثروتی که با زحمت مستمر و تحمل خطرات فراوان حاصل کرده ایم، دیگر نمی توانیم استفاده کنیم و آن را برای دیگران به ارث می گذاریم، یا پس از سالها جنب و جوش سرانجام به منصبی می رسیم، اما دیگر از عهده ی انجام وظایف آن بر نمی آییم: یعنی آن چیزها دیرتر از موقع مناسب به دست ما می رسند، یا برعکس، دیرتر از موعد به مقصد می رسیم، زیرا ذوق و سلیقه ی زمانه در مورد دست آورد یا حاصل کار ما تغییر کرده است، نسلی نو قدم به عرصه نهاده است که علاقه ای به آن امور ندارد.


📚 #در_باب_حکمت_زندگی
👤 #آرتور_شوپنهاور

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

‍ ■ قطعا شغل، نگرانی و گرفتاری، به وفور در سراسر زندگی همه وجود دارد. اما اگر تمام خواهش ها به محض برانگیخته شدن برآورده شوند، انسانهاچگونه در زندگی خود مشغول باشند و وقت خود را بگذرانند؟

تصور کنید نژاد بشر به مدینه فاضله نقل مکان کند، جایی که هرچیزی خود به خود به ثمر برسد و کبوتران درحین پرواز بیدرنگ کباب شوند، جایی که هرکس فورا محبوب خود را پیدا کند و در حفظ و نگهداری او هیچ مانع و مشکلی نداشته باشد. انسانها از دلزدگی خواهند مرد، یا خود را حلق آویز خواهند کرد، یا شاید با هم بجنگند، یکدیگر را خفه کنند یا بکشند.

بنابراین دچار رنج و درد بیشتری از آنچه اکنون طبیعت برای آنها مقرر نموده، خواهند شد.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

■ آن کس سعادتمند است که از برخورد با بعضی از همنوعان همیشه درامان باشد.
هنرِ تحمل کردنِ انسانها را می‌توان با تحمل کردنِ اشیاء بی‌جان تمرین کرد که به علت خواص مکانیکی یا خواص دیگر فیزیکی‌شان با سرسختی سدّ راه ما می‌شوند، تمرینی که هر روز مُیسّر است. وقتی شکیبایی را از این راه کسب کردیم، می‌توانیم در مورد انسانها نیز به کار گیریم. به این منظور، باید خود را به این فکر عادت دهیم که این مردم نیز مانند اشیاء بی‌جان، اگر مانعِ آزادی و فعالیت ما می‌شوند، به علتِ ضرورتِ ناگزیرِ طبیعت‌شان چنین تأثیری دارند.
بنابراین، برآشفته شدن در برابرِ چنین انسانهایی همانقدر احمقانه است که از سنگی که پیشِ پایمان می‌غلطد و راهمان را سد میکند، خشمگین شویم.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی

join us : | کانال فلسفه
@Philosophy3.

‍ ■ حکمت دنیوی‌ای که #شوپنهاور در گزین‌گویه‌هایی #در_باب_حکمت_زندگی به ما عرضه می‌کند ریشه در مغز نظریه ای دارد که تقریبا به شرح ذیل است. هر انسانی به ناگزیر در پوست خودش زندگی می‌کند و جهان خود را در سر خود حمل می‌کند‌. از این رو سعادت حقیقی تنها باید در درون جسته شود و تنها در آنچه خودمان هستیم نهفته است. به این ترتیب، سعادت شخص به استعداد شخصی او بستگی دارد. نخست و پیش از هر چیز به تندرستی او، بعد به روحیات طبیعی، شخصیت، هوش و غیره‌ی او. از این منظر، نخستین راه برای تعقیب سعادت این است که چیزهایی را که استعدادهای واقعی‌اش هستند پیدا کند، در کمال صداقت با خودش آنها را به کمال گسترش دهد، بعد با استفاده ی کامل از آنها همه را زندگی کند، گرچه همواره باید مراقب باشد که خودش را تندرست نگه دارد. «در مقابل، انسان معمولی، در خصوص لذات زندگی‌اش، به چیزهایی اتکا می‌کند که بیرون از او هستند و لذا به ثروت و طبقه و همسر و فرزند و دوستان و جامعه و غیره تکیه می‌کند؛ این‌ها پایه‌های سعادت زندگی او هستند - که بنابراین وقتی آنها را از دست می‌دهد یا از آنها سیر می‌شود سعادت از بین می‌رود»

👤 #برایان_مگی
📚 #فلسفه_شوپنهاور
📖 صفحه 352
■ ترجمه‌ی رضا ولی یاری

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

■ در هیچ پیشامدی نباید فریاد شادی برآورد یا شکوه و زاری کرد : تا اندازه ای به این علت که همه چیز متغیر است که این شامل آن پیشامد نیز می‌گردد و تا اندازه‌ای به این علت که قضاوت آدمی درباره سود و زیان خویش دستخوش خطاست.

