در "شمعانجمن" با تخلص "قاسمی" معرفی شده، عالم با عمل و صوفیمشرب بوده . روزی گذارش به شهری افتاد، دید که جمعی به کمال زیب و زینت برای کسب هوا میروند. پرسید که اینها کیستند؟ گفتند غلامان عمید فرمانروای این شهرند. وی روی به سوی آسمان کرد و خواند:
ای نگهدارندهء عرش مجید بنده پروردن بیاموز از عمید
وی از شاگردان ملامیرزایشیرازی بوده و دیوانی مشتمل بر سههزاربیت دارد.
از شعرای قرن یازدهم هجریست. صاحب تذکرهء نصرآبادی دربارهء او نوشتهاست: مولانا فرجالله شوشتری در حیدرآباد به خدمت پادشاه اعتبار بسیار به هم رسانده اموال و اسباب بیحساب بهدست آورده، دیوانش قریبِ به سه تا چهارهزار بیت بود. شعرش هموار و خالی از فضیلتی نبوده .