دَست هامان بی اختیار ، بویْ ناکیِ بَلوط است بَلوط ها ، از مِهْ آلودِ خون یا لَکّه ای ، با شَمایلِ میهَن خَبَر دارند آری ! هزارانْ بامداد : مَردانِ دَقایق سَمتِ انقلاب می دَوَند تا زَنانگی ... آوازِ هر چَکاوَک و خیابان ، باشد
دولت ها بر آماجِ هر خیابان ، بالغ می شوند ژنرال ها به نامِ حقوقِ بَشر ، شیپور می کِشند امّا تو با گندُمَکِ واژهْ پوش ! و من با دقایق مُتّحد شدیم : تا هرگز از مرگ نَهراسیم ...