تقریبا هرکس به مناسبتی از آنچه بعد برای او بهترین واقعه بوده است شکوه کرده یا از پیشامدی که بعد سرچشمه بزرگ‌ترین رنج های او شده است، فریاد شادی برآورده است.

موضعی را که در اینجا توصیه کردم، #شکسپیر به زیبایی بیان کرده است : «طعم شادیها و غمهای ناگهانی را چندان چشیده ام که دیگر هرگز در نگاه نخست از دیدن چهره این دو، مانند زنان عنان خود را از کف نمیدهم.»

به طور کلی، کسی که در همه حوادث آرامش خود را حفظ می‌کند، نشان می‌دهد که می‌داند، امکان شر‌‌‌‌‌‍‌‌‍ّ در زندگی چقدر بزرگ و پرتنوع است و از این رو به آنچه در زمان حال اتفاق می‌افتد به منزله‌ی بخش کوچکی از آنچه ممکن است هنوز پیش بیاید می‌نگرد : این منش انسان‌های شکیباست که وضعیت نوع بشر را هرگز فراموش نمی‌کنند، بلکه همواره به خاطر دارند که هستی انسان چه اندوهبار و اسفناک است و بلایایی که در معرض آنهاست، بیشمارند.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی
■ اندرزها و اصول راهنمای عمل

. l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

■ #ارسطو: هدف خردمند لذت جویی نیست، بلکه فارغ بودن از رنج است.

📚 #در_باب_حکمت_زندگی
👤 #آرتور_شوپنهاور

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

■ دوستان خود را صادق می نامند، حال آنکه دشمنان صادق اند، زیرا می توان از سرزنش آنان به منزله ی دارویی تلخ برای شناختن خویش استفاده کرد.
آیا درست است که می گویند،دوستان در مصیبت کمیاب اند؟ برعکس!هنوز با کسی دوست نشده ایم که می بینیم در مصیبت است و از ما وام می خواهد.

📚 #در_باب_حکمت_زندگی
👤 #آرتور_شوپنهاور

. l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

■ زندگی مانند بازی شطرنج است، ما نقشه ای میریزیم اما اجرای آن مشروط به حرکت هایی است که رقیب به دلخواه میکند. این رقیب در زندگی، سرنوشت است.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی
🔃 برگردان #محمد_مبشری

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

⁠■ چه کم تجربه است آن کس که گمان میکند نشان دادنِ عقل و هوش موجب محبوبیت در جامعه میشود! برعکس، این دو خصوصیت نزد اکثریتِ غالبِ مردم خشم و نفرت ایجاد میکند. هر اندازه که نتوانند این خشم و نفرت را ابراز کنند و حتی آن را از خود هم پنهان کنند این احساس شدیدتر میشود. آنچه درواقع میگذرد این است: وقتی کسی برتریِ فکریِ مخاطبِ خود را درک و احساس میکند در نهان و بی آنکه خود بداند نتیجه میگیرد که مخاطب نیز به همان اندازه، حقارت و محدود بودنِ او را درک و احساس میکند‌. این قیاسِ پنهان، تلخ ترین نوعِ نفرت و خشم و کینه را در او تحریک میکند. پس گراسیان به درستی میگوید که: «تنها وسیله‌ای که موجبِ محبوبیت میشود این است که آدمی پوستِ کُندذهن‌ترینِ حیوانات را بر تنِ خود بکِشد!»

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی
🔃 #محمد_مبشری

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2

■ آن چه انسان‌ها را به سمت یکدیگر سوق می‌دهد عشق نیست، این است که نمی‌توانند تنهایی را و درتنهایی خود را تحمل کنند.
خلا درونی ودلزدگی سبب می‌شود به جمع روی بیاورند یا به سفر بروند و یا به شرابخوارگی مبتلا گردند.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی

l👇 عضو شوید 👇l
@Philosophers2.

مردم از افرادی که بالاتراند می گریزند و از آنها نفرت دارند، و در توجیه این رفتار، برای آنان همه نوع عیب می تراشند.

👤 #آرتور_شوپنهاور
📚 #در_باب_حکمت_زندگی

join us : | شهر کتاب
@bookcity4