کودکان کار و خیابان

فلسفه، جاده‌ی کوهستانی رفیعی است… جاده‌ای که هرچه بیشتر به سمت بالا صعود می‌کنیم، خلوت‌تر می‌گردد [تنهاتر می‌شویم]. هر کسی که این مسیر را دنبال می‌کند باید بدون بیم و هراس هر چیزی را پشت‌سر رها کرده با اطمینان خاطر راه خود را از میان برف زمستان باز کند… او به زودی جهان را زیر پای خود می‌بیند، سواحل شنی و باتلاقها از دید وی ناپدید می‌شوند، نقاط ناهموار آن هموار می‌گردد، اصوات ناموزون دیگر به گوشش نمی‌رسد، و کُروی بودن آن برایش نمایان می‌گردد. او همواره در هوای پاک و سرد کوهستان باقی می‌ماند و می‌تواند وقتی سرتاسر زمین در مردگی و ظلمت شب محصور است، خورشید را نظاره کند.



📚 #جهان_همچون_اراده_و_تصور

✍ #آرتور_شوپنهاور

✅ #انقلاب_زن_زندگی_آزادی




https://t.center/NA_BE_KAR_KOODAKAN