کودکان کار و خیابان

🔖بدن زنان به مثابه صحنه جرم

نحوه بازنمایی زنان چاق در سینما

✏️کیت هاگن
✏️ترجمه مریم طریقت‌بین

تا قبل از دوره دبیرستان، بارها و بارها فیلم‌های حال و آینده و گوجه‌فرنگی‌های سبز سرخ‌شده را تماشا می‌کردم و مطالب مربوط به میا تایلر و کریستال رِن را روی دیوار اتاق خوابم آویزان کرده بودم تا مثل پرنده‌های عجیب و غریب مورد مطالعه قرار دهم. اما حتی به‌عنوان جوانی که شیفته سینما و تلویزیون است، بیش از دو دهه طول کشید تا بتوانم خودم را در تجسمی زنده و نفس‌گیر ببینم و احساس چاق بودن از دوران کودکی را برای دختر چاقی درک کنم که از طعنه‌ها «اما تو چهره زیبایی داری!» به‌عنوان سپری برای هر حس ناامیدی و مرگ استفاده می‌کند. در این سریال، خودم را در فلانل‌های بزرگ‌تر از سایز که رِی برای پوشاندن بازوهای چاقش می‌پوشید، می‌دیدم که در هر استخر پارتی مورد نگاه‌های خیره ناخوشایند قرار می‌گیرد. مهم‌تر از همه، او در صحنه‌ جلسه‌ مشاوره، خود ده ساله‌اش را تجسم می‌کند و با چشمانی اشک‌آلود به او می‌گوید: «تو همین‌ شکلی هم کامل و بی‌نقص هستی.»

⭐️واقعاَ چند فیلم در طول زندگی‌تان تماشا کرده‌اید که زن چاقی در نقش اصلی بازی کند، فیلمی که دغدغه اصلی آن کاهش سایز نباشد. واقعاً به این موضوع فکر کنید!

حتی بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDb) در لیست لترباکس در ۵۰ سال گذشته، حدود ۳۰ فیلم را نشان می‌دهد که در آن‌ زن چاقی چیزی شبیه به زندگی من را به تصویر می‌کشد. در کمال تعجب، مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲، در مجله چاقی که بر روی شخصیت‌های تلویزیونی انجام شده است، نشان می‌دهد که زنان لاغر بیش از حد در تلویزیون نشان داده می‌شوند. اگرچه، تنها پنج درصد از زنان در فرهنگ آمریکایی کم وزن هستند، زنان لاغر یک سوم شخصیت‌های تلویزیونی را تشکیل می‌دهند. با اینکه آمارهای فعلی آمریکا نشان می‌دهد ۳۵ درصد از جمعیت مردان و ۴۰ درصد از زنان در گروه چاق یا دارای اضافه وزن قرار دارند، در تلویزیون فقط ۲۴ درصد از شخصیت‌های مرد و ۱۳ درصد زن را که به این گروه تعلق دارند، مشاهده می‌کنیم.

این چیزی بیش از بازی با اعداد است. همچنین نشان می‌دهد که وقتی شخصیت‌های چاق در تلویزیون نمایش داده می‌شوند، چه اتفاقی برایشان می‌افتد. این مطالعه نشان می‌د‌هد که شخصیت‌های چاق‌تر بیشتر در نقش‌های فرعی دیده می‌شوند؛ کمتر درگیر روابط عاشقانه می‌شوند؛ تعاملات مثبت کمتری نسبت به شخصیت‌های لاغر دارند؛ و اغلب ابژه‌های طنز و شوخی هستند. ای کاش می‌توانستم اطلاعات مشابهی در مورد تصویر زنان چاق در فیلم بیابم، اما علی‌رغم مطالعات دانشگاهی بسیار در مورد بازنمایی سایز، اکثر داده‌های تحقیقاتی بر روی شخصیت‌های لاغرتر در تلویزیون تمرکز دارند. اگر موسسه آننبرگ بتواند این داده‌ها را به‌عنوان بخشی از کار انقلابی خود در مورد جنسیت در این صنعت بررسی کند، بسیار هیجان‌زده خواهم شد.

🟡چگونه می‌توانیم سؤالات پیچیده پیرامون تصاویر زنان چاق در فیلم را درک کنیم، درحالی‌که حتی داده‌های مربوط به حضور سینمایی آن‌ها را ردیابی نمی‌کنیم؟ جای تعجب نیست که اعداد و ارقام نسبتاً غیرقابل اعتمادی که ما در مورد زنان چاق در سینما و تلویزیون داریم، هنوز کاملاً ناامیدکننده هستند. پایگاه داده بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها (IMDB) نشان می‌دهد که از هفت‌ونیم میلیون داده‌ رسانه‌ای فقط ۲۲۸ عنوان به زنان چاق اطلاق شده است که ۱۱۵ عنوان به دختران چاق؛ ۳۵ عنوان به زنان دارای اضافه وزن؛ و ۴۳ عنوان به زنان چاق تعلق دارد. ما باید به استودیو‌ها و استریمرهای اصلی (پخش‌کننده‌های ویدئو در بستر اینترنت) در شهر یورش ببریم. چرا این کار را انجام نمی‌دهیم؟ زیرا به‌عنوان یک مخاطب، ما حتی شروع به مقابله با فوبیای چاقی درونی خودمان نکرده‌ایم، یا درک همدلانه‌ای از تجربه چاقی نداشته‌ایم، یا فرهنگ رژیم غذایی سرکوبگر را که تقریباً هر تعامل روزانه در مورد غذا، حرکت و بدن را احاطه می‌کند، به چالش نکشیده‌ایم.

🔴در نتیجه، بسیاری از بینندگان هنوز شخصیت‌های چاق را به‌عنوان شهروندان درجه دوم در نظر می‌گیرند.

🔎مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۳، در مجله سلامت عمومی آمریکا در مورد بازنمایی چاقی در تلویزیون، نشان داده است که برنامه‌های محبوب و پربیننده رفتارهای تبعیض‌آمیز علیه زنان را براساس وزن و سایز تقویت می‌کنند، درحالی‌که مردان سنگین‌وزن تنبیه یا طرد نمی‌شوند، این امر نشان‌دهنده یک استاندارد ایده‌آل دوگانه برای لاغری در برنامه‌های رسانه‌ای محبوب است و ثابت می‌کند که انگ و ننگ حضور در تلویزیون و سینما نه تنها وجود دارد، بلکه غلبه بر آن برای زنان چاق دشوارتر است.



#بدن_زن
#زنان_چاق
#زنان_سینما
#آزادی_جامعه_درگرو_آزادی_زنان_است
#انقلاب_زن_زندگی_آزادی





https://t.center/NA_BE_KAR_KOODAKAN