*
سبک شناسی شعر در مقالات دانشگاهی ما
مقالاتی که به مثلاً
سبک شناسی اشعار یک شاعر میپردازند، مضحک ترین و لوس ترین مقالات در حوزۀ تحقیقات ادبی است.
نویسنده از همان اول سه سطح فکری، زبانی و ادبی را به شکل پیش فرض، بهعنوان روش تحقیق خویش در بحث
سبک شناسی برمیگزیند؛ سپس نمونه و شواهدی ذیل هر سطح ادبی می آورد و چنین میشود که
سبک یک شاعر شناخته میشود! به همین تمیزی و سادگی!
در مقالهای دیدم که نویسندگان آن، ذیل سطح فکری، اطلاعات موسیقایی شاعر را با ذکر فقط یک بیت به مخاطب فهمانده اند و دیگر هیچ.
این که بگوییم فلان شاعر در شعرش مراعات النظیر و تشبیه و استعاره و جناس دارد، آیا
سبک شعری وی را معلوم کرده ایم؟ مگر از شعر انتظار دیگری داریم؟
الی ماشاالله می توان اینگونه مقاله نوشت. نویسنده با چهار بیت تشبیه و جناس و استعاره، سطح ادبی یک دیوان شعر را معلوم میکند.
از سه-چهار بیت که در آن سخن از آسمان و ستاره و مشتری باشد، میتوان فهمید که شاعر اطلاعات نجومی داشته و اگر ردیف و قافیه چشم نویسنده را بگیرد، موسیقی شعر شاعر در سطح زبانی معلوم میشود.
پیش از کار بستن این نسخۀ مجرّب، کافی است منقولاتِ شاعری درجه بیستم را که به عنوان شاعر، برای پدر و مادر خود نیز شناخته شده نیست برگزینیم؛ سپس از نسخۀ تجویزیِ بالا پیروی کنیم و آن را به چاپ بسپاریم.
مجلاتی که مخصوص چاپ چنین اباطیلی باشد نیز به وفور موجود است؛ اصلاً فصلنامۀ تخصصی چاپ اباطیل و ترّهات داریم که اگر سر کیسه را شل کنیم، آنها نیز چشم و گوش بسته خوب سواری میدهند.
وسط این معامله، فقط
#سبک_شناسیِ مادرمرده، هاج و واج میماند!
https://t.center/gahnameyeadabi@ketabeabii